- Jakiej długości powinny być nogi?
- Takiej, aby sięgały do ziemi.
Taka oto wymiana zdań odbyła się, być może, pomiędzy Abrahamem Lincolnem, zwanym Abe, a wieśniakiem o imieniu Will. Pewności nie mamy, gdyż nawet autor zbioru opowiadań „Skutki uboczne”, pomimo ogromnego nakładu pracy i zaangażowania w poszukiwania stosownego dokumentu, niestety faktu tego z całą stanowczością nie dowiódł. A autor to nie kto inny tylko chudawy knypek, z aureolą przeźroczystych włosów, zaopatrzony w parę rogowych okularów, z nieodzowna marynarką tweedową, z łatami na łokciach. Narzekający i skarżący się na swoje zdrowie, tuż po obowiązkowej wizycie u psychoterapeuty. Czy już wiadomo o kim piszę? No jasne, to Woody Allen.

Bardzo lubię Allena, jego abstrakcyjny humor mnie bawi, lubuje się w tych przeintelektualizowanych dialogach, absurdalnych zwrotach akcji. I właśnie czegoś takiego spodziewałam się w zbiorze jego opowiadań. I napotkałam naukowców poszukujących idealnej metody przeciwko zadławieniu, najpłytszego faceta na świecie, młodocianego przestępcę, który w wieku lat dwudziestu sześciu usiadł na krześle elektryczny, zaś po kolejnych czterech został powieszony aby wreszcie w wieku pięćdzesięciu lat stać się szanowanym właścicielem pralni chemicznej, człowieka przebranego za krzew… już słyszę jak kanciaście w ustach Allena brzmią nazwiska: Tiffany Schmeederer, Carmen Pinchuk, Entwwhistl, Needelman, Kugelmass.

To prawda absurdów nie brakuje, powiem nawet więcej, można zauważyć nawet początki paranoi ale czy nie są to przypadkiem zwykłe brednie, które akceptuję wyłącznie przez pryzmat nazwiska autora? No bo gdyby o wycieczkach do świata powieści wiodącej przez magiczną skrzynkę albo o panicznej ucieczce przed słowem „tener” (po hiszpańsku „mieć) napisał taki Xsiński albo Kowalski, to czy nie powiedziałabym sobie „Co to do diabła ma być” i nie cisnęła książki w kąt, jeszcze ostatni raz łapiąc na nią z odrazą. Czy nie obdarzyłam autora nadmiarem zaufania, pozwalając mu na to, czego nie przełknęłabym w wydaniu innego pisarza. Myślę, że tak właśnie jest. Pozwoliłam Allenowi być Allenem.

Na koniec tylko powiem, i powtórzę to jeszcze trzy razy: Zdecydowanie wolę filmy!!!

- Jakiej długości powinny być nogi?
- Takiej, aby sięgały do ziemi.
Taka oto wymiana zdań odbyła się, być może, pomiędzy Abrahamem Lincolnem, zwanym Abe, a wieśniakiem o imieniu Will. Pewności nie mamy, gdyż nawet autor zbioru opowiadań „Skutki uboczne”, pomimo ogromnego nakładu pracy i zaangażowania w poszukiwania stosownego dokumentu, niestety faktu tego z całą...