Jeśli chodzi o kwestie techniczne -“W ciemnym zwierciadle” zostało wydane naprawdę ładnie – przyjemna dla oka ilustracja na okładce, dobrej jakości papier i duża, czytelna czcionka, umilają doświadczenie czytelnicze. Plusem jest według mnie również krótka notka dotycząca autora, marzyłby mi się jednak wstęp na miarę tego z “Wendigo i inne upiory” Marka Nowowiejskiego, czy “Zgrozy w Dunwich” Macieja Płazy, nie ma jednak co narzekać. Skoro wszystko wydaje się być w porządku, możemy przejść dalej.

Na początek wypadałoby napisać słów kilka o samym autorze (będzie krótko). Le Fanu (1814-1873) uważany jest za jednego z ojców powieści gotyckiej i prekursora nowoczesnej powieści grozy. Teraz często stawiany w jednym rzędzie chociażby z Edgarem Allanem Poe, za życia nie doczekał się należnej mu sławy i dopiero dzięki M.R. Jamesowi, który pomógł w ponownym opracowaniu i wydaniu dzieł Irlandczyka (1923). Ciekawostką może być fakt, że pomimo uznaniu wielu innych klasyków, chociażby H.P. Lovecraft odnosił się do utworów Le Fanu chłodno (zwykł twierdzić, że są one po prostu nudne). Dość jednak wstępu biograficznego, zajmijmy się treścią “W ciemnym zwierciadle”.

W zbiorze znajdziemy pięć utworów, a mianowicie: “Zieloną herbatę”, “Prześladowcę” , “Sędziego Harbottle”, “Pokój w gospodzie Le Dragon Volant” i chyba najbardziej znane dzieło autora – “Carmillę”. Każdy z nich jest opisany jako studium przypadku, opracowywane przez fikcyjnego doktora Martina Hesseliusa – lekarza i naukowca specjalizującego się w badaniu chorób umysłowych, co pociąga za sobą wyszukany, nieco wykładowy język, który niestety momentami niekorzystnie wpływa na dynamikę utworów. W połączeniu z wieloma opisami życia codziennego bohaterów sprawiało to, że lektura czasami może się dłużyć.

Bynajmniej nie znaczy to, że dzieła Le Fanu nie potrafią przestraszyć. Największe wrażenie zrobiła na mnie na pewno “Zielona herbata”, przedstawiająca bardzo ciekawe spojrzenie na kwestię opętania – cierpienia jakim zostaje poddany wielebny Jennings są po prostu straszne. W tym i w pozostałych utworach (wyłączając “Carmillę”) mamy do czynienia z obiektywnym narratorem, który stara się wytłumaczyć opisywane zdarzenia w sposób naukowy, pozostawiając jednak ziarno niepewności – według mnie, był to bardzo dobry zabieg ze strony autora.
Zapraszam do lektury pełnej recenzji - https://fantasmarium.com/2017/08/06/w-ciemnym-zwierciadle-le-fanu-recenzja/

Jeśli chodzi o kwestie techniczne -“W ciemnym zwierciadle” zostało wydane naprawdę ładnie – przyjemna dla oka ilustracja na okładce, dobrej jakości papier i duża, czytelna czcionka, umilają doświadczenie czytelnicze. Plusem jest według mnie również krótka notka dotycząca autora, marzyłby mi się jednak wstęp na miarę tego z “Wendigo i inne upiory” Marka Nowowiejskiego, czy...