Bardzo dobra książka, choć nie z tych, co porywają od pierwszej strony. Wręcz przeciwnie, historia jest tak rozbudowana, że wprowadzenie do niej musi się trochę dłużyć. Jednak kiedy poznamy już bohaterów, kiedy zrozumiemy już Rzym z I wieku wraz z jego strukturą społeczną i polityczną, a także to, jak funkcjonowała w tych warunkach wspólnota żydowska - wtedy wpadniemy już bez reszty. Razem w Urim będziemy wędrować z Rzymu do Judei, Aleksandrii, by potem znów do Rzymu wrócić (w końcu i tak prowadzą tam wszystkie drogi ;) ), a autor w zmyślny sposób będzie nam przemycał w tekście mnóstwo ciekawostek o tych miejscach w czasach starożytnych. Wielkie zmiany dotykają Rzymu, ale sięgają też odległych prowincji - na cesarskim tronie Tyberiusza zastępuje Kaligula, potem Klaudiusz, a po jego śmierci - Neron. Uri obserwuje, jak kolejni władcy odnoszą się do ludności żydowskiej, a kwestii tej uniknąć się nie da - zwłaszcza, że w cesarstwie pojawiają się ludzie twierdzący, że Pomazaniec już się zjawił i podobno nawet dał się ukrzyżować...
Początkowo spodziewałam się, że opowieść pobiegnie bardziej w religijnym kierunku - zwłaszcza, że Uri dociera do Jerozolimy na święto Pesach, je kolację z samym Piłatem, a nawet siedzi w więzieniu z kimś, kto najprawdopodobniej jest właśnie Jezusem. A jednak Spiró wybiera inne wątki, skupia się na swoim bohaterze, który, będąc naocznym świadkiem historycznych wydarzeń, na wszystko znajduje logiczne wytłumaczenie i nie ulega religijnej ani politycznej egzaltacji. Nie brakowało mi więc chrześcijańskich wątków - wystarczyło, że ten żydowski został szczegółowo i ciekawie przedstawiony. Uriego polubiłam od początku - chyba za to, że choć był taki "nieidealny" i czasem naiwny, to jednak uczył się, rozwijał, wyciągał wnioski i rozumnie patrzył na świat. Spotkało go wiele złego i dobrego (w końcu trzeba było czymś wypełnić te kilkaset stron ;) - złe chwile były dla niego lekcją, dobrymi umiał się cieszyć. I choć czasem miałam wrażenie, że książka mnie trochę męczy i się dłuży, to jednak z żalem odłożyłam ją przeczytaną na półkę... To naprawdę już koniec?

Bardzo dobra książka, choć nie z tych, co porywają od pierwszej strony. Wręcz przeciwnie, historia jest tak rozbudowana, że wprowadzenie do niej musi się trochę dłużyć. Jednak kiedy poznamy już bohaterów, kiedy zrozumiemy już Rzym z I wieku wraz z jego strukturą społeczną i polityczną, a także to, jak funkcjonowała w tych warunkach wspólnota żydowska - wtedy wpadniemy już...