Czy 32-latek może być starym i zmęczonym człowiekiem?
Przyszło nam żyć w czasach gloryfikacji młodości, nieskrępowanego szczęścia, optymizmu. Przynajmniej taką maskę pokazujemy na zewnątrz. A tu nagle Houellebecq śmie ukazywać inną, bardziej prawdziwą stronę ludzkiej natury. Z wiekiem bowiem zdajemy sobie sprawę z abstrakcyjności naszych młodzieńczych ideałów, urealniamy swoje dążenia lub czasem popadamy stany melancholijne czy też depresyjne.

Główny bohater ma 32 lata, jednak jego spojrzenie na świat i własne życie bardziej licuje z osobą, która przeżyła znacznie więcej. Jego podejście jest mówiąc delikatnie pełne pogardy i pesymizmu. Można je sprowadzić do 'wszystko to marność i gonienie za wiatrem'. Utracił on bowiem cel i sens swojego życia, obserwuje z niejakim obrzydzeniem ludzi wokół. Jest samotny, mimo że tak naprawdę dóbr doczesnych brakować mu nie powinno, ma dobrą pracę (która jest nudna i sztampowa), mógłby mieć znajomych, dziewczynę, ale z jego mizantropią to dość trudne. Krótko mówiąc jest człowiekiem wypalonym: emocjonalnie i zawodowo. I pomyśleć, że kiedyś był skłonnym do eksperymentowania młodzieńcem. Pełnym wigoru i zapału. Niemniej jednak jest człowiekiem inteligentnym. Jak to z ludźmi inteligentnymi bywa, trudno jest znaleźć partnera do dyskusji na odpowiednim poziomie. To potęguję frustrację i poczucie alienacji.

Książka pokazuje etapy pogrążania się w depresji, obserwację świata wokół i rozrachunek z własnym życiem. Napisana w sposób inteligentny ale i przystępny. Przywodzi na myśl Sartre'a (jak ktoś już wcześniej wspomniał), jednak umiejscowienie fabuły w czasach teraźniejszych ułatwia nam identyfikację z bohaterem i zrozumienie jego rozterek. Mimo dość trudnego tematu, książka napisana jest z humorem.

Pozycja obowiązkowa dla wszystkich, którzy chociaż czasem czują się obcy wśród ludzi.

PS: Houellebecq zaopatruje czytelnika niezłą ripostę na okoliczność wysłuchiwania irytującego babskiego trajkotania: 'wprawiające w osłupienie, nędzne popłuczyny po upadłym feminizmie'.

Czy 32-latek może być starym i zmęczonym człowiekiem?
Przyszło nam żyć w czasach gloryfikacji młodości, nieskrępowanego szczęścia, optymizmu. Przynajmniej taką maskę pokazujemy na zewnątrz. A tu nagle Houellebecq śmie ukazywać inną, bardziej prawdziwą stronę ludzkiej natury. Z wiekiem bowiem zdajemy sobie sprawę z abstrakcyjności naszych młodzieńczych ideałów, urealniamy...