Po książkę sięgnąłem zainteresowany pozytywną, a nawet entuzjastyczną recenzją na portalu Recenzent. Chociaż na ogół nie czytam fantastyki. No ale Mars, te sprawy, a mając w pamięci "Kroniki marsjańskie" uznałem, że może warto spróbować.
Na początku największa dla mnie wada - choć książka jest pokaźna objętościowo, to niezwykle szybko się ją czyta. Z dwóch powodów - o pierwszym, ważniejszym, za chwilę. Drugi to jednak przytyk dla wydawcy, bo całość spokojnie można by zmieścić na, powiedzmy, 200 stronach. A i książka pewnie wtedy byłaby nieco tańsza.
No ale "Dżunglę" czyta się też szybko, bo jest całkiem interesująca. Pisana, gdy nie wiedziano, że na Marsie rzeczywiście jest woda, a o tamtejszym życiu najlepiej śpiewał David Bowie.
Co prawda sporo jest zaczerpnięte z innych wizji przyszłości i kolonizacji innych planet. To mnie trochę irytowało, czy nie da się jakoś inaczej widzieć wizji przyszłości. Trochę też mnie moja irytacja zdziwiła, bo w sumie - lepiej to chyba nie będzie. No nvm. W każdym razie pomimo pewnych schematów Autorowi udało się stworzyć intrygujący system wyobrażeń i ideologii. Sam świat, jak pisałem, jest dość stereotypowy.
Największe wrażenie zrobiły na mnie właśnie opisy różnych postaw ludzi na Marsie (czyli chyba Marsjan?). Podejrzewam, że sporo tu inspiracji Dukajem - którego, jak do tej pory, nie czytałem, ale czytałem "o" - niemniej jednak wydaje się ciekawe.
O narracji. Cieszy mnie, że narrator nie jest wszechwiedzący, a wszystkiego dowiadujemy się od bohaterów. Na wszystko przychodzi pora, choć niektóre aspekty mogły by być wyjaśniane nieco dokładniej (np. dżdżownice). Nie zawsze też dowiadujemy się, co się działo - chodzi mi o pewne zachowania kuli, tak lekko zdradzając szczegóły. Uważam, że to dobrze, nie wiemy więcej, niż bohaterowie. Jednak sam styl narracji mnie nieco irytował. On też się zmieniał - gdy narrator opisywał, co się dzieje, to styl był niczym marsjańska gleba. Suchy, krótki, stanowczy, szorstki. Dopiero przemyślenia bohaterów powodowały, że rozwijano nieco wypowiedzi-myśli. Oczywiście, nie spodziewam się po książce science-fiction poetyckości Nabokova, jednak styl - nazwę go głównym - wydał mi się zbyt suchy.
Książka jest jednak intrygująca, przede wszystkim dzięki walorom teoretyczno-intelektualnych dociekań nt. przyszłości i kondycji człowieka w innym środowisku, niż Ziemia oraz możliwościom stworzenia i funkcjonowania autarkicznej inteligencji poza ciałem człowieka. Sama warstwa fabularna, choć wciągająca, jest też - zwłaszcza pod koniec - mocno przewidywalna.
Warto przeczytać.
PS. Siedem gwiazdek dałem trochę na wyrost, bo oceniłbym na 6,5. Ale za walory teoretyczne podwyższam.

Po książkę sięgnąłem zainteresowany pozytywną, a nawet entuzjastyczną recenzją na portalu Recenzent. Chociaż na ogół nie czytam fantastyki. No ale Mars, te sprawy, a mając w pamięci "Kroniki marsjańskie" uznałem, że może warto spróbować.
Na początku największa dla mnie wada - choć książka jest pokaźna objętościowo, to niezwykle szybko się ją czyta. Z dwóch powodów - o...