„Nie żebym czuł się bardzo nisko; to raczej otaczający świat wydaje mi się bardzo wysoki.”
Krótka historia o wypaleniu z życia. Pozornie pusta, a jednocześnie przepełniona ciężkością, trudem żalem i wołaniem o pomoc.

„Nie żebym czuł się bardzo nisko; to raczej otaczający świat wydaje mi się bardzo wysoki.”
Krótka historia o wypaleniu z życia. Pozornie pusta, a jednocześnie przepełniona ciężkością, trudem żalem i wołaniem o pomoc.

Debiutancka powieść kontrowersyjnego pisarza, która zawiera już to ostre spojrzenie i krytyczną diagnozę własnego pokolenia. Sięgając po wątki autobiograficzne, korzystając z doświadczenia podobnej, nudnej, zdawałoby się zbędnej i szarej korporacyjnej pracy, autor ukazuje bohatera odstręczającego, znużonego życiem, bez uczyć, wyprutego niemal z emocji, szukającego prostych rozrywek. Człowieka, który pozostaje samotny w swojej szarej i bezcelowej egzystencji, bez duchowości, bez nadziei na znalezienie partnerki, a oczekującego jedynie seksu i prostackich podniet.
W tle pobrzmiewają mi nuty rodem z Camusa, oskarżycielskie wobec rzeczywistości, ostrzegające przed płytkością egzystencji.
I jest to świetnie napisane, krótko, oszczędnie, dosadnie, bezkompromisowo, w sposób odstręczający wobec kobiet z perspektywy bohatera. Ta lakoniczność, sprawia, że książkę połyka się w jeden dzień i pozostawia gorzki posmak. Ale chce się więcej, bo to literatura. Nie jest przyjemna, nie pozostawia obojętnym, skłania do refleksji. A czy tego od prozy nie powinniśmy oczekiwać?

Debiutancka powieść kontrowersyjnego pisarza, która zawiera już to ostre spojrzenie i krytyczną diagnozę własnego pokolenia. Sięgając po wątki autobiograficzne, korzystając z doświadczenia podobnej, nudnej, zdawałoby się zbędnej i szarej korporacyjnej pracy, autor ukazuje bohatera odstręczającego, znużonego życiem, bez uczyć, wyprutego niemal z emocji, szukającego prostych...

W swoim debiucie Houellebecq opowiada o goryczy życia we współczesnym świecie, o samotności i frustracji w świecie korpo i wypaleniu w życiu osobistym i zawodowym, które dopada osoby w coraz młodszym wieku.

W tej krótkiej książce o trzydziestokilkuletnim informatyku pogrążającym się w depresji i świecie swoich seksualnych fantazji widać zaczątki stylu, który francuski pisarz rozwinął w swoich późniejszych utworach. Nawet jeśli bardzo akceptujemy narracyjne wywody autora, to ciężko odmówić mu literackiego polotu i zmysłu obserwacji zjawisk, które są obrazoburcze, niewygodne i spychane na margines.

Houellebecq jest mistrzem w opisywaniu otaczającego nas świata widzianego oczami mężczyzny będącego w jakimś kryzysie i niezależnie od tego, czy rozumiemy jego bohaterów, czy zupełnie się z nimi nie zgadzamy, to chyba każdy facet odnajdzie w tych postaciach maleńkie, choćby mierzące kilka mikronów odbicie własnej osoby.

W swoim debiucie Houellebecq opowiada o goryczy życia we współczesnym świecie, o samotności i frustracji w świecie korpo i wypaleniu w życiu osobistym i zawodowym, które dopada osoby w coraz młodszym wieku.

W tej krótkiej książce o trzydziestokilkuletnim informatyku pogrążającym się w depresji i świecie swoich seksualnych fantazji widać zaczątki stylu, który francuski...

biblia incelów?

biblia incelów?

Cały czas czekałem na jakieś przełamanie, moment zwrotny w książce. Kiedy on teoretycznie nastąpił nawet za bardzo tego nie zauważyłem czekając na coś jeszcze. Miejscami książka obrzydliwa, chyba samookaleczenie nie jest hobby dla mnie, a już szczególnie wyobrażenia o nim. Na plus przedstawienie osobowości depresyjnej skłonnej do wyrządzania sobie i innym krzywdy. Myślę, że autor dobrze pokazał jak popada się w takim stan. Szkoda, że książka tak na prawdę nie posiada jakiejś wiodącej fabuły. Wszystko co dzieje się w książce prowadzi do nikąd, stąd ocena.

Cały czas czekałem na jakieś przełamanie, moment zwrotny w książce. Kiedy on teoretycznie nastąpił nawet za bardzo tego nie zauważyłem czekając na coś jeszcze. Miejscami książka obrzydliwa, chyba samookaleczenie nie jest hobby dla mnie, a już szczególnie wyobrażenia o nim. Na plus przedstawienie osobowości depresyjnej skłonnej do wyrządzania sobie i innym krzywdy. Myślę, że...

Książka kontrowersyjna, wciągająca, dotykająca niezwykle blisko jednostki ludzkiej. Cały Michel Houellebecq.

Książka kontrowersyjna, wciągająca, dotykająca niezwykle blisko jednostki ludzkiej. Cały Michel Houellebecq.

Fajnie widać po tym debiucie jak houellebecq w następnych książkach się rozwinął.

Fajnie widać po tym debiucie jak houellebecq w następnych książkach się rozwinął.

Książki tego autora to jednak zawsze potrafią poprawić człowiekowi nastrój - nigdy nie jest tak źle, żeby u bohatera Houellebecqa nie mogło być gorzej.

Książki tego autora to jednak zawsze potrafią poprawić człowiekowi nastrój - nigdy nie jest tak źle, żeby u bohatera Houellebecqa nie mogło być gorzej.

O Houellebecqu wiedziałam, słyszałam, czytałam, zwłaszcza od czasu głośnej "Seratoniny". Planowałam przeczytać, ale jakoś się nie złożyło. Pomyślałam, że może trzeba zacząć od początku, a w jego pierwszej powieści, jak wynika z opisu, "pojawiają się wszystkie frapujące go później tematy". Wiem zatem, czego się spodziewać.
Narrator (bohater) szybko informuje mnie, że "kolejne strony składają się na powieść" i "rozumie przez to ciąg historyjek, których jest bohaterem". Żebym nie miała jakichś wygórowanych oczekiwań, zaznacza: "Moim celem nie jest oczarowanie was subtelnymi uwagami psychologicznymi".
No dobrze, niech będzie, myślę sobie.
Za moment przyjdzie mi się zmierzyć z jeszcze jednym bardzo bezpośrednim zwrotem: "Może się zdarzyć mój przyjacielu czytelniku, że jesteś kobietą. Nie martw się, proszę, takie rzeczy się zdarzają". Powinnam się obrazić czy roześmiać? Może jedno i drugie.
Daruję te złośliwości analitykowi - programiście. W sumie chyba trzeba mu współczuć, ma niespełna 32 lata, nie lubi świata, czuje wstręt do społeczeństwa, nie widzi sensu swojej pracy. Rzadko spotyka się z ludźmi, pisze sobie bajki zwierzęce, wiedzie monotonne, jałowe życie, wypowiadając szereg złośliwych, szyderczych uwag o wszystkich wokół. Taka egzystencja prowadzi go do depresji.
Czytam o spieraniu się bohatera ze sobą i przyznaję, że jest coś w tej apokrytyce, co sprawia, że chcę dalej wnikać w jego wynurzenia.
Myślę, że proza Houellebecqa nie pozwala być obojętnym, mnie jego bohater odpycha, ale i przyciąga, zostawia w głowie ślad po przeczytaniu. Oczywiście to dopiero pierwsza książka, nie wiem, jak będzie dalej, ale chciałabym poznać jego inne powieści. Muszę się zastanowić, którą teraz wybrać.
Dodatkowy plus dla Houellebeqa to dla mnie zdania na temat czytania, np. "Życie wypełnione czytaniem byłoby spełnieniem moich marzeń: wiedziałem to już w wieku siedmiu lat".

O Houellebecqu wiedziałam, słyszałam, czytałam, zwłaszcza od czasu głośnej "Seratoniny". Planowałam przeczytać, ale jakoś się nie złożyło. Pomyślałam, że może trzeba zacząć od początku, a w jego pierwszej powieści, jak wynika z opisu, "pojawiają się wszystkie frapujące go później tematy". Wiem zatem, czego się spodziewać.
Narrator (bohater) szybko informuje mnie, że...

Tak sobie ostatnio pomyślałem, że te wszystkie książki są bezwartościowe i o Dupie Maryny... Chaotyczne, na jedno kopyto i wciąż o tym samym - ekranizowanie rzeczywistości, o której już wszystko powiedziano i napisano, bez sensu.

Tak sobie ostatnio pomyślałem, że te wszystkie książki są bezwartościowe i o Dupie Maryny... Chaotyczne, na jedno kopyto i wciąż o tym samym - ekranizowanie rzeczywistości, o której już wszystko powiedziano i napisano, bez sensu.