Kiedy obejrzałam - wtedy z moim przyszłym mężem - po raz pierwszy “Interstellar”, miotały mną dwa sprzeczne uczucia: “to było coś pięknego” przeplatane z “ale jak to…?”. Ponieważ interesuję się astronomią od dziecka, a film był przedstawiony jako oparty na nauce, drażniło mnie wiele rzeczy przedstawionych w filmie. Nie potrafiłam zaakceptować wizji jednego człowieka, po prostu NIE! Po przeczytaniu książki pana Thorne’a biję się w pierś i tłumaczę dlaczego byłam winna niesłusznym oskarżeniom.

==========
“Najważniejszą cechą nauki jest pokora w obliczu niespodzianek, jakie sprawia nam natura.”
==========

“Interstellar i nauka” to książka, po którą może sięgnąć każdy. Kip Thorne bardzo powoli wprowadza nas w sekrety nauki jaką jest fizyka, poprzez opowieść o powstaniu pomysłu na film, przez początek jego realizacji, a następnie wszelkie niepomyślności losu, jakie się piętrzyły przed nim i jego przyjaciółką Lyndą, która to mocno walczyła o film przez lata na arenie Hollywood. W dalszej kolejności Kip otwiera przed nami wrota Wszechświata, wprowadzając podstawowe pojęcia i prawa, żeby przypadkiem nas nie zniechęcić lub wystraszyć. Taki ukłon z jego strony dla czytelników - sam wspomina, że jest to dla niego “hart ducha”, aby pomijać fascynujące kwestie i skupić się tylko na ogólnym zarysie.

Przede wszystkim, co koniecznie trzeba podkreślić: TO NIE SĄ WYMYSŁY JEDNEGO CZŁOWIEKA. Kip Thorne wielokrotnie weryfikował swoje teorie, domysły, hipotezy ze środowiskiem naukowym, na końcu książki nawet odsyła do wielu prac wielu badaczy i naukowców. To nie jest tak, że Kip sam wszystko wymyślił, o nie! Był prawą ręką Christophera Nolana, tym “dobrym duchem”, który trzymał pieczę, by w filmie nie pokazano za dużo fiction, a jednocześnie by nie przekraczano granicy absurdu.

Myślę, że właśnie dlatego mamy tak skrajne opinie o tym filmie - i dlatego ja sama się burzyłam po pierwszym seansie. Granica między prawdziwą nauką a domysłami jest bardzo cienka i Kip wielokrotnie o tym w książce wspomina:

“Znaczna część zagadnień naukowych poruszanych w filmie Interstellar pochodzi z pogranicza naszej wiedzy lub nawet wykracza poza nią. Dzięki temu film zyskał aurę tajemniczości, a ja miałem okazję wyjaśnić różnice między powszechnie akceptowaną wiedzą naukową, ugruntowaną hipotezą i czystymi domysłami. Mogłem dzięki temu pokazać, jak uczeni rozważają na początku idee, które pojawiają się jako domysły, a następnie udowadniają, że są błędne, lub przekształcają je w ugruntowane hipotezy bądź ustalone fakty naukowe.”

Taki tekst powinien być wyświetlany tuż przed emisją filmu. Z pewnością oszczędziłoby to wszelkich nieporozumień i kolokwialnie mówiąc - hejtu.

W porównaniu do poprzednich książek, musiałam poświęcić dłuższą chwilę na jej skończenie - dokładnie tak jak zaleca autor. Przerwać w mało zrozumiałym dla nas momencie i wrócić do niego za jakiś czas. Kip Thorne w pełni rozumie, że prawdziwa nauka wymaga myślenia, głębokiego zastanowienia się i sam niejednokrotnie - podczas kręcenia filmu - miewał dni, kiedy zasypiał z problemem i rano budził się z nowym pomysłem. Już to jest dla mnie wystarczającym dowodem, że Kip w pełni brał odpowiedzialność za swoją rolę w filmie.

Kończąc recenzję chciałabym przytoczyć słowa autora, które zapadły mi w pamięć: żebyśmy mogli kierować swoim losem jako ludzkość, duża część naszego społeczeństwa naprawdę musi w pełni rozumieć i cenić naukę. I przede wszystkim szanować jej istotną rolę. Bez tego przepadniemy. Zginiemy. Cieszę się, że powstają takie filmy jak “Interstellar” - i że wywołują przy tym tak zażartą dyskusję. Przez to ludzie zaczynają zwracać uwagę na to, co wcześniej ich nie interesowało, a stąd już krótka droga do uświadomienia sobie jak malutcy jesteśmy i jaka potęga tkwi w naszych umysłach.

Kip Thorne, chapeau bas, dobra robota!

Kiedy obejrzałam - wtedy z moim przyszłym mężem - po raz pierwszy “Interstellar”, miotały mną dwa sprzeczne uczucia: “to było coś pięknego” przeplatane z “ale jak to…?”. Ponieważ interesuję się astronomią od dziecka, a film był przedstawiony jako oparty na nauce, drażniło mnie wiele rzeczy przedstawionych w filmie. Nie potrafiłam zaakceptować wizji jednego człowieka, po...