Debiut Doroty Gąsiorowskiej nie był ani zły ani bardzo dobry. Był po prostu dobry. Zastanawiałam się, jaką kolejną powieścią zaskoczy nas autorka. „Obietnica Łucji” skończyła się w taki sposób, że nie spodziewałam się jej kontynuacji. Raczek oczekiwałam nowej książki z zupełnie inną fabułą. Jednak, gdy ujrzałam zapowiedź „Marzenia Łucji” to postanowiłam się dowiedzieć do Dorota Gąsiorowska wymyśliła dla bohaterów Różnego Gaju. W końcu skoro zaczęłam serię to wypadałoby ją również skończyć.
Tomasz wyjeżdża do Włoch na swoje kolejne tourne. Łucja jest pełna złych przeczuć, ale nie chce ograniczać ukochanego. Opiekuje się Różanym Gajem i swoją pasierbicą – Anną, odlicza dni do powrotu Tomka. Pewnego dnia jej przyjaciółka Iza (która w poprzedniej części była jędzą Adelą) prosi ją, aby przyjęła pod swój dach pewnego Włocha. Łucja niechętnie, ale się zgadza. Luca proponuje jej żeby pozowała mu do obrazu. Kobieta czując się zagubiona i niepewna swojego związku z Tomaszem zgadza się. Wyczuwa, że rozłąka z ukochanym jest czymś więcej niż tylko przerwą. W końcu Tomasz wraca po swoim przedłużonym tourne. Para wyjaśnia sobie wszystko i na nowo ruszają przygotowania do ślubu. Jednak jeden wieczór, jeden obraz zmieniają wszystko, a Łucja zostaje wygnana z pałacu. Jednak to nie koniec problemów. Pojawiają się nowi bohaterowie. Rozprawianie z przeszłością zaczyna się kolejny raz.
Muszę przyznać, że chociaż od przeczytania „Obietnicy Łucji” minęło sporo czasu to większość wątków pamiętałam, a jeśli, o czym zapomniałam to autorka sprawnie mi o tym przypominała. Co jest z pewnością ogromnym plusem, bo sztuką jest zgrabnie odświeżyć czytelnikowi zapomniane wątki. W sumie jest to dobre czytadło. Styl jest taki sam jak w debiucie. Postaci identyczne. Sama nie wiem, dlaczego denerwował mnie Tomasz. Może na to wpłynął fakt jego ciągłego zakochania w muzyce, co przesłaniało mu cały świat w tym ukochaną córkę.
Coś, co mi się nie podobało to fakt, że w pewnym momencie tych przeciwności było zbyt dużo. Po prostu Dorota Gąsiorowska przekroczyła pewną magiczną granicę i czułam się zirytowana do granic możliwości. Dodatkowo kwestie z końca książki były zdecydowanie przesadzone… I dla mnie to było pójście na łatwiznę. No nie. Nie mogę tego zaakceptować.
Autorka przed Łucją piętrzy coraz to nowe problemy, ale tylko po to, aby kobieta uwierzyła nie tylko w siebie, ale również we własne marzenia. Jest to spora dawka nauki dla każdego z nas. Wszyscy jesteśmy coś warci, każdego marzenia są istotne. Ważne, aby próbować je spełniać.
Dla mnie jest ciut lepsza od debiutu. Ma sporo opisów, dialogów i magii. Nie mogę się doczekać kiedy sięgnę po „Primabalerinę”, bo chyba w końcu ta książka zdecydowanie przekonała mnie do stylu Doroty Gąsiorowskiej.

„Gdyby szczęście było choćby kamykiem czy małym kawałkiem bursztynu, można by je zamknąć w tytanowej szkatułce i zakopać głęboko w ziemi, żeby nic nie miał do niego dostępu.” ~ Dorota Gąsiorowska, Marzenie Łucji, Kraków 2015, s. 144.

Debiut Doroty Gąsiorowskiej nie był ani zły ani bardzo dobry. Był po prostu dobry. Zastanawiałam się, jaką kolejną powieścią zaskoczy nas autorka. „Obietnica Łucji” skończyła się w taki sposób, że nie spodziewałam się jej kontynuacji. Raczek oczekiwałam nowej książki z zupełnie inną fabułą. Jednak, gdy ujrzałam zapowiedź „Marzenia Łucji” to postanowiłam się dowiedzieć do...