Amerykański fizyk teoretyczny i astrofizyk, noblista; popularyzator nauki i nauczyciel akademicki. Jego prace są związane z m.in. ogólną teorią względności i kosmologią. W 2017 roku uzyskał Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki wraz z Rainerem Weissem oraz Barrym C. Barishem – za zaobserwowanie fal grawitacyjnych. Ukończył California Institute of Technology w 1962, trzy lata później otrzymał doktorat w Princeton University, jego promotorem był John Archibald Wheeler.
Jest członkiem American Academy of Arts and Sciences, National Academy of Sciences (USA) i American Philosophical Society oraz laureatem wielu nagród i wyróżnień naukowych.
Pracował jako konsultant naukowy przy produkcji filmu Interstellar, nadzorując m.in. proces tworzenia widowiskowej wizualizacji czarnej dziury. W fandomie sci-fi znany z promocji hipotezy tuneli czasoprzestrzennych (wormholes). W Polsce ukazały się jego książki „Czarne dziury i krzywizny czasu” i „Interstellar i nauka”. Wraz z polską astrofizyczką Anną Żytkow wymyślił i opracował teoretycznie istnienie nowego rodzaju gwiazd zwanych obiektami Thorne-Żytkow.
Te osobliwości [wewnątrz czarnych dziur] są miejscem, w którym dochodzi do ognistej konsumpcji związku praw teorii względności Einsteina z p...
Te osobliwości [wewnątrz czarnych dziur] są miejscem, w którym dochodzi do ognistej konsumpcji związku praw teorii względności Einsteina z prawami kwantowymi. (s. 263).
Warto przeczytać nawet po 20 czy 40 latach od wydania. A to ze względu na konkretne przewidywania Kipa Thorna co do rozwoju badań i eksperymentów dotyczących fal grawitacyjnych. Czy się sprawdziły? Ogólnie mogę powiedzieć, że badania fal grawitacyjnych okazały się trudniejsze i droższe, niż można było to przewidzieć.
Nie będę tu zdradzać szczegółów - najlepiej samemu przeczytać książkę.
Po krótkim dwurozdziałowym kursie z mechaniki klasycznej i teorii względności Einsteina, wraz z charyzmatycznym fizykiem Kipem Thornem prześledzimy zmagania XX-wiecznych uczonych nad zagadnieniem Czarnych Dziur, które wywoływały w tamtym czasie kontrowersje i przyspieszone bicie serca niemal u każdego znanego fizyka, gdyż mało który chciał wierzyć, że ten obiekt niebieski obdarzony jest tak irracjonalnymi cechami (jak np. nieskończona grawitacja Osobliwości),a pozostała część naukowców nawet nie wierzyła w jej istnienie (jak Einstein, Eddington i początkowo Wheeler). Czarna Dziura jest obiektem, przy którym załamują się znane dzisiaj prawa rządzące światem. Ani teoria względności, ani mechanika kwantowa nie są w stanie zdradzić nam tajemnicy Osobliwości - bytowi znajdującemu się w centrum Czarnej Dziury wielkości kilkanaście rzędów mniejszemu niż jądro atomu. Nie przeszkodziło to jednak w miarę dobremu poznaniu cech Czarnych Dziur, które różnią się między sobą nie tylko masą (i rozmiarem),ale też ładunkiem i momentem pędu, które prowadzić mogą do zaskakujących właściwości Czarnych Dziur (np. jako źródło energii).
Książka jest jak najbardziej przyjazna laikowi, jedynie opis szczególnej teorii względności nie wyszedł autorowi za dobrze - w innych książkach jest to lepiej opisane, ale pozostała część jest łatwa do zrozumienia, nawet ostatni rozdział o wehikule czasu z brakiem paradoksów.