Po Nawałnicy Mieczy wydaje się, że widziałem już wszystko, Westeros nie ma dla mnie tajemnic a autor nie może już nic nowatorskiego zaproponować.
Ależ może! Może napisać książkę, która (z powodów nadmiernej liczby zgonów głównych bohaterów) zostaje wzbogacona o grono postaci, które albo widzimy pierwszy raz, albo prawie nic wcześniej o nich nie wiedzieliśmy. Poznajemy zupełnie nowe krainy w świecie Pieśni Lodu i Ognia. Otwiera się przed nami ten sam świat, który jednak uciemiężony wydarzeniami z trzech poprzednich tomów, nie jest już taki sam. Ci, którzy do tej pory mieli być pionkami, nagle spiskują, debatują, analizują i włączają się do Gry o Tron.
Wszystko wydaje się być ciekawym pomysłem. Niestety, jeśli z książki na książkę pozbywamy się na długość około 1000 stron najważniejszych bohaterów, takich jak Tyrion, Daenerys lub Davos i robimy sobie od nich wolne, cała magia tego, co za nami, znika. I tak właśnie Uczta dla Wron stała się niezamierzenie zbiorem nudnych didascaliów, których nie ratuje nawet Cersei ani Jaime. Mam niepokojące wrażenie, że autor popadł w niebezpieczna chorobę literatów -grafomanię.
Jednak w tym przypadku jest to o tyle znośne o ile ten autor ciągle umie pisać :)

Po Nawałnicy Mieczy wydaje się, że widziałem już wszystko, Westeros nie ma dla mnie tajemnic a autor nie może już nic nowatorskiego zaproponować.
Ależ może! Może napisać książkę, która (z powodów nadmiernej liczby zgonów głównych bohaterów) zostaje wzbogacona o grono postaci, które albo widzimy pierwszy raz, albo prawie nic wcześniej o nich nie wiedzieliśmy. Poznajemy...