„Sądzę, że powinniśmy czytać tylko ten rodzaj książek, które nas ranią i przeszywają… Potrzebujemy książek, które wpływają na nas jak katastrofa, które głęboko nas zasmucają, jak śmierć kogoś, kogo kochaliśmy bardziej niż siebie samych, jak wygnanie go do lasu z dala od kogokolwiek, jak samobójstwo. Książka musi być siekierą dla zamarzniętego morza wewnątrz nas.” (F. Kafka)

Zgadzam się z powyższym cytatem, aczkolwiek usunęłabym słowo- tylko. Tego typu książki świetnie wpływają na czytelnika pod warunkiem, że będą dawkowane w odpowiednich ilościach indywidualnie dopasowanych do danej osoby.

Osobiście uwielbiam trudne, obciążające psychicznie książki ,wywołujące lawinę skrajnych emocji, poruszające trudne, często niewygodne tematy, rozdrapujące wydawało by się dawno zabliźnione rany, brutalnie obnażające brzydotę świata, mroczne, niskie instynkty drzemiące w człowieku. Proza która zniewala, przygniata, krzyczy, nie pozwala być obojętnym. Stanowi swoistą terapię, oczyszcza, pozwala spojrzeć na otaczającą nas rzeczywistość z nieco innej perspektywy.

Takie są właśnie książki Majgull Axelsson. Szwedzka pisarka jest dla mnie w tej dziedzinie bezkonkurencyjna. Piękny, nacechowany emocjonalnie język, wnikliwość obserwacji, precyzyjnie nakreślone zwłaszcza w sferze psychologicznej postaci to wizytówka pióra Axelsson. Autorka nie boi się podejmować trudnych tematów, jej proza osnuta skandynawskim chłodem, poraża szczerością.

„Droga do piekła” wcześniej wydana w Polsce pod tytułem „Daleko od Niflheimu” to debiutancka powieść pisarki. Jak na debiut książka jest niezwykle dojrzała.
Głównymi bohaterkami prozy Axelsson są zawsze kobiety. Tym razem poznajemy historię Cecylii, która jest pracownikiem szwedzkiej ambasady. Osią powieści jest wybuch wulkanu Pinatubo na Filipinach, z którego bohaterka niemal cudem uchodzi z życiem. Niestety trauma i bolesne wspomnienia nie pozwolą Cecylii już żyć normalnie, a twarze zmarłych będą jej nieustannie towarzyszyć, nie pozwalając zapomnieć.

Książka porusza ważna tematy takie jak: wpływ dzieciństwa na kształtowanie człowieka, znaczenie rodziny, bolączki rozwodu, rozpadu rodziny, samotność, nietolerancja.
Zderzenie sterylnie czystej Szwecji, z wysoko rozwiniętą polityką socjalną z brudem, ubóstwem Krajów Trzeciego Świata. Gdzie o losie człowieka decyduje odcień skóry. I to ogromne poczucie winy, na które nie mamy wpływu- ja jestem Kanos, białą Europejką więc będę żyć, a TY?
Czy po doznaniu traumatycznych zdarzeń można jeszcze żyć normalnie? Czy okaleczona dusza może zaznać spokoju? Jak żyć z palącym poczuciem winy? Czy tak głębokie rany się kiedyś zabliźnią? Autorka nie podaje rozwiązania na tacy, o nie… sam czytelniku musisz znaleźć odpowiedź.

Wyrafinowany, ekspresyjny język. Pełna retrospekcji, nieco chaotyczna narracja. Na początku można się łatwo pogubić, jednak z każdą kolejną stroną wchodzimy w rytm powieści. Styl narracji świetnie oddaje działanie ludzkiej psychiki- jakieś zdarzenie, obraz wywołuje wspomnienia, skojarzenia, swoiste hiperłącze. Z czasem poszczególne elementy zaczynają łączyć się w całość, powoli odkrywany kolejne części układanki, aby w finale doświadczyć tego jednego, skrywanego w czeluściach świadomości zdarzenia, odciskającego piętno na duszy Cecylii.

Mocna, poruszająca do głębi lektura. Pozostawia ślad, to książka o której się myśli jeszcze długo po zakończeniu.

„Sądzę, że powinniśmy czytać tylko ten rodzaj książek, które nas ranią i przeszywają… Potrzebujemy książek, które wpływają na nas jak katastrofa, które głęboko nas zasmucają, jak śmierć kogoś, kogo kochaliśmy bardziej niż siebie samych, jak wygnanie go do lasu z dala od kogokolwiek, jak samobójstwo. Książka musi być siekierą dla zamarzniętego morza wewnątrz nas.” (F....