"Nowa grecka tragedia"

Nie ma w literaturze drugiej takiej powieści, jak „Mag”. Z trudem przychodzi mi sklecenie kilku zdań chociażby ocierających się o istotę dzieła życia Fowlesa. No cóż… Hmmm… „Maga” czytałam już jakiś czas temu, więc moje emocje już się zdezaktualizowały, jednak nie ulega wątpliwości, że mamy do czynienia z prozą najwyższej klasy. Już sam proces zrodzenia się w wyobraźni autora pomysłu na tę egzotyczno-erotyczno-metafizyczno-psychologiczno-sensacyjną historię zasługuje na uznanie. Niebezpieczna zabawa w Boga-Demiurga oraz psychologiczna rozgrywka na poziomie id, ego i superego reżysera (Conchis) i aktora (Urfe) odkrywają w rezultacie gorzką prawdę o człowieku rządzonym niezrozumiałymi, danymi odgórnie popędami, z którymi walka nierzadko jest skazana na porażkę. Siłą napędową całej tej niepojętej historii jest przede wszystkim libido, miotające głównym bohaterem niczym szmacianą lalką w rękach demonicznego milionera. Nad psychologizmem powieści można się rozwodzić długo i różnorako, jednak bardziej uzasadnione wydaje się zadanie pytania: czy lekcja dana Nicholasowi została przez niego odrobiona? Czy scena finałowa, zaaranżowana lub nie przez Conchisa, przebiegła wedle jego zamierzeń? Czy ta misternie skonstruowana pułapka miała w ogóle być moralną nauczką dla głównego bohatera czy stanowiła tylko egzystencjalny eksperyment wymyślony przez znudzonego, ekscentrycznego Greka? No właśnie… Wielu z Was pisze, że finał jest rozczarowujący. Według mnie to najmocniejsza część książki.

Dla mnie „Mag” to arcydzieło. Hipnotyzująca, wielopoziomowa, gęsta od znaczeń i symboli powieść.

"Nowa grecka tragedia"

Nie ma w literaturze drugiej takiej powieści, jak „Mag”. Z trudem przychodzi mi sklecenie kilku zdań chociażby ocierających się o istotę dzieła życia Fowlesa. No cóż… Hmmm… „Maga” czytałam już jakiś czas temu, więc moje emocje już się zdezaktualizowały, jednak nie ulega wątpliwości, że mamy do czynienia z prozą najwyższej klasy. Już sam proces...