Po raz kolejny miałem okazję przenieść się do nietypowego miasta, w którym nie uświadczyłem obecności osób dorosłych. Obcowałem z dziećmi oraz emerytami. Na próżno wypatrywałem mieszkańców w kwiecie wieku i w pewnym momencie dałem za wygraną. Musiałem pogodzić się z myślą, że ich tu nie ma. W jaki sposób zatem działa to anormalne społeczeństwo? Spędziłem w Los Angeles kilka dni i dogłębnie zbadałem system, który w nim panuje. Odkryłem kilka niezgodności, lecz w ogólnym rozrachunku jestem pełen podziwu, gdyż babcie i wnuczęta na ogół koegzystują ze sobą w dobrych, aczkolwiek zdystansowanych stosunkach. Na czele miasta stoi Lissa Price, utalentowana pisarka, która zachwyciła mnie swoją wizją i pozwoliła spędzić w jej mieście dodatkowe kilka dni.

Była to moja druga wyprawa do Los Angeles. Podczas pierwszej, poznałem młodziutką Callie, która od razu zyskała moją sympatię. Zatrzymałem się wówczas w hotelu „Starter” i z wypiekami na twarzy poznawałem historię zbuntowanej dziewczyny, która zrobi wszystko, żeby polepszyć byt swoich najbliższych. Podczas mojego drugiego wyjazdu zostałem zakwaterowany w trzygwiazdkowym „Enderze”, trochę gorszym miejscu pod względem standardu, lecz bardzo podobnym do czterogwiazdkowego „Startera”. I również tym razem spotkałem Callie! Tym razem dojrzalszą, z nową masą przygód i znacznie powiększonym zapleczem znajomości. Radości nie było końca! Zasiedliśmy przy stoliku, popijając nie do końca przyzwolone przez społeczeństwo trunki i zajadając wykwintne dania i zanurzyliśmy się w czar wspomnień, a ja poznałem nowe, niewyobrażalne zdarzenia!

Opowiedziała mi mnóstwo historii – o upadku groźnej organizacji, o jej przywódcy, który może się z nią komunikować, o jej zmarłym ojcu i o tym, że nie jest do końca przekonana czy rzeczywiście nie żyje. Rozmawialiśmy godzinami i przyznam się szczerze, że w pewnym momencie troszeczkę się pogubiłem. Jej historia, chociaż interesująca, przebiegała za szybko, tworząc przy tym kilka niedorzeczności. Nie pytałem jej o to, gdyż jestem wzorowym słuchaczem i wszystkie pytania zostawiam na koniec. Zanotowałem starannie w pamięci zakres pytań i czekałem na koniec opowieści. Ta przyszła niespodziewania i była łudząco podobna do tej, którą usłyszałem podczas pierwszej wyprawy. Nie było to coś, czego oczekiwałem, ale po głębszym rozrachunku uznałem, że jest satysfakcjonujące. Callie skończyła swój wywód, a ja przygotowywałem się do zadawania nurtujących pytań. Niestety nie udało mi się zadać choćby jednego, gdyż dziewczyna wybiegła z hotelu jak oparzona, rzucając tylko pożegnalne słowa w pośpiechu. Pozostałem w hotelu, w którym obsługiwali mnie renciści i z którego lada chwila będę musiał się wymeldować. Mam nadzieję, że podczas trzeciej ekspedycji do Miasta Aniołów usłyszę odpowiedzi na nurtujące mnie pytania.

Pożegnałem się z Lissą Price, lecz zostałem zapewniony, że jeszcze się spotkamy. Dostałem gwarancję, że następnym razem samodzielnie wybierze dla mnie hotel, w którym spotkam Callie (okazało się, że panie się doskonale znają!). Podsumowując: moja druga wizyta okazała się przyjemna, lecz cały czas towarzyszyły mi wspomnienia mojej pierwszej wizyty. Pamiętałem pierwsze „ohy” i „ahy”, gdy zanurzyłem się w klimatyczne Los Angeles. Za drugim razem również dane mi było uświadczyć tych emocji, lecz było ich zdecydowanie mniej. Mam nadzieję, że następny wyjazd okaże się porównywalny z pierwszym, a nawet lepszy! W końcu… znowu spotkam Callie, i tym bardziej nie mogę się doczekać pakowania walizki. Zachęcam do odwiedzin!

Damian Hejmanowski