Czasem sama przed sobą staram się nie przyznawać do własnych myśli, bo choć niektóre bywają wesołe, inne absurdalne, kolejne sprośne, to są jeszcze takie, które trudno byłoby nazwać poprawnymi moralnie. Wiele rzeczy wypowiadam na głos i nie wstydzę się swoich poglądów, ale istnieją takie sekrety, których nie chciałabym wyjawić nikomu. Mam wrażenie, że właśnie z tego wszystkiego, składa się fabuła powieści Rafała Cuprjaka pod tytułem Po drugiej stronie. Klasyfikacja tego tytułu do jakiejkolwiek kategorii gatunku literackiego jest zadaniem niełatwym, a może nawet nie do końca możliwym. Choć autor raczej nie wychylał się poza ramy bycia narratorem, podczas lektury powieści niewątpliwie czułam się, jakbym siedziała w jego głowie. A ostatnie strony tej historii zapewniły mnie, że jedynie on może jednoznacznie stwierdzić, o czym była jego opowieść...

Powieść Po drugiej stronie jest napisana bardzo sprawnie. Spokojnie mogę stwierdzić, że dawno nie przeczytałam książki, która byłaby napisana tak dobrze. Plastyczne opisy przywołują w wyobraźni czytelnika żywe obrazy, a przystępny język sprawia, że niniejszy tytuł czyta się niesamowicie szybko, akcja prze do przodu i w zasadzie wciąż dzieje się coś, co skłania czytelnika do przewracania kolejnych stron, tyle że ostatecznie z tego czytania mało wynika. Mój główny zarzut jest taki, że choć powieść spina piękna fabularna klamra, to brak w niej puenty. Możliwe, że autorowi chodziło o to, by każdy odbiorca mógł wynieść z niej coś dla siebie, by mógł wyciągnąć własne wnioski, a może nawet dołożyć w swojej głowie cegiełkę do budowanej Po drugiej stronie historii. Możliwe też, że moja nieumiejętność odnalezienia istoty tej opowieści świadczy o jakimś defekcie intelektualnym, który niezauważalnie we mnie wykiełkował, ale fakt jest taki, że powieść Rafała Cuprjaka to wspaniale przedstawiona i skonstruowana książka o niczym konkretnym. W ogólnym rozrachunku, można określić, że powieść przedstawia refleksję na temat życia i śmierci oraz rozważania na temat tego, w jaki sposób decyzje, które podejmujemy wpływają na nas. Poplątane koleje losów bohaterów prezentują różne aspekty naszego jestestwa na Ziemi, choć obraz życia, jaki wyłania się z opisów Cuprjaka jest niesamowicie gorzki. Jednak właśnie w tym obrazie zawiera się chyba największa wartość tej lektury. Najciekawsze są w niej bowiem pojedyncze ludzkie historie, które w momencie, gdy zaczynają się splatać, dla mnie stają się już zbyt zagmatwane, zdecydowanie nierealne, a ich złączenie nic nie wnosi i daje niewiele odpowiedzi na tak wiele pytań, jakie czytelnik ma prawo zadać sobie podczas lektury.

Moje ambiwalentne uczucia względem tej publikacji nie powinny jednak odstraszać czytelników zakochanych w pięknym słowie. Powieść Po drugiej stronie stanowi najlepszy przykład genialnego literackiego warsztatu. Tak właśnie powinno się spisywać historie. Mnie fabuła skołowała, a niektóre fragmenty musiałam przyswajać dwukrotnie, ale gdybym miała wybrać najlepiej napisaną książkę, którą przeczytałam w tym roku to właśnie tę umieściłabym na pierwszym miejscu.

Czasem sama przed sobą staram się nie przyznawać do własnych myśli, bo choć niektóre bywają wesołe, inne absurdalne, kolejne sprośne, to są jeszcze takie, które trudno byłoby nazwać poprawnymi moralnie. Wiele rzeczy wypowiadam na głos i nie wstydzę się swoich poglądów, ale istnieją takie sekrety, których nie chciałabym wyjawić nikomu. Mam wrażenie, że właśnie z tego...