"Skutki uboczne" to zbiór krótkich, siedemnastu opowiadań (m.in.: "Pamięć o Needlemanie", "Skazaniec", "Obojętność losu", "Groźba UFO", "Moja apologia", "Epizod z Kugelmassem", "Moja mowa do absolwentów", "Dieta") amerykańskiego intelektualisty, reżysera, aktora i scenarzysty, znanego ze swojej twórczości filmowej, Woody Allena.

Poza pracą w filmie pisze on książki, sztuki teatralne, występuje na scenach teatrów oraz kabaretów.

Jego piśmiennictwo, podobnie jak filmy cechuje nonsensowne poczucie humoru, a zarazem refleksyjność i powaga.
Wszystkie opowiadania łączy groteska i absurd.
Ich myślą przewodnią są uczucia, polityka, śmierć, narodziny, a przede wszystkim czas.

Allen, nazywany jest największym błaznem wśród filozofów i największym filozofem wśród błaznów.

Nie będę oryginalna - tak jak większość czytelników wolę jego sztuki i filmy niż pisaninę, momentami kompletnie niezrozumiałą i męczącą.

"Skutki uboczne" to zbiór krótkich, siedemnastu opowiadań (m.in.: "Pamięć o Needlemanie", "Skazaniec", "Obojętność losu", "Groźba UFO", "Moja apologia", "Epizod z Kugelmassem", "Moja mowa do absolwentów", "Dieta") amerykańskiego intelektualisty, reżysera, aktora i scenarzysty, znanego ze swojej twórczości filmowej, Woody Allena.

Poza pracą w filmie pisze on książki, sztuki...

- Jakiej długości powinny być nogi?
- Takiej, aby sięgały do ziemi.
Taka oto wymiana zdań odbyła się, być może, pomiędzy Abrahamem Lincolnem, zwanym Abe, a wieśniakiem o imieniu Will. Pewności nie mamy, gdyż nawet autor zbioru opowiadań „Skutki uboczne”, pomimo ogromnego nakładu pracy i zaangażowania w poszukiwania stosownego dokumentu, niestety faktu tego z całą stanowczością nie dowiódł. A autor to nie kto inny tylko chudawy knypek, z aureolą przeźroczystych włosów, zaopatrzony w parę rogowych okularów, z nieodzowna marynarką tweedową, z łatami na łokciach. Narzekający i skarżący się na swoje zdrowie, tuż po obowiązkowej wizycie u psychoterapeuty. Czy już wiadomo o kim piszę? No jasne, to Woody Allen.

Bardzo lubię Allena, jego abstrakcyjny humor mnie bawi, lubuje się w tych przeintelektualizowanych dialogach, absurdalnych zwrotach akcji. I właśnie czegoś takiego spodziewałam się w zbiorze jego opowiadań. I napotkałam naukowców poszukujących idealnej metody przeciwko zadławieniu, najpłytszego faceta na świecie, młodocianego przestępcę, który w wieku lat dwudziestu sześciu usiadł na krześle elektryczny, zaś po kolejnych czterech został powieszony aby wreszcie w wieku pięćdzesięciu lat stać się szanowanym właścicielem pralni chemicznej, człowieka przebranego za krzew… już słyszę jak kanciaście w ustach Allena brzmią nazwiska: Tiffany Schmeederer, Carmen Pinchuk, Entwwhistl, Needelman, Kugelmass.

To prawda absurdów nie brakuje, powiem nawet więcej, można zauważyć nawet początki paranoi ale czy nie są to przypadkiem zwykłe brednie, które akceptuję wyłącznie przez pryzmat nazwiska autora? No bo gdyby o wycieczkach do świata powieści wiodącej przez magiczną skrzynkę albo o panicznej ucieczce przed słowem „tener” (po hiszpańsku „mieć) napisał taki Xsiński albo Kowalski, to czy nie powiedziałabym sobie „Co to do diabła ma być” i nie cisnęła książki w kąt, jeszcze ostatni raz łapiąc na nią z odrazą. Czy nie obdarzyłam autora nadmiarem zaufania, pozwalając mu na to, czego nie przełknęłabym w wydaniu innego pisarza. Myślę, że tak właśnie jest. Pozwoliłam Allenowi być Allenem.

Na koniec tylko powiem, i powtórzę to jeszcze trzy razy: Zdecydowanie wolę filmy!!!

- Jakiej długości powinny być nogi?
- Takiej, aby sięgały do ziemi.
Taka oto wymiana zdań odbyła się, być może, pomiędzy Abrahamem Lincolnem, zwanym Abe, a wieśniakiem o imieniu Will. Pewności nie mamy, gdyż nawet autor zbioru opowiadań „Skutki uboczne”, pomimo ogromnego nakładu pracy i zaangażowania w poszukiwania stosownego dokumentu, niestety faktu tego z całą...

Zbiór mniej lub bardziej zabawnych opowiadań. Zgadzam się z przytaczanym już na tym portalu zdaniem: "Ta książka to Woody Allen ugotowany we własnym sosie". Moim sposobem na ten zbiorek było czytanie, a właściwie takie podczytywanie po jednym opowiadaniu. W zależności od mojego subiektywnego poczucia humoru i nastroju danego dnia, spostrzeżenia autora raz mnie bawiły, a raz irytował. Nie mniej jednak - niektóre jego myśli, aforyzmy czy anegdoty siedzą mi w głowie całymi dniami i wywołują uśmiech w najmniej nieoczekiwanych chwilach i sytuacjach - ot taki wpływ na mnie Woody'ego!

Zbiór mniej lub bardziej zabawnych opowiadań. Zgadzam się z przytaczanym już na tym portalu zdaniem: "Ta książka to Woody Allen ugotowany we własnym sosie". Moim sposobem na ten zbiorek było czytanie, a właściwie takie podczytywanie po jednym opowiadaniu. W zależności od mojego subiektywnego poczucia humoru i nastroju danego dnia, spostrzeżenia autora raz mnie bawiły, a raz...

"Skutki uboczne" to zbiór opowiadań, notatek pisarza. Jak to Woody Allen ma w zwyczaju troszkę absurdalnych i zabawnych. No właśnie przeszkadza mi bardzo to "troszkę", bo spodziewałam się większego śmiechu. Pierwsze parę opowiadań pochłonęłam z uśmiechem, a następne już tak trochę z przymusu i zaspokojenia ciekawości "Czy stanie się wreszcie coś zabawnego?". Z czasem dostrzegamy w tych opowiadaniach jakiś szablon, który stale się powtarza i przestaje nas już bawić, że jakiś lekarz - intelektualista założył wrotki, plecak i czapeczkę z wiatraczkiem i ruszył przed siebie. Jedyne co na końcu mnie śmieszyło to trochę to opowiadanie o tym Żydzie, który zakochał się w matce swojej kochanki. Możliwe, że tą książkę należy czytać na raty. Np. po jednym opowiadaniu i wtedy będzie nas bawić. Książka też cały czas nabija się z intelektualistów. Może to dla nich jest ta książka i może tylko oni mają się z niej śmiać? Cóż jestem wolnym człowiekiem i jeśli Woody napisał tą książkę dla nich jakimś szyfrem: to bardzo nieładnie... ;)

"Skutki uboczne" to zbiór opowiadań, notatek pisarza. Jak to Woody Allen ma w zwyczaju troszkę absurdalnych i zabawnych. No właśnie przeszkadza mi bardzo to "troszkę", bo spodziewałam się większego śmiechu. Pierwsze parę opowiadań pochłonęłam z uśmiechem, a następne już tak trochę z przymusu i zaspokojenia ciekawości "Czy stanie się wreszcie coś zabawnego?". Z czasem...

Mniej i bardziej zabawne opowiadania. Zaskakujące niekiedy spostrzeżenia.

Mniej i bardziej zabawne opowiadania. Zaskakujące niekiedy spostrzeżenia.

kosmos!

kosmos!

Wolę Allena oglądać, niż czytać.

Wolę Allena oglądać, niż czytać.

Nie można na raz. Maria Czubaszek dziś cytowała tę książkę w telewizji. Zbieg okoliczności. Zgadzam się z opiniami innych, że w większości to wodolejstwo.

Nie można na raz. Maria Czubaszek dziś cytowała tę książkę w telewizji. Zbieg okoliczności. Zgadzam się z opiniami innych, że w większości to wodolejstwo.

Cięzko mi coś powiedzieć...Dobra ksiązka??!

Cięzko mi coś powiedzieć...Dobra ksiązka??!

👍👍👍👍👍👍

👍👍👍👍👍👍