Do książki tej podchodziłam wielce nieśmiało, bo raz już poległam na literaturze postapokaliptycznej. Nie będę się tutaj pastwić nad "Drogą" McCarthy'ego, bo to właśnie przez tą książkę nie dałam rady przebrnąć. Z dystansem jednak traktuję teraz zachwyty krytyków i nagrody literackie.

"Dopóki nie zgasną gwiazdy", to książka, która sprawiła mi niezwykle miłą niespodziankę. Autor wykreował tajemniczy i groźny świat skuty lodem, w którym każdego dnia trzeba walczyć o przetrwanie i zmagać się z okrutną naturą. Ludzkie osady znajdują się wysoko w górach, bo tylko tam jest w miarę bezpiecznie, tylko tam nie dociera Lucyfer w postaci tajemniczych błękitnych Świetlików… do czasu. Stopniowo, ale zdecydowanie nasila się poczucie zagrożenia. Przeraża to, że nikt tak naprawdę nie wie jak sobie z tym poradzić, co zrobić, żeby ludzkość przetrwała. Są też tacy, którzy uważają, że nic złego się nie dzieje, a wręcz przeciwnie, Świetliki powodujące opętanie i samozapłon są tchnieniem Boga, uwalniają ludzi od wszelkiego cierpienia, niosą błogostan, zbawienie.

Apokalipsa, czyli Upadek wydarzyła się 300 lat przed rozpoczęciem fabuły powieści. Czym był Upadek? Karą Boską? Błogosławieństwem? A może, jak twierdzi Bibliotekarz mnich Łukasz uderzeniem komety, po którym nic już nie było takie, jak dawniej? Łukasz jest strażnikiem wiedzy na temat Upadku. W tej właśnie wiedzy upatruje odpowiedzi na najważniejsze dla mieszkańców osad pytanie: "jak przetrwać?"

Główny bohater, to 16-letni Kacper, mieszkaniec jednej z górskich osad. Ma on starszego brata Stacha, który pragnie poświęcić się dla sprawy przetrwania. Kacper, który ma pójść w ślady ojca i zostać myśliwym powoli wpada w wir wydarzeń związanych z narastającym zagrożeniem. Nie tak miał wyglądać początek jego wchodzenia w dorosłość i poznawania tajników polowań i sposobów na przetrwanie wśród śniegu, lodu i ciągłych burz śnieżnych. Piotr Patykiewicz stworzył oryginalny, fascynujący w swojej grozie i tajemniczości świat z własnym, quasi-chrześcijańskim systemem wierzeń. Tutaj nie ma utartych schematów. Nie ma też tej koszmarnej wtórności, która potrafi skutecznie znudzić czytelnika i zniechęcić do książki i jej autora. A wtórnych dzieł jest obecnie na rynku wydawniczym niestety sporo. Postacie są złożone i przekonujące w swoich działaniach. Fabuła płynie szybko, wciąga czytelnika, któremu trudno jest się oderwać od historii, która nie wiadomo jak się potoczy. Jedno niesamowite wydarzenie goni kolejne, a wszystko powiązane jest w spójną, logiczną i jakże fascynującą całość. Z kart powieści emanuje atmosfera, która wciąga nas w ten przerażający świat po Upadku. Język powieści jest niezwykle obrazowy i plastyczny. Czyta się ją łatwo, obrazy przesuwają nam się przed oczami. Nie jest jednak infantylny. Krucha struktura społeczna górskich osad się rozsypuje, dochodzi do anarchii, ludźmi rządzi wszechobecny strach. Do samego końca nie wiemy jak to się wszystko skończy. Nie będę więcej zdradzać. Zachęcam do lektury nie tylko miłośników gatunku, ale wszystkich tych, którzy chcą przeżyć niesamowitą, rewelacyjną czytelniczą przygodę.

Do książki tej podchodziłam wielce nieśmiało, bo raz już poległam na literaturze postapokaliptycznej. Nie będę się tutaj pastwić nad "Drogą" McCarthy'ego, bo to właśnie przez tą książkę nie dałam rady przebrnąć. Z dystansem jednak traktuję teraz zachwyty krytyków i nagrody literackie.

"Dopóki nie zgasną gwiazdy", to książka, która sprawiła mi niezwykle miłą niespodziankę....