[...]
– Planuj, zanim zaczniesz działać. Myśl, zanim podejmiesz decyzję, i przede wszystkim pozbądź się tendencji autodestrukcyjnych. Śmierć nigdy nie jest rozwiązaniem. – Popatrzył na nią z politowaniem. – Martwa nie
uspokoisz sumienia, nie naprawisz starych błędów.

Opowieść wciąż tajemnicza, zaskakująca i mroczna, momentami wręcz wprawiająca w osłupienie.
POLECAM TYM KTÓRZY CHCĄ POCZYTAĆ O WAMPIRACH, KTÓRE ODKRYJĄ PRZED WAMI PRAWDZIWE SWE OBLICZA😎

[...]
– Planuj, zanim zaczniesz działać. Myśl, zanim podejmiesz decyzję, i przede wszystkim pozbądź się tendencji autodestrukcyjnych. Śmierć nigdy nie jest rozwiązaniem. – Popatrzył na nią z politowaniem. – Martwa nie
uspokoisz sumienia, nie naprawisz starych błędów.

Opowieść wciąż tajemnicza, zaskakująca i mroczna, momentami wręcz wprawiająca w osłupienie.
POLECAM TYM...

Podstawowym minusem tej powieści jest niestety protagonistka. Główna bohaterka wręcz niesamowicie irytuje. Jest infantylna, bezmyślna, a do tego ciągle usprawiedliwia swoje złe wybory i niewłaściwe reakcje.
Ale to tyle jeśli chodzi o minusy.
Historię poznajemy na dwóch planach: legendarnej przeszłości rasy nieśmiertelnych oraz dalszych losów bohaterów znanych z pierwszej części.
Część dotycząca teraźniejszości została niestety naznaczona okropną kreacją głównej bohaterki, przez co cierpi na tym logika fabuły, ale część opowiadająca dzieje powstania wampirów jest moim zdaniem bardzo pomysłowa i interesująca, a świat tajemniczych ludów i kultów, zaginionych miast i potępionych wojowników naprawdę potrafi wciągnąć.
W dodatku bardzo podoba mi się język autora, w mojej opinii idealnie pasujący do klimatu mrocznej baśni, jaki utrzymywał się przez większość czasu trwania opowieści.
Ogólnie książkę czyta się dobrze, ale podejrzewam, że mogłaby być dużo lepsza, gdyby nie Victoria i jej głupie decyzje. Mimo sporych mankamentów chętnie poznam zakończenie tego cyklu.

Podstawowym minusem tej powieści jest niestety protagonistka. Główna bohaterka wręcz niesamowicie irytuje. Jest infantylna, bezmyślna, a do tego ciągle usprawiedliwia swoje złe wybory i niewłaściwe reakcje.
Ale to tyle jeśli chodzi o minusy.
Historię poznajemy na dwóch planach: legendarnej przeszłości rasy nieśmiertelnych oraz dalszych losów bohaterów znanych z pierwszej...

Czytam, żeby zobaczyć co dalej z Vic, Kat i Jonathanem. Niestety z każdą kolejną stroną jestem coraz bardziej rozczarowana.
Ta część prowadzona jest dwutorowo. Dowiadujemy się co się dalej dzieje z naszymi bohaterami oraz co się zdarzyło bardzo dawno temu. Skąd się wziął Azdaroth i Wampiry.
Naiwność głównej bohaterki zwala mnie z nóg. Przebrnę jeszcze przez tom trzeci, ale wracać do tej książki nie będę.
Na pewno nie jest to pozycja obowiązkowa.

Czytam, żeby zobaczyć co dalej z Vic, Kat i Jonathanem. Niestety z każdą kolejną stroną jestem coraz bardziej rozczarowana.
Ta część prowadzona jest dwutorowo. Dowiadujemy się co się dalej dzieje z naszymi bohaterami oraz co się zdarzyło bardzo dawno temu. Skąd się wziął Azdaroth i Wampiry.
Naiwność głównej bohaterki zwala mnie z nóg. Przebrnę jeszcze przez tom trzeci, ale...

Tom drugi także przykuwa uwagę. Pomysł na fabułę intrygujący. Rozwój akcji nieco sflaczały, poprzez niepotrzebne opisy, wewnętrzne rozterki irytującej bohaterki i masę niekompletnych, martwych wątków. Po wgryzieniu się w historię, jest w niej coś urzekającego, słabość do idealizmu, miłości, pojęcia honoru. Postać Victorii psuje mi niestety całość odbioru, jest nielogiczna, infantylna, powierzchowna, dziwna i irytująca. Wątek z Kat w tym tomie niejako się urywa, może i dobrze. Czyta się ciekawie ze względu na stare historie, etapy powstawania ludu nocnych łowców. Znika dr Barrow, poznajemy El'lara, tak samo intrygującego. Jeśli pominąć nudną wędrówkę Victorii (totalnie niepotrzebną, tchórzliwą i dziecinną - ale za to w vipowskich warunkach) tom ciekawy i pomysłowy.

Tom drugi także przykuwa uwagę. Pomysł na fabułę intrygujący. Rozwój akcji nieco sflaczały, poprzez niepotrzebne opisy, wewnętrzne rozterki irytującej bohaterki i masę niekompletnych, martwych wątków. Po wgryzieniu się w historię, jest w niej coś urzekającego, słabość do idealizmu, miłości, pojęcia honoru. Postać Victorii psuje mi niestety całość odbioru, jest nielogiczna,...

Stało się!
Nie chcę napisać – a nie mówiłam!?, ale ten wniosek sam nasuwa się automatycznie. Vici zmądrzała. Lekcja nauki rozsądnego wyboru opartego na rozumie, a nie na emocjach, okazała się dla niej bardzo bolesna. Na razie czuła tylko ból ciała, gdy obudziła się w swoim starym domu w Lake Falls, z którego przecież uciekła. Ktoś dbał o nią podczas rekonwalescencji po wypadku, bo tyle jeszcze pamiętała. Jakaś tajemnicza osoba dostarczała jedzenia podczas jej snu, drewna do kominka, a któregoś dnia zostawiła tajemniczą księgę w zniszczonej, skórzanej oprawie kryjącej w sobie rękopis o jeszcze bardziej tajemniczym tytule "Pustynni wędrowcy”. Miała czas na przemyślenia. Na czytanie kroniki wampirów i odtworzenie ciągu wydarzeń, który zatoczył koło, sprowadzając ją z powrotem do przeklętego miejsca. Miała nadzieję, że zdoła uciec przed mężczyzną, który zburzył jej spokój. Przed wampirem żądnym zemsty, do spełnienia której chciał wykorzystać jej córkę Kat. Długo nie dopuszczała myśli, że ucieczka przed ”istotą, która za pomocą najczarniejszej magii wydłużyła sobie życie ponad obowiązujące prawa natury” nie ma najmniejszego sensu i tak naprawdę ucieka przed samą sobą.
Przed własnymi emocjami.
Wypierała je rozumem, który w trakcie ucieczki zaczynał dochodzić do głosu, doprowadzając ją do zmiany decyzji. Do dokonania wyboru, który powinna uczynić już w pierwszej części „Co wydarzyło się w Lake Falls”, zanim zaczęli ginąć jej najbliżsi i przyjaciele. Zanim zrozumiała, że jej córka Kate, dla innych jest drogą do zemsty. Zanim uświadomiła sobie, że życie wieczne jest przekleństwem, a śmierć darem dla ludzkości. Jedynym skutecznym lekiem i ucieczką przed bólem, strachem i cierpieniem. Wracając do zdrowia i odtwarzając naprzemiennie przeszłość swoją i wampirów, którą ostatecznie połączył jeden wątek, stała się mimowolnym kronikarzem dopisującym dalsze, tym razem wspólne losy ludzi i wampirów.
To jej ponowny wybór miał wyznaczyć ich przyszłość.
Autor, którego najbardziej interesują wybory i ich konsekwencje, jak przeczytałam w nocie o autorze, umieścił ich w drugiej części całe mnóstwo. Właściwie każdy bohater stał przed jakąś decyzją, która wywoływała lawinę skutków począwszy od prahistorii po czasy współczesne. Do końca nie wiedziałam, w którym kierunku potoczy się dynamiczna akcja fabuły obu snutych historii. Nie jestem tego pewna nawet po jej zakończeniu, które autor pozostawił w zawieszeniu. Otwartym na kolejne wydarzenia, dyktowane nieprzewidywalnymi wyborami.
Czyżby miała pojawić się kolejna kontynuacja?
http://naostrzuksiazki.pl/

Stało się!
Nie chcę napisać – a nie mówiłam!?, ale ten wniosek sam nasuwa się automatycznie. Vici zmądrzała. Lekcja nauki rozsądnego wyboru opartego na rozumie, a nie na emocjach, okazała się dla niej bardzo bolesna. Na razie czuła tylko ból ciała, gdy obudziła się w swoim starym domu w Lake Falls, z którego przecież uciekła. Ktoś dbał o nią podczas rekonwalescencji po...

Drugi tom cyklu Lake Falls to dowód na to, że zwolnienie akcji nie zawsze jest jednoznaczne z wystąpieniem znudzenia u czytelnika.

Chociaż w "Ucieczce z Lake Falls" niewiele się dzieje, a jej zakończenie stanowi niejako przewartościowanie dotychczasowego postępowania przez bohaterkę i powrót do sytuacji wyjściowej, to zabieg przeplatania współczesnej fabuły z przybliżeniem postaci Azdarotha okazało się bardzo zmyślne. Skoki między jedną a drugą historią rodziły we mnie ciekawość i tym samym napędzały mnie w prędkim czytaniu powieści. Dodatkowo przypowieść o tym, jak miłość w połączeniu z poczuciem obowiązku popchnęła człowieka do zostania niemal demonem, a także pojawienie się postaci wampira, który w swej lubości do luksusu przytępił swe mordercze instynkty pokazują świat mniej czarno-białym, jak dotychczas postrzegała go bohaterka. Autor niejako ponownie wskazuje - w moim odczuciu - na fakt, że moralność cechują podwójne standardy, a nikt z nas nie jest w prawie do ich oceny.

Kontynuację pierwszego tomu czytało mi się o oczko lepiej, a jednocześnie zakończenie, z którego nic nie wynika, zachęca do sięgnięcia dalej, w głąb historii. Czym prędzej zatem zabieram się za tom trzeci :).

Drugi tom cyklu Lake Falls to dowód na to, że zwolnienie akcji nie zawsze jest jednoznaczne z wystąpieniem znudzenia u czytelnika.

Chociaż w "Ucieczce z Lake Falls" niewiele się dzieje, a jej zakończenie stanowi niejako przewartościowanie dotychczasowego postępowania przez bohaterkę i powrót do sytuacji wyjściowej, to zabieg przeplatania współczesnej fabuły z przybliżeniem...

„Ucieczka z Lake Falls Budząc dawno umarłych bogów” jest drugim tomem niesamowitej opowieści Artura. L Dormanna, w pierwszym tomie pt., „Co zdarzyło się w Lake Falls” poznajemy Victorię Mc'Petersen i jej córeczkę Kate, wybory, jakich dokonała ściągnęły na nią nie małe niebezpieczeństwo. Nie dotrzymała złożonej obietnicy i teraz przyszło jej za to słono zapłacić. Akcja drugiego tomu rozpoczyna się po dramatycznych wydarzeniach w Lake Falls, Victoria wraz ze swoim przyjacielem Jonatthanem zmuszona zostaje do ucieczki z opuszczonego miasta przed groźnym El’larem. Ciągłe ukrywanie się, zmiana wyglądu, tożsamości oraz miejsca, w którym przebywają to podstawa, dzięki, której są bezpieczni. To tylko pozory, bowiem wróg zdaje się być o krok przed nimi i znać ich plany. Przeszłość nie odpuszcza nie dając o sobie zapomnieć. Victoria bardzo tęskni za córeczką, która ukryła w bezpiecznym miejscu, które nawet jej nie było znane, przekonując siebie, że tylko tak mogła ocalić jej życie.

"Nie mieli już powrotu ani do własnych domów, ani do normalności, czekała na nich tułaczka wypełniona strachem o to, co nadejdzie, wewnętrzną pustką i brakiem nadziei. Takie były koszty wpuszczenia pewnego październikowego dnia do domu mężczyzny w szarym płaszczu, o oczach płonących szkarłatem."

Nasza bohaterka nie może jednak przestać myśleć o wampirze, chociaż bardzo się stara. Nagły zwrot akcji i zniknięcie Michaela, brata Jonatthana sprawia, że dziewczyna się łamie i postanawia więcej nie narażać zarówno mężczyzny ani jego rodziny. Postanawia w dalszą drogę wyruszyć sama, chociaż doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że w żadnym miejscu na ziemi nie będzie w pełni bezpieczna, jednak poznaje kolejnego sprzymierzeńca- Gabor’a. Nie wszystko jednak wygląda obiecująco, skoro jest jednym z jej wrogów, jednym „z nich”.

"Vic była blisko, by uwierzyć, że koszmar się skończył, jednak on dopiero miał nadejść. Nakręcał się powoli jak ciasno zwinięta sprężyna, dzień po dniu coraz mocniej zaciskając pętlę tylko po to, by w końcu uwolnić skumulowane w sobie szaleństwo."

Następuje przełom, bowiem korzystając z przychylności wampira, który doskonale zna się z jej byłym kochankiem, postanawia przygotować się do powrotu do Lake Falls, gdzie jest zmuszona do konfrontacji z błędami przeszłości. Nie można przecież przez całe życie uciekać, prawda? Prędzej, czy później trzeba będzie gdzieś się zatrzymać inaczej padnie się z wycieńczenia, czy też fizycznego, czy psychicznego, chociaż to drugie powinno dopaść wcześniej. Victoria prędzej czy później musi coś zrobić, aby doprowadzić sprawę do końca. Została doprowadzona do ostateczności.

"Najpotężniejszego przeciwnika zawsze miała przy sobie. Tkwił w niej niczym zadra niemożliwa do usunięcia, kolec wbity w duszę. Nosiła jego znak wypalony w umyśle i sercu, bo przecież została naznaczona przez samego Azdarotha - praojca wampirów."

W drugim tomie książki o wampirach z Lake Falls Dormann wprowadził pewną innowację, a mianowicie Kroniki Wampirów, które pojawiają się w postaci przerywników od głównego wątku. To opowieść o losie pierwszego wampira, często wspominanego w cyklu, Azdarotha, którego znakiem została naznaczona Victoria.
Nie umknęło mojej ocenie to, że autor znacząco poprawił swój styl zaskakując czytelnika bogactwem językowym. Zakończenie nie było dynamiczne, jak można się było tego spodziewać po mistrzowsko zbudowanym napięciu poprzez całą książkę, ale czeka nas jeszcze trzeci tom, który wszystko zrekompensuje. Opisy są niezwykle szczegółowe, autor położył duży nacisk na atmosferę, jest mętnie, mrocznie, deszczowo i pochmurno. Nad światem dominuje mrok i niebezpieczne cienie.
Mimo zakończenia, w którym akcja nie brnie do przodu książka wywołała we mnie pozytywne wrażenie, chciałam poznać losy Victorii, jak jej się uda wybrnąć z tej sytuacji. Czy jest szansa dla tej miłości, czy serce odda komuś zupełnie innemu? Myślę, że książka jest skierowana do starszej młodzieży i spodoba się każdemu, kto lubi wampiry, które nie do końca są honorowe, uczciwe i szlachetne, a jednak pozostają ujmujące.

„Ucieczka z Lake Falls Budząc dawno umarłych bogów” jest drugim tomem niesamowitej opowieści Artura. L Dormanna, w pierwszym tomie pt., „Co zdarzyło się w Lake Falls” poznajemy Victorię Mc'Petersen i jej córeczkę Kate, wybory, jakich dokonała ściągnęły na nią nie małe niebezpieczeństwo. Nie dotrzymała złożonej obietnicy i teraz przyszło jej za to słono zapłacić. Akcja...

Mam nadzieję, że Ucieczka z Lake Falls to jedynie wypadek przy pracy, ponieważ Artur K. Dormann udowodnił już wcześniej, że potrafi naprawdę dobrze pisać...

Cała opinia:
http://www.kacikzksiazka.pl/2018/04/ucieczka-z-lake-falls-artur-k-dormann.html

Mam nadzieję, że Ucieczka z Lake Falls to jedynie wypadek przy pracy, ponieważ Artur K. Dormann udowodnił już wcześniej, że potrafi naprawdę dobrze pisać...

Cała opinia:
http://www.kacikzksiazka.pl/2018/04/ucieczka-z-lake-falls-artur-k-dormann.html

nie podeszłą, pierwsza część jeszcze ok ale kolejna już mniej ciekawa

nie podeszłą, pierwsza część jeszcze ok ale kolejna już mniej ciekawa

W drugim tomie akcja się nie rozwinęła, przekartkowałam nowi bohaterowie, którzy nic nie wnoszą zabieram się za trzeci tom jestem ciekawa zakończenia.

W drugim tomie akcja się nie rozwinęła, przekartkowałam nowi bohaterowie, którzy nic nie wnoszą zabieram się za trzeci tom jestem ciekawa zakończenia.