Klasyczny King! I, niestety, o ile - jakieś sześć lat temu - sformułowana w ten sposób opinia byłaby z mojej strony komplementem i równałaby się entuzjastycznemu aplauzowi względem popełnionego - przez jednego z trzech ukochanych przeze mnie pisarzy - dzieła, dziś jest zwykłym potwierdzeniem dobrej, acz w wielu aspektach rozczarowującej, rzemieślniczej roboty.

Paradoksalnie, w trakcie pierwszej lektury "Powołania Trójki", powitałem ów powrót Stephena Kinga w rejony, w których czuje się najbezpieczniej i eksploatację motywów, które zawsze wychodziły mu najlepiej, z otwartymi ramionami, dzisiaj muszę wyrazić swój wielki żal, że kosztem tego "zagrania z minimalnym ryzykiem" poświęcił tak świetnie się zapowiadający i nowatorski sztafaż, który wykreował w "Rewolwerowcu". "Powołanie Trójki" to ekwiwalent oczekiwania na opóźniony pociąg w środku srogiej zimy - Roland w swej podróży nie posuwa się ani na krok bliżej Wieży a w zamian dostajemy trzy "nowele", z których każda kolejna rozczarowuje coraz bardziej.

Historia Eddiego jest w całym tym zestawieniu najlepsza. Całej reszty, napędzanej wołającym o pomstę "duchem w maszynie" nie kupuję. Odrzucam wręcz! A nawet, przy całej swej dobrej woli, nie mogę po raz kolejny zaakceptować nałogowca (wzorzec postaci nr 001) i doppelgangera (wzorzec postaci 021) i innych kingowych szlagwortów. I ta pojawiająca się znikąd, wszechobecna miłość "pośród" rewolwerowców. Do kroćset!...

Ekspozycja świata schodzi na plan 1258. Zero oryginalności, zero postępu. Marnowanie czasu i papieru ze strony twórcy. "Czarnoksiężnik i kryształ", mimo, iż nie posuwał akcji do przodu, dawał solidny "background" pod postać Rolanda. "Powołanie Trójki" zostawia czytelnika z niczym, poza dwoma postaciami, których wiarygodność jest w tej chwili równie niepoważna, jak większości postaci z ekranizacji "Pod Kopułą". Za zmarnowanie Jacka Morta i wyłącznie najlepszej i najbardziej złożonej z potencjalnych postaci z potencjalnego "ka-tet" należy się Kingowi sto karnych batów na goły zadek. W zamian dostajemy mdłego Jake'a... ale to już temat na inną opowieść.

Klasyczny King! I, niestety, o ile - jakieś sześć lat temu - sformułowana w ten sposób opinia byłaby z mojej strony komplementem i równałaby się entuzjastycznemu aplauzowi względem popełnionego - przez jednego z trzech ukochanych przeze mnie pisarzy - dzieła, dziś jest zwykłym potwierdzeniem dobrej, acz w wielu aspektach rozczarowującej, rzemieślniczej roboty....