Każdy z Was na pewno słyszał nazwisko James Dashner, nawet jeśli nie miał okazji przeczytać żadnej z jego książek. Jego najbardziej znaną trylogię, czyli „Więźnia labiryntu” wspominam jako przyjemną, niezobowiązującą lekturę - dobrą, ale niepowalającą. Dlatego sięgając po „W sieci umysłów” nie miałam wygórowanych oczekiwań. Liczyłam na świetną zabawę i chwilę zapomnienia.

Michael ma 16 lat i mieszka w świecie, który jest zdominowany przez współczesną technologię. Podobnie jak większość społeczeństwa swój wolny czas spędza w wirtualnej rzeczywistości zwanej VirtNetem. Do świata tego można wejść kładąc się w tak zwanej 'trumnie' i podpięciu swojego ciała różnymi kablami, złączkami i rurkami. Wszystkie wrażenia z gry są nad wyraz rzeczywiste. Jednak tą cudowną, alternatywną rzeczowością wstrząsają niepokojące informacje, jakoby haker imieniem Kaine mordował graczy. Jego pojawienie się oznacza śmierć nie tylko wirtualną, ale co najbardziej przerażające również tą rzeczywistą. Chłopak dostaje propozycję znalezienia terrorysty. W misji tej ma mu pomóc dwójka najbliższych, wirtualnych przyjaciół Bryson i Sara. Jednak czy hakerskie umiejętności Michaela są na tyle wyjątkowe i niepowtarzalne, aby dokonać niemożliwego i powstrzymać cybernetycznego zabójcę?

Nie pierwszy raz miałam okazję spotkać się z koncepcją świata wirtualnego. Zetknęłam się z tym zagadnieniem w takich książkach jak „Labirynt odbić” Siergieja Łukjanienki czy „Player one” Ernesta Cline’a. I niestety nie mogłam przestać porównywać tych książek do siebie. Głównie do tej drugiej, gdyż bohaterowie obydwu książek muszą rozwiązywać zagadki, grać w przeróżne gry, omijać przeszkody i przeciwności aby osiągnąć cel. W przypadku „Player one” tym celem było przejęcie spadku po miliarderze, natomiast w „W sieci umysłów” stawka jest nieco większa.

Trudno cokolwiek napisać o postaciach, bo tak naprawdę nic o nich nie wiadomo. Nie chodzi o takie podstawowe informację jak miejsce zamieszkania, rodzina, ale przede wszystkim o to, że autor w mało wnikliwy sposób ukazuję nam ich przeżycia, myśli i rozterki. W związku z tym niesamowicie trudno się z nim zżyć. Rzadko miałam okazję poznać głębsze myśli Michaela, zaznajomić się z jego lękami i przemyśleniami.
Jedyne co mi się podobało to jego dogryzanie i przekomarzanie się z przyjaciółmi, Sarą i Brysonem. Widać było, że dobrze się rozumieją i łączy ich bliska więź pomimo, że znają się tylko z VirtNetu.

Zawrotna akcja książki nie pozwalała nawet na chwilę wytchnienia. Cały czas coś się działo. Jednak we mnie te wydarzenia nie budziły takich emocji jak powinny.
Początek książki bardzo mnie wynudził, zachowania Michaela były przewidywalne. Cała historia była zbyt płytka. Wszystkie wydarzenia powinny być ubarwione wewnętrznymi rozterkami bohatera, ale jak wcześniej wspomniałam ich nie było. Poza tym brakowało mi lepszego przedstawienia świata realnego, czyli tego spoza gry. Co doprowadziło do powstania VirtNetu? jak wygląda ten rzeczywisty świat przyszłości? Wiele było wątków nieporuszonych przez Jamesa Dashnera, wręcz spartańsko nakreślonych. Przez co powieść była mało oryginalna, nietreściwa i nawet pokusiłabym się o stwierdzenie, że banalna.
Jednak żeby nie było, że zauważam tylko negatywną stronę, muszę pochwalić jedną rzecz, która mocno podniosła moją ocenę. Konkretnie chodzi mi o zakończenie, które okazało się niezłą niespodzianką i wprawiło mnie w osłupienie. Finał „W sieci umysłów” naprawdę mnie zaskoczył. W ogóle się tego nie spodziewałam. Jestem pewna, że jakby mnie ktoś zobaczył w momencie czytania końcówki, ujrzałby moje rozdziawione usta. Dochodzę do wniosku, że właśnie zakończenie ratuję tę książkę od totalnej porażki.

„W sieci umysłów” otwiera cykl pod tytułem „Doktryna śmiertelności”. Polecam ją przede wszystkim młodym czytelnikom, którzy szukają w powieściach niezłej rozrywki i odsapnięcia od codziennych obowiązków.

*** Więcej na: www.houseofreaders.blogspot.com ***

Każdy z Was na pewno słyszał nazwisko James Dashner, nawet jeśli nie miał okazji przeczytać żadnej z jego książek. Jego najbardziej znaną trylogię, czyli „Więźnia labiryntu” wspominam jako przyjemną, niezobowiązującą lekturę - dobrą, ale niepowalającą. Dlatego sięgając po „W sieci umysłów” nie miałam wygórowanych oczekiwań. Liczyłam na świetną zabawę i chwilę...