Fenomenalnie rozpisana fascynacja o zabarwieniu erotycznym starego chłopa młodym efebem. Fabuła zaledwie zarysowana, a główną akcją opowiadania staje się podróż chcicy (pardon) przez chaszcze intelektu i ruiny idei, do zdania sobie z niej (chcicy) sprawy, czyli do rozumu przyrodzonego. Być może to niesprawiedliwe spłycenie, bo dziełko Manna można rozpatrywać pod wieloma kątami, nie tylko prostym. Odpowiada mi odczytanie "Śmierci w Wenecji", jako krytyki narracji do jakiej uciekają się intelektualiści, aby podnieść proste zjawiska do poziomu własnej wysokości, zamiast się zwyczajnie pochylić.

Bardzo sprytną zagrywką autora było wprowadzenie do fabuły epidemii cholery. Z jednej strony mamy siłę pociągającą - emocje, z drugiej, wypychającą - rozsądek. Można powiedzieć, klasyczne "serce czy rozum?", ale nie należy tego robić, bo bynajmniej nie o serce tu chodzi, a o coś owłosionego.

Dopatrzyłem się też międzywątku i nie wiem, na ile jest istotny. Główny bohater wyrusza w podróż niechętnie, porzucając istotę (jak mu się zdawało) swojego życia, pracę twórczą. W zasadzie wyjazd miał być nieistotną i raczej rozsądkiem podyktowaną przerwą, przewietrzeniem umysłu. Ostatecznie wolał umrzeć, niż wracać do domu. Do tego przed śmiercią zdążył stać się tym, kim wyruszając w podróż pogardzał. Możliwość takiej przemiany wewnętrznej daje do myślenia.


Film śmiesznie wyszedł Viscontiemu, mało intelektualnie. W końcu Mann, to nie Berlusconi.

Fenomenalnie rozpisana fascynacja o zabarwieniu erotycznym starego chłopa młodym efebem. Fabuła zaledwie zarysowana, a główną akcją opowiadania staje się podróż chcicy (pardon) przez chaszcze intelektu i ruiny idei, do zdania sobie z niej (chcicy) sprawy, czyli do rozumu przyrodzonego. Być może to niesprawiedliwe spłycenie, bo dziełko Manna można rozpatrywać pod wieloma...