Historia oddziałów organizowanych niezależnie od londyńskiego rządu, cieszyła się dużym zainteresowaniem historyków w okresie PRL. To właśnie w tamtym czasie powstało mnóstwo książek omawiających różne aspekty funkcjonowania tzw. „ludowego” wojska – niestety wiele z tych prac obciążonych zostało zbędnym balastem ideologicznym. Po roku 1989 temat ten stał się mało popularny, a wręcz problematyczny. Polscy żołnierze którzy przybyli ze wschodu doczekali się wielu niesłusznych oszczerstw i przeinaczeń. Wiele osób negowało daninę krwi złożoną przez polskich żołnierzy w drodze do Berlina, a czasami nawet określając oddziały polskie jako polskojęzyczne formacje Armii Czerwonej. Zapominając w jakim położeniu znaleźli się Polacy po ewakuacji armii Andersa ze Związku Radzieckiego. Sytuacja zaś dla pozostałych była zła, więc „nowe” wojsko stało się jedyną szansą opuszczenia niegościnnej sowieckiej ziemi. Niezwykle trafnie opisał to wybitny historyk i sowietolog profesor Paweł Piotr Wieczorkiewicz: „Ludzie, którzy docierali w łachach, na bosaka, wynędzniali, ginący z głodu docierali do wojska, które niekoniecznie było ich wojskiem. Walczyło niekoniecznie w ich sprawie, ale była to jedyna szansa wyrwania się z nieludzkiej sowieckiej ziemi.”

Losy naszych bohaterów w recenzowanej książce są doskonałym potwierdzeniem słów tego znakomitego historyka.

Historia oddziałów organizowanych niezależnie od londyńskiego rządu, cieszyła się dużym zainteresowaniem historyków w okresie PRL. To właśnie w tamtym czasie powstało mnóstwo książek omawiających różne aspekty funkcjonowania tzw. „ludowego” wojska – niestety wiele z tych prac obciążonych zostało zbędnym balastem ideologicznym. Po roku 1989 temat ten stał się mało popularny,...