Po przeczytaniu wszystkiego, co napisał Arthur Conan Doyle, z przyjemnością pomyślałam o ponownym spotkaniu z Holmesem i Watsonem.

Anthony Horowitz dokładnie odwzorował zachowania Sherlocka i Watsona. Zebrał w tym kryminale wszystko, co cenię i lubię w opowiadaniach i powieściach Arthura Conan Doyla. Były sceny, kiedy Sherlock czyta w myślach Watsona, była dedukcja na poziomie, była przyjaźń, były docinki i sarkazm Sherlocka, były wspólne spacery i kolacje, były skrzypce, był ranny Watson i uczucia Holmesa, był Mycroft, był Moriarty – słowem, było wszystko.

I sama się sobie dziwię, dlaczego nie czuję zachwytu. Skoro zachwycał mnie Arthur Conan Doyle, dlaczego nie umiem poczuć tego samego przy Anthonym Horowitz’u?

A jednak czułam, że to nie to samo. Tak jakbym patrzyła na fałszywy obraz, wiedząc, że jest fałszywy, ale łudząc się, że to nie ma znaczenia, bo na pierwszy rzut oka, wszystko jest identyczne. Jednak, jest coś w samym pomyśle postaci, co jest oryginalne, naznaczone piętnem autora, który daną postać wymyślił. Jest coś autentycznego w surowości pierwowzoru. W tym, że czasami w jednym, jedynym dialogu Sherlocka i Watsona w całym opowiadaniu, zauważałam ich przyjaźń czy oddanie.

Po pewnym czasie, miałam wrażenie, że wszystkiego jest w tej powieści za dużo. Za dużo rozważań moralnych Watsona, za dużo sarkazmu Sherlocka, za dużo uczuć, za dużo samoanaliz Sherlocka nad własnym zachowaniem, w końcu, kiedy pojawiły się jego wyrzuty sumienia – zacisnęłam usta i pomyślałam – tylko spokojnie, to nie jest prawdziwy Sherlock Holmes, to tylko przebieraniec.

Czyli mój uśmiech, który na początku kryminału był całkiem spory, stopniowo zniknął. Ale przeczytałam całość do końca. Kryminał jest bardzo dobry, dość okrutny, tajemniczy, błyskotliwy i z zaskakującym zakończeniem.

Ceniłabym bardziej tę powieść, gdyby autor stworzył swojego detektywa, gdyby otoczył go jego przyjaciółmi lub jego wrogami, gdyby nadał mu odpowiedni charakter. Potrafi budować wspaniałą intrygę kryminalną i potrafi opisywać trudne i mocne sceny – zatem po co mu były duchy Sherlocka i Watsona, i szczątki ich charakterów???

Po przeczytaniu wszystkiego, co napisał Arthur Conan Doyle, z przyjemnością pomyślałam o ponownym spotkaniu z Holmesem i Watsonem.

Anthony Horowitz dokładnie odwzorował zachowania Sherlocka i Watsona. Zebrał w tym kryminale wszystko, co cenię i lubię w opowiadaniach i powieściach Arthura Conan Doyla. Były sceny, kiedy Sherlock czyta w myślach Watsona, była dedukcja na...