Oświadczam, że po przeczytaniu tomu trzeciego serii "zatraceni" doszłam do wniosku iż autorka nie potrafi pisać kryminałów! O ile z wątkami miłosnymi radzi sobie całkiem nieźle, o tyle zbrodnie wychodzą jej tragicznie. Czym bardziej nasilał się ten wątek, tym bardziej powieść traciła na wartości i była, cóż tu dużo mówić.. głupsza. I niestety, we "Wstydzie" Rachel van Dyken całkowicie zmieniła moje uczucia do Gabe'a. Chłopaka, którego pokochałam w cczęści drugiej, znienawidziłam w części trzeciej... Zepsuła go całkowicie i jestem strasznie na nią z tego powodu zła. Kolejne do czego mogłabym się przyczepić to spojrzenie psychologiczne autorki. Już Wam tłumaczę - wybaczcie za drobny spam. Jednej z bohaterek zrobiono na tle seksualnym straszną krzywdę i teraz boi się ponownie do kogoś zbliżyć. Nawet poznając osobę z którą chciałaby to zrobić czuje opór. Później zdarza się wypadek, w którym pojawia się wcześniejszy napastnik dziewczyny. Jednak sytuacja ta kończy się dobrze i po nim dziewczyna ma już 100% pewności, że nic jej ze strony tego człowieka nie grozi, ale - leży w szpitalu z bardzo poważnymi obrażeniami. I co? Zaczęła się - wybaczcie za określenie - "pieprzyć" z chłopakiem na szpitalnym łóżku. Wybaczcie, że nazwałam to akurat tak, ale dla mnie "kochanie się" to nie było. I gdzie tu logika autorki? Dziewczyna po takim przeżyciu nie powinna tak reagować. Powinna przynajmniej poczekać na wyjście z placówki leczniczej! Nie wiem co van Dyken chciała tym osiągnąć, ale w żaden sposób mnie nie przekonała.

Oświadczam, że po przeczytaniu tomu trzeciego serii "zatraceni" doszłam do wniosku iż autorka nie potrafi pisać kryminałów! O ile z wątkami miłosnymi radzi sobie całkiem nieźle, o tyle zbrodnie wychodzą jej tragicznie. Czym bardziej nasilał się ten wątek, tym bardziej powieść traciła na wartości i była, cóż tu dużo mówić.. głupsza. I niestety, we "Wstydzie" Rachel van...