W właśnie skończyłam czytać i wprost nie mogę uwierzyć, że to już faktycznie koniec. Z jednej strony kusi mnie żeby sięgnąć po dalsze części, a z drugiej coś mi mówi żebym zakończyła swoją przygodę z Ostatnim Imperium przy oryginalnej trylogii. Dlaczego? Po prostu nie chcę zepsuć sobie efektu jaki wywarły na mnie te trzy grube tomiszcza. A jest on piorunujący!
Niezwykle cenię sobie wielowątkowość powieści, gdyż daje to autorowi możliwość wprowadzenia większej liczby bohaterów i uniknięcia syndromu herosa. Nie ma chyba nic bardziej frustrującego niż postać idealna, wokół której kręci się cała fabuła. Dla mnie to postaci mają być częścią fabuły a nie fabuła stworzona na potrzeby konkretnej postaci. Ale odbiegam od tematu.
W trzecim tomie Sanderson pokazuje jak ważną rolę w funkcjonowaniu społeczeństwa jak i samej jednostki pełni wiara. Lub jej brak. I do czego może doprowadzić nadgorliwość lub błędna interpretacja głoszonych treści. Jest to również swojego rodzaju apel o poszanowanie wyznań innych ludzi, gdyż to w jakie bóstwo wierzą nie sprawia jakimi są ludźmi. I w tej właśnie książce mamy na to wiele przykładów.

W właśnie skończyłam czytać i wprost nie mogę uwierzyć, że to już faktycznie koniec. Z jednej strony kusi mnie żeby sięgnąć po dalsze części, a z drugiej coś mi mówi żebym zakończyła swoją przygodę z Ostatnim Imperium przy oryginalnej trylogii. Dlaczego? Po prostu nie chcę zepsuć sobie efektu jaki wywarły na mnie te trzy grube tomiszcza. A jest on piorunujący!
Niezwykle...