Dlaczego sięgnęłam po "Duszę zaklętą w fortepianie"? Moja mama pochodzi z Kalisza. Podczas II wojny światowej Fibigerowie, folksdojcze, przepisali ta siebie ogród moich dziadków (Polakom nie wolno był mieć ogrodów), pod koniec wojny do mojego dziadka, chirurga, przyszedł pan Fibiger z córką, Danusią, i błagał mojego dziadka, żeby ją operował, bo hitlerowcy chcą ją wywieźć do Niemiec. Do rodzinnej legendy przeszło jak pijany w sztok dziadek wyciął Fibigerównie wyrostek na kuchennym stole, widząc dwa stoły i dwie Fibigerówny. Właśnie dlatego.
Na tle książek z dużą ilością zdjęć, które ostatnio czytałam, ta wypada bardzo dobrze wypada dobrze. Autorka opisuje swoich bliskich, więc merytorycznie jest raczej w porządku. Język i sposób pisania bardzo przyjemny. Książka sama się czyta. Miała opisywać dzieje rodu Fibigerów, ale z tym kiepsko. Autorka koncentruje się w niej głownie na osobie swojego ojca. A szkoda. Chociaż co można zrobić na dziewięćdziesięciu czterech stronach tekstu?

Dlaczego sięgnęłam po "Duszę zaklętą w fortepianie"? Moja mama pochodzi z Kalisza. Podczas II wojny światowej Fibigerowie, folksdojcze, przepisali ta siebie ogród moich dziadków (Polakom nie wolno był mieć ogrodów), pod koniec wojny do mojego dziadka, chirurga, przyszedł pan Fibiger z córką, Danusią, i błagał mojego dziadka, żeby ją operował, bo hitlerowcy chcą ją wywieźć...