Dość długo przymierzałem się do przeczytania tego cyklu. Kiedy odbyła się premiera ekranizacji pierwszego tomu, trailer bardzo mnie zainteresował. Niby coś wiedziałem o samych książkach, ale niewiele. Potem długo nie mogłem się zabrać za film, w końcu obejrzałem. I film okazał się strzałem w dziesiątkę. Postanowiłem nie oglądać kolejnych części bez przeczytania całości. No bo jak to? Najpierw film, potem książka? To przecież nie ta kolejność.

Pierwszy tom mnie zaskoczył. Nie sądziłem, że się tak wciągnę. Bardzo zainteresowała mnie fabuła. Główna bohaterka, szesnastoletnia Katniss Everdeen, mieszkająca w jednym z dwunastu dystryktów totalitarnego państwa Panem, którego stolicą jest Kapitol, usiłuje zapewnić przetrwanie swojej młodszej siostrze i matce. W końcu trafia na arenę jako uczestniczka organizowanych co roku „Głodowych Igrzysk”, które mają przypominać obywatelom wszystkich dwunastu dystryktów, że jakikolwiek sprzeciw przeciwko władzy nie ma sensu, bo to ona decyduje o życiu i śmierci. Krwawa walka na arenie ma również sprawić uciechę mieszkańcom Kapitolu, którzy nigdy nie biorą udziału w igrzyskach. Za to oglądają wszystkie transmisje w telewizji, która z mordowania robi prawdziwe show. Wszak okrzyk „panem et circenses” w tym wydaniu wygląda trochę inaczej, sens pozostaje ten sam.

Jednak Kapitol nie sądził, że ktoś w końcu rzuci mu wyzwanie. I tym kimś jest właśnie Katniss, która na początku robi to nieświadomie, lecz z czasem pragnie tylko jednego, zabić prezydenta Snowa, władcę Panem.

Cała trylogia wywołała u mnie masę emocji. Wszystkie trzy tomy czytało się lekko, a każdy rozdział jest tak zakończony, że ciężko się powstrzymać od dalszego czytania. Metody, jakie stosował system do gnębienia niewinnych ludzi, czasami zaskakiwały, a rozpasani mieszkańcy Kapitolu budzili niesmak swoim zachowaniem i brakiem poszanowania życia innych. Jednak w takich sytuacjach niekiedy wystarczy iskra, żeby podpalić lont, a wtedy nienawiść i wzajemną wrogość ciężko powstrzymać. Jak się okazuje również wojna potrzebuje swoich celebrytów, a bez propagandy po obu stronach się nie obejdzie. Przez całą trylogię bohaterowie przechodzą również ogromną przemianę wewnętrzną. Końcówka zaskakująca, jednak czy szczęśliwa, czy nie, każdy sam powinien ocenić. Według mnie jest właśnie pośrodku. Jedynie sercowe rozterki Katniss mogą czasami denerwować. Usprawiedliwiłbym to jednak tym, że to młoda dziewczyna żyjąca w trudnych czasach, która nie miała nigdy okazji się zakochać, stąd jej dylematy.

Warto jeszcze dodać, że książka napisana jest w narracji pierwszoosobowej, co nie każdemu może się spodobać. Osobiście wolę trzeciosobową i troszeczkę mnie to raziło. Nie jest to w żadnym wypadku minus.

Śmiało mogę polecić wszystkim, naprawdę miło spędziłem czas przy całej trylogii. Teraz, zgodnie z kolejnością, czas na porównanie z ekranizacją.

Dość długo przymierzałem się do przeczytania tego cyklu. Kiedy odbyła się premiera ekranizacji pierwszego tomu, trailer bardzo mnie zainteresował. Niby coś wiedziałem o samych książkach, ale niewiele. Potem długo nie mogłem się zabrać za film, w końcu obejrzałem. I film okazał się strzałem w dziesiątkę. Postanowiłem nie oglądać kolejnych części bez przeczytania całości. No...