Pani Minge jest specyficzna i nie każdy musi ją lubić. Jak ktoś nie lubi, niech nawet po książkę nie sięga, bo się namęczy niemiłosiernie, pełna jest bowiem patosu, stylu co najmniej dziwnego, zaklinania rzeczywistości na swoją korzyść, robienia z siebie jednocześnie ofiary i bohaterki.
Ja Minge lubię, bo jest odważna, nie boi się głośno mówić tego, co jej nie pasuje, chroni swojej prywatności, rodzina to dla niej wartość święta. Zdecydowałam się więc nie narzekać na dziwną formę biografii, muszę przyznać, że po kilkunastu kartkach czytało mi się już bardzo dobrze. Samo wydanie jest cudowne i na pewno trafi do estetów, dziwaczny papier, jeszcze się z takim nie spotkałam, miękutki, doskonale leży w dłoni, okładka taka miękko-plastikowa jak niektóre opakowania kosmetyków, z reguły tych droższych. Luksus jest, nie ma co. Czcionka ogromna, więc będzie odpowiednia także dla starszych czytelników. Każdy rozdział kończy piękna i fikuśna grafika kotka. Ładne.
Nie dość, że podoba mi się treść, to jeszcze miło potrzymać wydanie w dłoni.
Dziwne życie miała Minge, jeszcze dziwniej się z niego tłumaczy. Każdą porażkę stara się opisać jako zwycięzca, nic w tym złego nie ma, ale mam wrażenie, że projektantka zwyczajnie nie potrafi przegrywać. Smoki, wróżki, elfy, to wszystko brzmi tak, jakby ta Pani w to naprawdę wierzyła.
Gratuluję siły, odwagi, sukcesu, mam wrażenie, że mogłabym się z nią nawet zaprzyjaźnić.
Przewracając kolejne kartki włączało mi się nieraz współczucie, bo wydaje mi się, że Minge zasłużyła na więcej. Na zdrowie, na prywatność, na miłość. Tego jej życzę, a książkę gorąco polecam.

Pani Minge jest specyficzna i nie każdy musi ją lubić. Jak ktoś nie lubi, niech nawet po książkę nie sięga, bo się namęczy niemiłosiernie, pełna jest bowiem patosu, stylu co najmniej dziwnego, zaklinania rzeczywistości na swoją korzyść, robienia z siebie jednocześnie ofiary i bohaterki.
Ja Minge lubię, bo jest odważna, nie boi się głośno mówić tego, co jej nie pasuje,...