„Droga się wije. Mgła. Nie wiadomo co jest za zakrętem. Pójdziesz mimo wszystko. Ciekawość prawie zawsze wygrywa ze strachem.”

Kiedy listonosz dostarczył mi tę książkę, stwierdziłam, że najpierw skończę to co zaczęłam czytać, a potem się zabiorę za „Fotoprzemyślenia...” Lecz kiedy ją otworzyłam to przepadłam, te zdjęcia...

„Jeżeli oczy są zwierciadłem duszy, to moja dusza zwykle jest przekrwiona. Przekrwione oczy nie przeszkadzają jednak w trzeźwym patrzeniu.”

„Fotoprzemyślenia nad pięćdziesiątką” jest to niezwykła i z pewnością niebanalna książka-album, w której autor ukazuje cząstkę swojego świata. Pokazuje czym jest dla niego fotografia, a gołym okiem widać, że jest mu niezbędna do życia jak powietrze, że wkłada w nią całego siebie i robi to co najzwyczajniej w świecie kocha i sprawia mu radość. Pokazuje także inne spojrzenie na szarą rzeczywistość. Cała książka jest albumem zdjęć robionych w odcieniach szarości. Bardzo pięknych zdjęć, które przyciągają wzrok i nie sposób jest się od nich oderwać.

„Każdy na ziemi czegoś szuka. Jedni samorealizacji, zawodowego spełnienia, akceptacji czy dostrzeżenia naszych codziennych starań o nie gorsze od innych funkcjonowanie w społeczeństwie. Mknąc przez życie, w często nie do końca kontrolowanym pędzie szukamy spokoju. Ciszy. Ile to razy wypowiadamy i słyszymy próżne deklaracje o wyjazdach do głuszy. Wyłączeniu telefonów. O zaszyciu się GDZIEŚ.”

Muszę przyznać, że samej treści w książce jest niewiele, lecz bardzo przyjemnie ogląda się umieszczone w niej zdjęcia. Można się przekonać, że Statkiewicz to co chce przekazać odbiorcy pokazuje za pomocą zdjęć. Cały album z pewnością skłania do refleksji, można przy tym pomyśleć nad niektórymi sprawami. Ludzie w dzisiejszych czasach gnają za pieniędzmi i rozwojem kariery, nie dostrzegając przy tym piękna, które nas wszystkich dookoła otacza. Na starość usiądą w fotelu i co? Będą w stanie stwierdzić jedynie to, że życie uciekło im przez palce oraz że nie czerpali z niego pełnymi garściami.

„(...)Bo czy zwykle nie patrzymy w pośpiechu i byle jak?”

Autor umieszcza bardzo cenne, mądre i głębokie przemyślenia, zawarte w kilku zdaniach, które skłaniają czytelnika do tego, aby pomyślał nad sobą, własnym życiem, przyrodą i tym wszystkim co go otacza. Skłania do tego aby troszeczkę zwolnił w tempie, które przyjął, bo często nie dostrzegamy tego co najważniejsze i najpiękniejsze. Piękna może być ususzona roślina, tylko trzeba umieć dostrzec to piękno...

„Najcenniejsze są fotografie przedstawiające prawdziwe życie. (...)” A czym dla Was jest prawdziwe życie??

Szczerze zachęcam do sięgnięcia po tę pozycję, daje do myślenia... Polecam.

Recenzja znajduje się na blogu: http://nhoryzonty.blogspot.com/

„Droga się wije. Mgła. Nie wiadomo co jest za zakrętem. Pójdziesz mimo wszystko. Ciekawość prawie zawsze wygrywa ze strachem.”

Kiedy listonosz dostarczył mi tę książkę, stwierdziłam, że najpierw skończę to co zaczęłam czytać, a potem się zabiorę za „Fotoprzemyślenia...” Lecz kiedy ją otworzyłam to przepadłam, te zdjęcia...

„Jeżeli oczy są zwierciadłem duszy, to moja dusza...

Michał Statkiewicz jest artystą, którego zamiłowanie do fotografii sięga najmłodszych lat. Skończył studia fotograficzne w Wyższej Szkole Nauk Humanistycznych i Dziennikarstwa w Poznaniu. Został laureatem „Srebrnego szkła” w Otwartych Mistrzostwach Fotograficznych 2004 r., w kategorii natury.

„Droga się wije Mgła. Nie wiadomo co jest za zakrętem. Pójdziesz mimo wszystko . Ciekawość prawie zawsze wygrywa ze strachem”.

Jako, że fotografia jest jedną z moich pasji i to tą z którą wiążą się moje najskrytsze marzenia, chętnie zgłosiłam się do zrecenzowania albumu. Nie są to zwykłe zdjęcia, to swoista podróż po życiu autora. Michał Statkiewicz odsłania przed nami cząstkę siebie i robi to w sposób niezwykły. Każda fotografia jest niepowtarzalna, piękna, inspirująca i przyciągająca wzrok. Użycie czarno-białego filtra nadaję klimat i nutkę tajemniczości. Osoba przeglądająca album koniecznie musi zatrzymać się i dokładnie przyjrzeć każdej stronie. Jeśli macie zamiar ją tylko przejrzeć i rzucić w kąt – nie sięgajcie po nią. Jest to książka do której warto wracać zwłaszcza, gdy podzielacie tę trudną i piękną pasję.

„Jeśli oczy są zwierciadłem duszy, to moja dusza zwykle jest przekrwiona. Przekrwione oczy nie przeszkadzają jednak w trzeźwym patrzeniu”

Kilka zdjęć opatrzonych zostało komentarzem. Gdy czytałam o ciszy, naprawdę ją poczułam mimo dźwięków dobiegających mnie zewsząd. Przez pewien czas miałam wrażenie, że moja wena poszła w kąt i okryła się kurzem, ale autor pokazał mi, że inspiracja czai się za rogiem. Tak naprawdę można sfotografować widelec czy kamyk. To fotograf nadaje czaru swemu dziełu, dzięki odpowiedniemu wykadrowaniu, obróbce i sercu które w nie wkłada. Moimi ulubionymi kadrami są buty ustawione na parapecie, błyskawica i bezdomny człowiek z psami przy stercie śmieci. Ten ostatni wyjątkowo ścisnął me serce. Przyznam szczerze, że jedno ujęcie mam podobne do tego, które zrobił Michał Statkiewicz.

„(…) Ci, którzy na co dzień pozostają sobą niestety zwykle są tylko tłem dla co raz to nowych rozbłyskujących wątłym światełkiem jednosezonowych gwiazdek”.

Jedynym minusem jest dla mnie papier, na którym został wydrukowany album. Powinien być bardziej matowy, gdyż ślady palców jakie na nim zostają wyglądają naprawdę nieestetycznie. Ten mankament jednak choć istotny, jest małoważny w obliczu zdjęć, które było mi dane obejrzeć. Bardzo dziękuję za nie i mam nadzieję, że nie jest to ostatnia pozycja autora, którą będę miała okazję oglądać.

Cóż mogę powiedzieć na koniec? Może tylko tyle: „Patrz oczami, fotografuj sercem”. Nie liczy się jakość i sprzęt, liczy się to co macie w sercu!

Michał Statkiewicz jest artystą, którego zamiłowanie do fotografii sięga najmłodszych lat. Skończył studia fotograficzne w Wyższej Szkole Nauk Humanistycznych i Dziennikarstwa w Poznaniu. Został laureatem „Srebrnego szkła” w Otwartych Mistrzostwach Fotograficznych 2004 r., w kategorii natury.

„Droga się wije Mgła. Nie wiadomo co jest za zakrętem. Pójdziesz mimo wszystko ....