Odnoszę wrażenie, że w przeciwieństwie do "Zapisane w kościach", książkę tę cechuje forma zniżkowa: ta sama bida, co "Chemia śmierci". Jest fajna intryga, bardzo wiarygodnie wpleciona w naukowe fakty. No ale sensowna intryga to dość uzasadnione i raczej niezbyt wygórowane wymaganie wobec kryminału.
Tutaj niestety Simon Beckett wykłada się stylistycznie. Dokładnie tłumaczy i przedstawia stan psychiczny głównego bohatera, abyśmy nie wątpili jak biedny i nieszczęśliwy jest on po strasznych przeżyciach, a skutkuje to tylko wrażeniem, że ten użala się nad sobą ponad miarę. Nużące pseudo psychologiczne wywody kursywą autorstwa zabójcy, które w pewnym momencie zaczęłam przerzucać całymi kartkami. Uporczywie powtarzany zabieg stylistyczny, gdy Hunter opisuje jak obserwowani przez niego ludzie mitygują się i zmieniają wyraz twarzy, gdy zaskoczeni zdają sobie sprawę, że ten na nich patrzy. Albo w pewnym momencie przypuszczenie, że skóra ludzka, którą Hunter znajduje na szybie samochodu, może pochodzić z dziecięcej dłoni, tak nim wstrząsa, że... ścina mu się mleko w kawie, którą akurat pije (!!!), no po prostu żenada. Drobne niewiarygodne niuanse 'taktyczne', jeśli chodzi o śledztwo, które aż wyskakują z kartek, ale autor ich nie zauważa przez wiele stron, np. gdy okazuje się, że Tom dostaje ataku serca po telefonie - to przecież pierwsze co przychodzi momentalnie do głowy, to by natychmiast sprawdzić dzwoniący numer! A tutaj mijają dłuuuuugie kartki pierdzenia w stołki policyjnych urzędników o przerośniętych ego kłócących się o formalne kompetencje, zanim pozostawiona w laboratorium komórka Toma wręcz wskakuje w ręce przeglądającego jego rzeczy Huntera i prosi: "no sprawdźże listę numerów!!!!!!!!!!!".
Zakończenie jest jak łopatologiczny scenariusz thrillera klasy B. Rozmowy w kulminacyjnych scenach są drętwe jak wyuczone kwestie aktorów na planie programu Sędzia Anna Maria Wesołowska.
Jednym słowem, intryga z elementami naukowymi - OK, słaby styl jednak marnuje szansę na fajną książkę. I taką dostaje ode mnie ona ocenę.

Odnoszę wrażenie, że w przeciwieństwie do "Zapisane w kościach", książkę tę cechuje forma zniżkowa: ta sama bida, co "Chemia śmierci". Jest fajna intryga, bardzo wiarygodnie wpleciona w naukowe fakty. No ale sensowna intryga to dość uzasadnione i raczej niezbyt wygórowane wymaganie wobec kryminału.
Tutaj niestety Simon Beckett wykłada się stylistycznie. Dokładnie tłumaczy i...