Odkąd tylko nauczyłem się czytać – około szóstego roku życia – zacząłem wręcz pochłaniać książki. Znajomość języka polskiego weszła mi w krew sama z siebie. I chociaż nie jestem żadnym znawcą w jego materii, wręcz przeciwnie, uczę się całe życie i czasem popełniam masę błędów (albowiem kuleje mi czasem interpunkcja) to jednak znajomość poprawnej polszczyzny, w piśmie jak i w mowie, jest dla mnie szalenie ważna.

Dlatego też od zawsze z ogromną ciekawością śledziłem programy telewizyjne, wywiady radiowe czy publikacje, prasowe jak i naukowe, ludzi, których uznaję w tej dziedzinie za autorytet. A mam takie autorytety trzy – profesor Mirosław Bańko, profesor Jan Miodek no i rzecz jasna profesor Jerzy Bralczyk. Tego ostatniego darzę największą estymą, mógłbym go słuchać i czytać godzinami.

Dlatego tym chętniej sięgnąłem po „500 zdań polskich” autorstwa Jerzego Bralczyka. Świetna to lektura, profesor bowiem bierze na tapet najpopularniejsze polskie zdania. Takie, które są z różnych przyczyn ważne albo takie które są słynne lub po prostu wryły się w świadomość ludzką, że są używane czasem wręcz bezwiednie, bez wiedzy wypowiadającego skąd się właściwie wzięły i jakie mają znaczenie teraz a jakie miały pierwotnie. A każde to zdanie opatrzone komentarzem profesora, może nie do końca wyczerpującym temat, ale w sposób satysfakcjonujący tyczy się etymologii danego zdania. A do tego zawiera mnóstwo ciekawych dygresji profesora, które czyta się z ogromną przyjemnością.

W jednym z ostatnich swoich wywiadów Joanna Chmielewska powiedziała o języku polskim coś, co idealnie się wpasowuje w tę opinię – „Jest to język niezwykle skomplikowany. Oparliśmy się na łacinie, mamy bardzo skomplikowaną gramatykę, szalenie trudną, ale ta gramatyka pozwala na wzbogacenie polskiego języka, pozwala na mnóstwo zmian słownych, niuansów rozmaitych i przetworzeń, które oddają charakter wypowiedzi i jej sens”. Ja się pod tym podpisuję obiema rękami.

A książkę profesora Bralczyka polecam. Niezwykle przyjemna lektura ale też o sporych walorach edukacyjnych :)

Odkąd tylko nauczyłem się czytać – około szóstego roku życia – zacząłem wręcz pochłaniać książki. Znajomość języka polskiego weszła mi w krew sama z siebie. I chociaż nie jestem żadnym znawcą w jego materii, wręcz przeciwnie, uczę się całe życie i czasem popełniam masę błędów (albowiem kuleje mi czasem interpunkcja) to jednak znajomość poprawnej polszczyzny, w piśmie jak i...