Mitologia to nie tylko zbiór historii jakiegoś ludu lub grupy etnicznej składający się na system ich wierzeń religijnych, ale także źródło, do którego sięga  coraz więcej pisarzy. Wykorzystują oni elementy pojawiające się w mitach w celu wykreowania własnego uniwersum. I tak możemy odnaleźć bogów greckich, którzy żyją we współczesnym nam świecie, starożytne monstra atakujące postaci z powieści przygodowych czy przedmioty pełniące ważną rolę w ówczesnych książkach. Wystarczy sięgnąć po historie Ricka Riordana, by przekonać się, że mitologizacja to zabieg, który stosuje się po dziś dzień. Swoją cegiełkę w sięganiu po greckie mity postanowił dołożyć francuski pisarz science fiction – Bernard Werber.

Anioł, który na powrót staje się kimś śmiertelnym? Nie człowiekiem, ale bogiem-uczniem, który uczestniczy w naukach mających na celu uczynienia z niego pełnoprawnego boga. Oczywiście każda lekcja kończy się otrzymaniem stopnia za progres, jaki osiągnął, o ile takowy nastąpił. Jeżeli nie, dany bóg-uczeń zostaje usunięty ze świata, a dokładniej przemieniony w chimerę. Dodajmy jeszcze do tego tajemniczą górę i mordercę zabijającego adeptów. Miks masz gatunkowy? Owszem, ale dzięki niemu historia to ciąg nieprzewidzianych i dość abstrakcyjnych wydarzeń.

Michael Pinson, główny bohater i narrator utworu, wraz ze swoimi przyjaciółmi znanymi z innych dzieł Bernarda Werbera, zostaje bogiem-uczniem i podejmuję naukę w Szkole Bogów na Olimpii. Profesorami są w tym przypadku bogowie i postacie mitologii greckiej. I tak pojawia się Afrodyta, Atena, Hefajstos czy Hermes. Już sama nazwa miejsca akcji, Olimpia, przywodzi na myśl konkretne otoczenie. Autor dość mocno rozbudował w swojej powieści mitologiczne motywy. Każdy z greckich bogów otrzymuje swoje przysłowiowe pięć minut, pisarz tworzy dla nich poszczególne sceny, gdzie starożytne bóstwa mogą zaprezentować nie tylko samych siebie, ale i swoje poglądy.

Najnowsza książka Bernarda Werbera to powieść synkretyczna, gdzie przeplatają się ze sobą różne gatunki literackie, fantasty miesza się z science fiction, kryminałem, dziełem przygodowym, czy odmienne poglądy filozoficzne i religijne. Darwinizm, eugenika, tezy Jeana-Jacquesa Rousseau czy system świętego Tomasza z Akwinu to tylko niektóre z poruszanych w utworze systemów. Dodajmy do tego reinkarnację oraz wiarę w powtarzalność ludzkich zachowań, a otrzymamy powieść zawierającą kompilację najróżniejszych systemów religijnych i poglądów filozoficznych. A wszystko to okraszone wycinkami z „Encyklopedii Wiedzy Relatywnej i Absolutnej” Edmonda Wellsa.

Dodajmy do tego jeszcze pojawiającą się w książce rolę symbolu, jak choćby ankh czy lustra, oraz samą Grę Y, czyli swego rodzaju show, w jakim uczestniczą bohaterowie historii. Każdy bóg-uczeń dostaje zadania do wykonania, dotyczą one stworzenia oraz rozwoju swojej własnej cywilizacji. Najsilniejszym poglądem, do jakiego odnosi się Werber jest kreacjonizm. Czytelnik krok po kroku śledzi rozwój danych cywilizacji, widzi, jak poszczególni bohaterowie kształtują i wpajają swoim ludom zachowania i wartości. Takie powstawanie świata w pigułce.

„Szkoła bogów” to również swego rodzaju tygiel, w którym mieszają się ze sobą wszystkie wymienione wyżej elementy. Warto jednak dodać jeszcze to, że każdy bohater książki to osoba wyznająca odmienne przekonania. Na kartach powieści pojawia się Mata Hari, Maria Curie, Claude Monet, Vincent van Gogh czy nawet Marilyn Monroe. Jak widać wybór bohaterów tworzy ciekawy wachlarz postaci – nietuzinkowych i bardzo oryginalnych.

„Szkoła bogów” to ciekawa książka, niestety momentami czytelnik czuje przeładowanie i przerost formy nad treścią. Autor bardzo precyzyjnie żongluje poszczególnymi elementami tej filozoficzno-religijno-mitologicznej układanki, jednak przez samą ilość poruszanych wątków odbiorca czuje się przytłoczony wiedzą, jaką próbuje przekazać pisarz. Warto również podkreślić, że lektura tej pozycji, właśnie przez nagromadzenie wyżej wymienionych elementów, nie przypomina spokojnego spaceru. Osobiście preferuję pozycje, które dają czytelnikowi do myślenia, zachęcają do zabawy w łączenie poszczególnych puzzli i odnajdywanie zakamuflowanych poglądów filozoficznych, jednak nie każdemu odpowiada taka forma rozrywki. Mimo że wszystko zostało harmonijnie połączone i usystematyzowane, niektórzy odbiorcy mogą nie odnaleźć się w wykreowanym przez autora świecie.

Monika „Katriona” Doerre