Książka stanowi analizę instrumentów polityki zagranicznej, jakie Stany Zjednoczone stosowały wobec państw Ameryki Łacińskiej w latach 1945–2000.

Zastosowanie kryterium przedmiotowego pozwoliło wyodrębnić trzy zasadnicze kategorie instrumentów polityki zagranicznej, a mianowicie: polityczne, militarne oraz ekonomiczne. Specyfika stosunków międzyamerykańskich wymaga, by do instrumentów latynoamerykańskiej polityki USA zaliczyć także Organizację Państw Amerykańskich. Skomplikowany charakter relacji Stanów Zjednoczonych z ich południowymi sąsiadami powoduje, że każda kategoria instrumentów przenika się z innymi. Instrumenty o charakterze politycznym często zawierają w sobie pierwiastek militarny i ekonomiczny. Stosowanie instrumentów ekonomicznych byłoby niemożliwe bez pewnych instrumentów o charakterze politycznym. Wreszcie, instrumenty militarne bardzo często sprowadzały się do kwestii finansowych. Jednocześnie należy zaznaczyć, że to nie sam podział instrumentów na polityczne, militarne i ekonomiczne, a także uznanie OPA za instrument latynoamerykańskiej polityki USA odzwierciedlają w pełni wyjątkowość polityki Stanów Zjednoczonych wobec państw Ameryki Łacińskiej. Ową wyjątkowość doskonale przedstawiają bowiem formy, jakie poszczególne instrumenty przybierały.