"Przypadki Callie i Kaydena" miały być czymś, co wbije mnie w ziemię, roztrzaska moje serce i zawładnie moimi myślami. Na to byłam przygotowana, bo tyle się naczytałam opinii, że innego zdania wyrobić sobie nie mogłam. Czytac czy nie? Odpowiedź była prosta.

Historię dwójki głównych bohaterów najlepiej określić mianem dramatycznej. Szczerze powiedziawszy, jest to powieść raczej schematyczna, typowe NA. Młodzi, pokrzywdzeni przez los ludzie starają się ponownie stanąć na nogi, pokonując przeciwności losu. A mimo to jest to naprawdę piękna opowieść o sile wiary, o wadze przyjaźni i miłości oraz o tym by się nie poddawać i przeć na przód pomimo przeszkód. Książka naszpikowana jest klimatem, ciężkim i melancholijnym, który towarzyszy czytelnikowi aż do samego końca.
Jessica Sorensen doskonale poradziła sobie z nakreśleniem postaci pierwszoplanowych, obarczając ich mocnymi doświadczeniami, które ich kształtowały. Niestety ucierpieli na tym bohaterowie drugoplanowi, którzy są wspaniali, ale jednocześnie słabo zarysowani i pełni niewykorzystanego potencjału.


Wiele osób mówiło, jaką burze w nich wywołały "Przypadki Callie i Kaydena", ale w moim przypadku było trochę inaczej. Losy Callie i Kaydena są niezwykle piękne i bliskie dzisiejszym realiom, jednak nie rozbudziły we mnie większych emocji. Nie złamały mojego serca i nie wypłakiwałam przy nich oczu, na co po cichu liczyłam. Przeszkadzała mi również przewidywalność. Większość, jesli nie wszystkie wydarzenia, łącznie z zakończeniem, potrafiłam przewidzieć i odebrało mi to trochę radości. To samo tyczy się tajemnic oraz przeszłości bohaterów, ponieważ nic mnie tu nie zaskoczyło i wszystkim było do bólu banalne i mało oryginalne.

"Przypadki Callie i Kaydena" nie jest objawieniem, bo dzisiaj możemy znaleźc wiele równie dobrych albo nawet i lepszych książek, a jednak jest chyba jedną z najbardziej dojrzałych pod tym względem. Z czystym sercem mogę ją polecić, bo z pewnością jest to pozycja, z którą warto się zapoznać.

"Przypadki Callie i Kaydena" miały być czymś, co wbije mnie w ziemię, roztrzaska moje serce i zawładnie moimi myślami. Na to byłam przygotowana, bo tyle się naczytałam opinii, że innego zdania wyrobić sobie nie mogłam. Czytac czy nie? Odpowiedź była prosta.

Historię dwójki głównych bohaterów najlepiej określić mianem dramatycznej. Szczerze powiedziawszy, jest to powieść...