500 zdań polskich

Ciekawa rozrywka. Można pobawić się w zgadywanki: kto to powiedział i co oznacza dany cytat. Polecam na nudne wieczory albo grypę. Dobre antidotum.

Ciekawa rozrywka. Można pobawić się w zgadywanki: kto to powiedział i co oznacza dany cytat. Polecam na nudne wieczory albo grypę. Dobre antidotum.

Pokaż mimo to

Nie bardzo rozumiem sens napisania kilkuset zdań i kilku tysięcy zdań żeby powyższe opisać.

Nie bardzo rozumiem sens napisania kilkuset zdań i kilku tysięcy zdań żeby powyższe opisać.

Pokaż mimo to

Nie należy traktować tego produktu w kategoriach „książka do czytania”, tylko raczej umieścić go w kategorii „albumy”. Zdecydowanie jest to album - album ze zdaniami.
Trudno jest tę książkę czytać ciągiem, zdanie po zdaniu, bo pełen zawijasów język autora po dziesięciu minutach męczy (mnie).
Co innego przeglądanie, np. człowiek robi sobie herbatę, chwyta za ten album, losuje któreś ze zdań i zapoznaje się z nim. W takim wypadku powinnismy dać radę się zapoznawać z treścią dzień po dniu, herbata po herbacie, zdanie po zdaniu.

Ja zbyt ambitnie do tego podeszłam i niepotrzebnie czytałam, wystarczyło tylko zerkać od czasu do czasu.

Nie należy traktować tego produktu w kategoriach „książka do czytania”, tylko raczej umieścić go w kategorii „albumy”. Zdecydowanie jest to album - album ze zdaniami.
Trudno jest tę książkę czytać ciągiem, zdanie po zdaniu, bo pełen zawijasów język autora po dziesięciu minutach męczy (mnie).
Co innego przeglądanie, np. człowiek robi sobie herbatę, chwyta za ten album,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo wartościowa książka. Fajne, krótkie rozdziały. Wyjaśnienie wielu kodów kulturowych - powszechnie używanych zdań - jak też gramatyki języka polskiego (i nie tylko polskiego).

Z książki można dowiedzieć się co to jest anapest (ta-ta-tam), aposjopeza (Aby nam się!), imiesłów bierny czasownika dokonanego (Bar wzięty!), rym (szczególne dopasowanie między relacjami), metonimia (cała sala śpiewa z nami!), inchoaktywny (zachciało się Zosi jagódek), funkcja fatyczna czyli kontaktowa języka (co ci powiem, to ci powiem ale ci powiem), trochej (sylaba akcentowana-nieakcentowana Coca-cola to jest to!), homoioptoton (użycie kilku słów o tych samych końcówkach), poliptoton (figura retoryczna wykorzystująca różne formy tego samego słowa), antystrofa (nadawanie sądom znaczeń przeciwnych), praeteritio (chwyt umożliwiający mówienie o czymś o czym sie rzekomo nie mówi - "nie będę mówił o..."), synekdocha (odmiana wspomnianej już metonimii), ansydeton (brak spójnika w szyku zdania, nadający większy dynamizm), prozodia (brzmieniowe właściwości mowy), retorsio argumenti (rodzaj argumentacji w której z przyjętej i akceptowanej przesłanki wyciągamy zgoła odmienny wniosek), palidrom (i lali masoni wydrom w mordy wino, sami lali), litota (przewrotne pomniejszenie retoryczne mające zwiększyć sugestywność pochwały), denotacja i konotacja (znaczenie i powiązanie znaczeniowe), anadiploza (powtórzenie na początku nowej frazy, słów które kończyły frazę poprzednią), amfibrach (stopa rytmiczna - trzy sylaby, długa pomiędzy dwoma krótkimi), żółć (czyli najdłuższe słowo złożone wyłącznie z polskich znaków), proklityka (wyraz nieposiadający własnego akcentu, tworzący całość akcentową z występującym po nim wyrazem), anafora (powtórzenie tego samego słowa lub zwrotu na początku każdego fragmentu wypowiedzi), klimaks i antyklimaks (dobre, lepsze, najlepsze - złe, gorsze, najgorsze), heksametr (sześciostopniowa stopa rytmiczna wiersza), aoryst (osobliwy czas dokonany np. "rzecze"), daktyl (trzysylaby z akcentem na pierwszej), ostensywne argumenty (śpiewać każdy może - a skoro to śpiewam to rzeczywiście mówię prawdę), postbesserwisser (a nie mówiłem!).

Napisana bardzo lekko i żartobliwie. Autor ma dystans również i do siebie pisząc o sobie per grubas "Kim jestem? Jestem nauczycielem, synem nauczyciela, mieszczaninem ze wsi, grubasem, sangwinikiem, blondynem, brodaczem." Zasłużone 8/10.

Bardzo wartościowa książka. Fajne, krótkie rozdziały. Wyjaśnienie wielu kodów kulturowych - powszechnie używanych zdań - jak też gramatyki języka polskiego (i nie tylko polskiego).

Z książki można dowiedzieć się co to jest anapest (ta-ta-tam), aposjopeza (Aby nam się!), imiesłów bierny czasownika dokonanego (Bar wzięty!), rym (szczególne dopasowanie między relacjami),...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

500 zdań w 500 dni

Wreszcie! Może te 500 dni brzmią górnolotnie, natomiast lekturę czytałem urywkami, od zdania do zdania i do przodu
Lubie kwiecisty styl prof. Bralczyka, uznanego autorytetu w dziedzinie językoznawstwa. Na tyle znanego, że nawet już krążą dowcipy z jego udziałem. Doceniany za swój styl i umiejętność dostępnego oswajania z językiem laika, za którego się uważam. „500 zdań” zawiera to wszystko. Tylko co za dużo to niezdrowo. Za dużo Bralczyka w książce Bralczyka. W pewnym momencie odczuwałem przesyt formą. Do tego brak mi było jasności dlaczego akurat TE 500 zdań, z których niektóre to niekoniecznie mi znane albo mało istotne znaczeniowo. Do tego czasami miałem wrażenie, że coś jest napisane bardziej dla popisania się erudycją (której nie brakuje), niż skoncentrowaniu się na treści.

500 zdań w 500 dni

Wreszcie! Może te 500 dni brzmią górnolotnie, natomiast lekturę czytałem urywkami, od zdania do zdania i do przodu
Lubie kwiecisty styl prof. Bralczyka, uznanego autorytetu w dziedzinie językoznawstwa. Na tyle znanego, że nawet już krążą dowcipy z jego udziałem. Doceniany za swój styl i umiejętność dostępnego oswajania z językiem laika, za którego się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mam tę książkę z dedykacją Profesora Bralczyka. To wyśmienita pozycja pełna erudycji i humoru. Warto ją przeczytać, ale uwaga! Należy dawkować.

Mam tę książkę z dedykacją Profesora Bralczyka. To wyśmienita pozycja pełna erudycji i humoru. Warto ją przeczytać, ale uwaga! Należy dawkować.

Pokaż mimo to

Zaczyna się właśnie moja ulubiona pora doby:
"Już miesiąc zeszedł, psy się uśpiły,
I coś tam klaszcze za borem".
Idealny to moment na zakończenie mojej przygody z książką profesora Bralczyka.
501 zdań to duża liczba, jedno zdanie i jedna strona wyjaśnienia. Czytałem po dwie, trzy, cztery strony dziennie.
Jest to spełnienie mokrego snu wszelkiej maści polonistów, wielbicieli naszego ojczystego języka i każdego purystę językowego. Zdania profesora są napisane tak bardzo poprawną i wykwintną polszczyzną, że odczuwałem jakby moje oczy były polewane słodkim, odmładzającym miodem, a moje zwoje mózgowe wypełniały się kwintesencją pisania w języku polskim.
Lektura tej pozycji dała mi poczucie pewnej wartości i przestałem, przynajmniej na jakiś czas, mówić, że "Zdechnę ja i pchły moje". Starałem się też wybrać i zaznaczyć z każdego opisu po jednym zdaniu, które uważałem za najciekawsze, sprawiło mi to pewną radość.
Warto to przeczytać, nawet jeśli nie dla samej treści to dla pięknie i poprawnie napisanego języka, który wylewa się niczym wodospad Niagara z każdej odkrywanej przez nas strony.
"I to by było na tyle".

Zaczyna się właśnie moja ulubiona pora doby:
"Już miesiąc zeszedł, psy się uśpiły,
I coś tam klaszcze za borem".
Idealny to moment na zakończenie mojej przygody z książką profesora Bralczyka.
501 zdań to duża liczba, jedno zdanie i jedna strona wyjaśnienia. Czytałem po dwie, trzy, cztery strony dziennie.
Jest to spełnienie mokrego snu wszelkiej maści polonistów,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Odkąd tylko nauczyłem się czytać – około szóstego roku życia – zacząłem wręcz pochłaniać książki. Znajomość języka polskiego weszła mi w krew sama z siebie. I chociaż nie jestem żadnym znawcą w jego materii, wręcz przeciwnie, uczę się całe życie i czasem popełniam masę błędów (albowiem kuleje mi czasem interpunkcja) to jednak znajomość poprawnej polszczyzny, w piśmie jak i w mowie, jest dla mnie szalenie ważna.

Dlatego też od zawsze z ogromną ciekawością śledziłem programy telewizyjne, wywiady radiowe czy publikacje, prasowe jak i naukowe, ludzi, których uznaję w tej dziedzinie za autorytet. A mam takie autorytety trzy – profesor Mirosław Bańko, profesor Jan Miodek no i rzecz jasna profesor Jerzy Bralczyk. Tego ostatniego darzę największą estymą, mógłbym go słuchać i czytać godzinami.

Dlatego tym chętniej sięgnąłem po „500 zdań polskich” autorstwa Jerzego Bralczyka. Świetna to lektura, profesor bowiem bierze na tapet najpopularniejsze polskie zdania. Takie, które są z różnych przyczyn ważne albo takie które są słynne lub po prostu wryły się w świadomość ludzką, że są używane czasem wręcz bezwiednie, bez wiedzy wypowiadającego skąd się właściwie wzięły i jakie mają znaczenie teraz a jakie miały pierwotnie. A każde to zdanie opatrzone komentarzem profesora, może nie do końca wyczerpującym temat, ale w sposób satysfakcjonujący tyczy się etymologii danego zdania. A do tego zawiera mnóstwo ciekawych dygresji profesora, które czyta się z ogromną przyjemnością.

W jednym z ostatnich swoich wywiadów Joanna Chmielewska powiedziała o języku polskim coś, co idealnie się wpasowuje w tę opinię – „Jest to język niezwykle skomplikowany. Oparliśmy się na łacinie, mamy bardzo skomplikowaną gramatykę, szalenie trudną, ale ta gramatyka pozwala na wzbogacenie polskiego języka, pozwala na mnóstwo zmian słownych, niuansów rozmaitych i przetworzeń, które oddają charakter wypowiedzi i jej sens”. Ja się pod tym podpisuję obiema rękami.

A książkę profesora Bralczyka polecam. Niezwykle przyjemna lektura ale też o sporych walorach edukacyjnych :)

Odkąd tylko nauczyłem się czytać – około szóstego roku życia – zacząłem wręcz pochłaniać książki. Znajomość języka polskiego weszła mi w krew sama z siebie. I chociaż nie jestem żadnym znawcą w jego materii, wręcz przeciwnie, uczę się całe życie i czasem popełniam masę błędów (albowiem kuleje mi czasem interpunkcja) to jednak znajomość poprawnej polszczyzny, w piśmie jak i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

http://www.miastokultury.pl/wiecej-niz-tysiac-slow-500-zdan-kontra-1000-slow-profesora-bralczyka-recenzja/

http://www.miastokultury.pl/wiecej-niz-tysiac-slow-500-zdan-kontra-1000-slow-profesora-bralczyka-recenzja/

Pokaż mimo to

Profesor Bralczyk posiada wyjątkową umiejętność błyskotliwego komentowania bieżących faktów językowych. W swojej książce dzieli się cennymi uwagami dotyczącymi języka w sposób autoironiczny, doprawiając szczyptą dowcipu, nie szczędząc swojego temperamentu badawczego. Przygląda się tu i komentuje najsłynniejsze zdania polskie, jakie istnieją w powszechnej świadomości i użyciu Polaków.

21/500 “Baśka miała fajny biust” (Robert Gawliński - Wilki 2002)

“Obawiam się, że jest to zdanie niepoprawne politycznie. Z polityką nie ma nic wspólnego, ale „niepoprawność” czy też „poprawność polityczna” odnosi się chyba także i do sfery społecznej, obyczajowej czy jak tam chcecie. A chwalenie czyjegoś biustu zwraca uwagę na pierwszorzędne cechy płciowe i może dawać poczucie dyskryminacji. Myślę zresztą, że samo patrzenie na biust, zwłaszcza na fajny biust, też jest uwłaczające. Nie mówiąc już o takim patrzeniu, które zdaje się sugerować, że nie tylko popatrzeć by się chciało.
Dobieramy się do purytańskiej skromności z drugiej strony. Ale cóż, w męskich pogwarkach takie zdania są, jak sądzę, nadal dopuszczalne, ba, może i typowe. Nie wiem, dawno męskich pogwarek nie prowadziłem. W każdym razie lepiej by było, gdyby kobiety tego nie słyszały.
No, może Baśka. Ona rzeczywiście miała fajny biust. I to wcale nie znaczy, że go już nie ma. Owszem, może czasem znaczyć, i możemy to mówić z nutką żalu, że już nie, ale tu nie o to chodzi. Nawet jeśli jest nutka żalu, to dlatego, że ten biust już nie dla nas, nie dla mnie. Pewnie jest teraz fajny dla kogoś innego. A może zresztą i tej nutki żalu nie ma, bo to w końcu fajnie, że biust Baśki był taki fajny. Jest co wspominać. Fajnie jest wspominać. Zwłaszcza fajne biusty.
Słowo „fajnie” funkcjonuje na obrzeżach polszczyzny od niepamiętnych czasów, nie mogąc się z przedpokojów na pokoje dostać, nie do końca zaakceptowane, ale jakoś tolerowane. Wzięte niby z niemieckiego, ale najpewniej z jidysz, służy do bardzo bezpretensjonalnego wyrażania akceptacji. Już Jankiel w „Panu Tadeuszu” mówi, że wyuczył „fajn śpiewać” swoje „bachurki”, co ma zachęcić szlachtę z Dobrzyna do odstąpienia od zamysłu zajazdu na Soplicowo. Fajne może być wszystko, co nam się podoba, a „fajnie” to stan, który chcielibyśmy przeżywać. Prawdopodobnie ta nieoficjalność słowa sprawia, że do tej pory się nie wytarło. Poważne pochwały się dewaluują,
„dobre” nie wystarcza,
„pozytywne” jest zbyt oficjalne,
„słuszne” – ideologiczne,
„atrakcyjne” to pochwała niejako z przeniesienia.
Nacechowane „wspaniałe”, „znakomite” czy nawet „świetne” bywają odczytywane często jako sztuczne i pretensjonalne. Nie mówiąc już, jakie jest „cudowne” czy „genialne”. Różne mniej lub bardziej wymyślone „wypasione” „ekstra” się wytrą, tak jak wytarły się inne ekstrawagancko „ekscelentne” i „wporzo”.
A „fajnie” zostanie. I fajnie.”

Profesor Bralczyk posiada wyjątkową umiejętność błyskotliwego komentowania bieżących faktów językowych. W swojej książce dzieli się cennymi uwagami dotyczącymi języka w sposób autoironiczny, doprawiając szczyptą dowcipu, nie szczędząc swojego temperamentu badawczego. Przygląda się tu i komentuje najsłynniejsze zdania polskie, jakie istnieją w powszechnej świadomości i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to