Zaczyna się wydarzeniem, które z marszu ma wstrząsnąć naszym jestestwem. Mamy paść i nie powstać. A mianowicie, napisała: morderstwo. Brzydkie, brutalne zabójstwo, które odkrywa nasza główna bohaterka-Mercy. Należałoby wspomnieć, dla Waszego dobra, że dziewczyna nie jest postacią, którą można się zachwycać.
Mnie osobiście irytowała. Nawet nie jesteście sobie w stanie wyobrazić, jakie katusze przeżywałam czytając jej wynurzenia, opowiastki o słabościach, o tym jak to jest gorsza, ale akceptuje siebie i takie tam...
Autorka zrobiła bardzo ryzykowny krok i zarysowała nam Mercy jako nieporadną, upośledzoną magicznie (ponieważ książka jest o magii), zakompleksioną i stojącą w cieniu siostry, dziewczynę. Nie zapomnijmy dodać, że podkochuje się w amancie swojej siostruni, który, a to niespodzianka, wcale nie jest tym za kogo się podaje. Oj, oj, oj, trochę zrobiłam spoiler, ale myślę, że mi wybaczycie.
W każdym razie, obserwujemy przemianę głównej bohaterki, jej walkę z codziennością, zaprzeczenie, zrozumienie, zajście w ciążę (taa, nie pytajcie), rozterki miłosne, z którymi ma do czynienia i wiele, wiele innych sytuacji. Wszystkie prowadzą do końcowej tragedii, która nie jest zaskoczeniem.
Kłamstwo goni kłamstwo. Morderstwo popycha morderstwo, a coraz to nowsze odkrycia wypalają mózg.
Szczerze powiedziawszy, spodziewałam się wszystkiego, co miało miejsce. Powiem więcej! Męczyłam się, czytając.
Jednak, i tu uwaga!, sięgnęłam po część drugą.

Zaczyna się wydarzeniem, które z marszu ma wstrząsnąć naszym jestestwem. Mamy paść i nie powstać. A mianowicie, napisała: morderstwo. Brzydkie, brutalne zabójstwo, które odkrywa nasza główna bohaterka-Mercy. Należałoby wspomnieć, dla Waszego dobra, że dziewczyna nie jest postacią, którą można się zachwycać.
Mnie osobiście irytowała. Nawet nie jesteście sobie w stanie...