Drugi tom nowozelandzkiej sagi pani Lark jest nieco słabszy niż pierwszy, ale i tak okazał się porywającą lekturą, od której nie mogłam się oderwać. Na jej rzecz porzuciłam nawet moje ukochane róże i zostawiłam je w ogrodzie na pastwę mszyc:).

Ta część - jak wskazuje tytuł - skupia się przede wszystkim na kobiecych bohaterkach, teraz już kolejnego pokolenia.
Mężczyźni niezmiennie pozostają tu nieudacznikami, czarnymi charakterami albo łączą obie te cechy. Właściwie tylko jedna męska postać (pastora) wydaje się pozytywna, a nawet nieskazitelna. Na reszcie autorka nie zostawiła suchej nitki.

Mimo wartkiej i brawurowej akcji jest tu też miejsca na refleksję - to tematyka związana z emancypacją i walką kobiet o prawa wyborcze w Nowej Zelandii, która była pierwszym krajem (a raczej jeszcze wtedy brytyjskim terytorium), jaki je przyznał. Pojawiają się w związku z tym historyczne postacie, np. Kate Sheppard. Obok nich barwnie ukazane zostały fikcyjne bohaterki, chociaż - tak jak w poprzednim tomie - są one nieco schematyczne, a ich losy łatwe do przewidzenia.
Na szczęście na czytelników czekają też fabularne niespodzianki, które sprawiają, że "Kobiety Maorysów" wciągają jak wir.

Czyta się jednym tchem, więc polecam z czystym sumieniem:).

Drugi tom nowozelandzkiej sagi pani Lark jest nieco słabszy niż pierwszy, ale i tak okazał się porywającą lekturą, od której nie mogłam się oderwać. Na jej rzecz porzuciłam nawet moje ukochane róże i zostawiłam je w ogrodzie na pastwę mszyc:).

Ta część - jak wskazuje tytuł - skupia się przede wszystkim na kobiecych bohaterkach, teraz już kolejnego pokolenia.
Mężczyźni...