Sięgnęłam po "Madonnę w futrze", gdyż zaintrygowała mnie informacja, że powieść ta cieszy się obecnie w Turcji większym powodzeniem niż proza noblisty Orhana Pamuka. Jest to też dziwne dlatego, że książka Sabahattina Ali wydana została pierwszy raz w latach 40. minionego stulecia. Wówczas nie została w pełni doceniona. Powetowało jej to niedawne wznowienie, które sprawiło, że w ojczyźnie autora nie schodzi ona z list bestsellerów.

W moim odczuciu daleko jednak "Madonnie w futrze" do powieści Pamuka, który pisze znacznie bardziej kunsztownie i tworzy bardziej interesujące, oryginalne, zapadające w pamięć historie.
Całość przeczytałam jednak z zainteresowaniem, bo nie można odmówić tej prozie ujmującego uroku, ciekawej tematyki i podejmowania ponadczasowych problemów.

Opowieść składa się z dwóch części. W pierwszej z nich narrator wyjaśnia, jak doszło do tego, że zapiski znajomego z pracy trafiły w jego ręce. Druga część, stanowiąca sedno treści, to właśnie treść owych zapisków.
Ich autor spędził przed laty kilkanaście miesięcy w Berlinie, gdzie miał poznawać tajniki prowadzenia dochodowej mydlarni. Zamiast tego jednak skupiał się na zwiedzaniu miasta, wizytach w muzeach i galeriach. Na jednej z wystaw urzekł go tytułowy obraz, a poznanie jego autorki wywróciło mu życie do góry nogami.

Związek z wyzwoloną artystką okazał się czymś zupełnie nowym w życiu młodego mężczyzny pochodzącego z innego obszaru kulturowego.
Miłosna historia stała się zaś pretekstem do snucia refleksji na temat Wschodu i Zachodu, odmiennych religii, tradycji, obyczajowości.
A także atmosfery panującej w Berlinie lat dwudziestych, gdy Niemcy nie okrzepły jeszcze po klęsce pierwszej wojny światowej.

Ten właśnie aspekt zainteresował mnie w powieści najbardziej, chociaż perypetiom bohatera nie można nic zarzucić. Poznaje się je z zaciekawieniem, czekając na finał, który okazuje się zaskakujący (i to na pewno jeden z największych atutów).

Zaletą jest też kunsztowny język, który łączy prostotę opowiadania z rozbudowanymi opisami przeżyć wewnętrznych bohaterów.

Polecam z czystym sumieniem, mimo iż - jak wspomniałam - powieść nie dorównuje prozie Pamuka.

Sięgnęłam po "Madonnę w futrze", gdyż zaintrygowała mnie informacja, że powieść ta cieszy się obecnie w Turcji większym powodzeniem niż proza noblisty Orhana Pamuka. Jest to też dziwne dlatego, że książka Sabahattina Ali wydana została pierwszy raz w latach 40. minionego stulecia. Wówczas nie została w pełni doceniona. Powetowało jej to niedawne wznowienie, które sprawiło,...