Przy okazji opiniowania znakomitej, wielokrotnie czytanej „Lalki” wyraziłem jakieś bluźniercze zdanie, że poza „Lalką” proza Prusa do mnie nie trafia i nie lubię jego twórczości. Ja nie wiem co mi na ten pusty łeb padło, żeby takie bezeceństwa wszem i wobec wygłaszać, nie mniej jednak biję się w piersi, kajam i gorzko tych słów żałuję.

I chyba znam przyczynę tej wcześniejszej niechęci – albowiem Prusa znałem dotąd z narzucanych przez program nauczania lektur, które trzeba było na ten język polski czytać, w większości w wieku podstawowo – gimnazjalnym, kiedy się gustu nie miało a do tego łba trafiał albo Pan Samochodzik (chociaż akurat czytanie jego przygód dobrze o ludziach świadczy moim zdaniem) albo jakieś głupkowate horrory o np. monstrualnych mackach czy morderczych pluskwach. A w większości lektury Prusa „szły” taśmowo i we fragmentach, więc jak tu niby ogarnąć całość i wyrobić sobie zdanie?

Od jakiegoś czasu z przyjemnością wracam i nadrabiam książki, które wręcz „zarżnął” program nauczania i instytucja zwana „kanonem lektur”. Nadrabiam, czytam i jestem zachwycony. I tak samo jest z Prusem i jego „Faraonem”. Piękna rzecz – wspaniały, bogaty język, cudowna jego plastyczność, niebywałe opisy, potężna wyobraźnia autora, styl, jakiego już nie ma i po który trzeba sięgać do klasyków… Wszystko to składa się na naprawdę niesamowitą powieść. Kiedyś to nawet powieści były monumentalne, a fabuła w nich stworzona tak pięknie, że czytało się z ogromną przyjemnością. I coraz częściej tak mam, że aby przeczytać coś naprawdę rewelacyjnego, w pięknym stylu i napisanego wysmakowanym językiem muszę sięgnąć daleko wstecz – Prus, Sienkiewicz, Dumas, Tołstoj czy Bułhakow… Jakoś współcześni autorzy nie potrafią mnie aż tak zachwycić.

Co do „Faraona” – niezwykle współczesna w swym wydźwięku opowieść, bardzo uniwersalna, którą można wpasować w dowolny czas. Rozterki młodego człowieka noszącego olbrzymie brzemię odpowiedzialności z racji bycia synem faraonem, a potem już władcą Egiptu. Ciągła walka, zarówno ta wewnętrzna z targającymi nim emocjami i uczuciami, jak i zewnętrzna z całą zgrają nieprzychylnych mu ludzi, jak kapłani starożytnego Egiptu, z którymi toczył on swoją walkę. A do tego wszystko zanurzone w świecie egipskiej mitologii, która zaraz po greckiej interesuje mnie ogromnie.

Podsumowując – rewelacja. I nigdy już nie wygłoszę równie durnej opinii jak ta, że nie lubię twórczości Prusa. Bo jednak okazało się, że trafia w mój gust idealnie. Więc wiadomo, że ze swojej strony polecam.

Przy okazji opiniowania znakomitej, wielokrotnie czytanej „Lalki” wyraziłem jakieś bluźniercze zdanie, że poza „Lalką” proza Prusa do mnie nie trafia i nie lubię jego twórczości. Ja nie wiem co mi na ten pusty łeb padło, żeby takie bezeceństwa wszem i wobec wygłaszać, nie mniej jednak biję się w piersi, kajam i gorzko tych słów żałuję.

I chyba znam przyczynę tej...