Zabójstwo Pitagorasa jest powieścią zaskakującą i to mocno, nie tylko ze względu na tematykę, ale i nieoczekiwane zwroty akcji. Jest w niej matematyka z jej problemami – dylematami nierozwiązalnymi od wieków; są w niej intrygi, kłamstwa, ale jest też miłość.

Zawsze lubiłam książki ze starożytną zagadką w tle, najlepiej jeszcze dziejącę się w dawnych czasach, nie tylko retrospekcje. Więc Zabójstwo Pitagorasa tym bardziej przypadła mi do gustu. Choć jak na siedemset stron było to wyzwanie na kilka wieczorów co najmniej. Tym bardziej, że sensacja w takich klimatach zaciekawia podwójnie – ma w sobie to coś!

Mimo dość zauważalnych zwolnień w akcji, pisarz nie nudzi i świetnie „zapodaje” nam zarówno naukę jak i rozrywkę, co nie jest prosta sprawą, zrobić tak aby nie czytelnika nie uśpić. Wiem co mówię, bo jako humanistka z urodzenia z matematyki to jedynie tabliczkę mnożenia umiem do dziś ;-)

A sam Pitagoras, cóż nieporadny idealista (jak większość wybitnych jednostek), który ma na szczęście przy sobie odpowiednich ludzi…

Książka to doskonała lektura na długie jesienne wieczory, ale i na prezent także dla umysłów ścisłych.

Zabójstwo Pitagorasa jest powieścią zaskakującą i to mocno, nie tylko ze względu na tematykę, ale i nieoczekiwane zwroty akcji. Jest w niej matematyka z jej problemami – dylematami nierozwiązalnymi od wieków; są w niej intrygi, kłamstwa, ale jest też miłość.

Zawsze lubiłam książki ze starożytną zagadką w tle, najlepiej jeszcze dziejącę się w dawnych czasach, nie tylko...