Po przeczytaniu cyklu Lake Falls, tego samego autora, oraz wiedziona dobrymi ocenami na tym portalu, bez zastanowienia chwyciłam za Ziarna Czasu. Niestety, ogromnie się zawiodłam.

W historii zapisanej na raptem trzystu stronach poznajemy szóstkę bohaterów, które zebrane przez swoistą siłę wyższą - która nawet nie zostaje nam przybliżona - dostają zadanie uratowania świata. Ta kompletnie obca sobie grupa ludzi, których połączył wspólny cel, rozpoczyna walkę o prastare artefakty z grupą Wyznawców, do których rąk dostać się one nie mogą. Oprócz batalii z wrogiem, bohaterowie toczą także wewnętrzne potyczki - poddają się swoistej autoanalizie. W obliczu ryzyka każde z nich postanawia otworzyć swoje serce na drugiego człowieka - z lepszym, bądź gorszym skutkiem. I to wszystko, powtarzam, na raptem 300 stronach. A warto jeszcze dodać, że dopiero około 150 strony zaczyna się faktyczna fabuła. Wcześniej jedynie przybliżani zostają nam bohaterowie i tło wydarzeń.

Przez pierwszą połowę książki przebrnęłam licząc na ciekawy rozwój fabuły i kiedy nareszcie historia nabrała smaku (trochę w klimacie Dana Browna), dobiegła końca. Tak po prostu. Niby część rzeczy się wyjaśniła, ale też kilka pytań pozostało bez odpowiedzi i powieść się skoczyła. Ogromnie się zawiodłam. Relacje między bohaterami co prawda się rozwijają, ale na tyle szybko, że wydają się sztuczne i wprowadzone na siłę. Zakończenie nie wywołuje większych emocji a sprawia wręcz wrażenie domkniętego naprędce, jakby pomysł przerósł autora. I szkoda, bo historia naprawdę miała potencjał.

Po przeczytaniu cyklu Lake Falls, tego samego autora, oraz wiedziona dobrymi ocenami na tym portalu, bez zastanowienia chwyciłam za Ziarna Czasu. Niestety, ogromnie się zawiodłam.

W historii zapisanej na raptem trzystu stronach poznajemy szóstkę bohaterów, które zebrane przez swoistą siłę wyższą - która nawet nie zostaje nam przybliżona - dostają zadanie uratowania świata....