"- A o czym ty właściwie teraz piszesz?
- Tego nie da się opowiedzieć."

To cytat z książki o tej książce, pod którym się podpisuję.

Książka jest jednocześnie właściwą powieścią i opowiadaniem autora o sobie w procesie pisania tej powieści.
Niezwykłości dodaje jej jeszcze zapętlenie czasu i osób będących bohaterami książki, czy raczej kilku subtelnie połączonych opowiadań.

W skrócie można o tej książce powiedzieć tyle, że zawiera tak wiele refleksji i spostrzeżeń z życia - w dodatku podanych nam w niepowtarzalnym stylu - że nie sposób ich przytoczyć, bo po pierwsze trudno wybrać tę najtrafniejszą czy najważniejszą gdy wszystkie zawierają tę błyskotliwą przenikliwość, a po drugie jest ich tak wiele, że trzeba by cytować bez mała pół książki…

Choć równocześnie nie zgadzałam się z niektórymi interpretacjami autora co do opisywanych intencji i pobudek kierujących zachowaniami i myślami bohaterów. Ale to nie jest żaden zarzut, bo jak wiadomo każdy z nas patrzy na życie przez pryzmat swojego wychowania, doświadczeń i emocji, a te oczywiście istotnie wpływają na sposób postrzegania.

Przyznam też, że kilka części niespecjalnie mnie zainteresowało, jak na przykład tytułowa Nieśmiertelność i późniejsze kontynuacje wątku o Goethem i Bettinie.
Za to pozostałe, zwłaszcza te o Agnes i Laurze, nazwałabym perełkami.
I dla nich książka była warta przeczytania.

"- A o czym ty właściwie teraz piszesz?
- Tego nie da się opowiedzieć."

To cytat z książki o tej książce, pod którym się podpisuję.

Książka jest jednocześnie właściwą powieścią i opowiadaniem autora o sobie w procesie pisania tej powieści.
Niezwykłości dodaje jej jeszcze zapętlenie czasu i osób będących bohaterami książki, czy raczej kilku subtelnie połączonych...