zjadamszminke.blogspot.com

Rzadko sięgam po młodzieżówki, i wcale nie dlatego, że nie lubię ich czytać. Jeszcze rzadziej po horrory. Jeśli o nie chodzi to do tej pory czytałam tylko jeden, a mianowicie „Egzorcystę”. Jako zagorzała fanka horrorów jestem zachwycona faktem, że udało mi się zdobyć „Wypowiedz jej imię”.
Kiedy tylko zobaczyłam oprawę graficzną tętno, gwałtownie, przyśpieszyło. Po prostu czułam, iż muszę ją mieć. Opis niemożliwie wręcz pobudził moją ciekawość. Stało się jasne, że prędzej czy później, zdobędę tę pozycję. I choć książka nie jest pękata czułam, że się na niej nie zawiodę. W końcu z moją permanentną miłością do horrorów, była dla mnie prawdziwą gratką.
Wkrótce nadarzyła się niesamowita okazja – zakup podręczników. Nie mogłam sobie odmówić tej przyjemności i książka znalazła się w koszyku. Jednak nie prędko miałam po nią sięgnąć, bo akurat czytałam coś innego. Zapragnęłam, tak niewinnie, przejrzeć najnowszą zdobycz. To kartka tu, to kartka tam. Mam wyjątkowo słabą wolę. Obecnie czytana książka poszła w odstawkę i zaczęłam swoją przygodę z „Wypowiedz jej imię”.
Mimo, że zawsze uwielbiałam postacie z horrorów, nigdy jeszcze nie spotkałam się z historią Krwawej Mary. Mówię sobie: „Usiądę kulturalnie i zobaczę, co tam Pan Dawson wyczarował.” Pierwotny plan spalił na panewce, bo od samego początku rzuciłam się na książkę, niczym wygłodniałe zwierzę, na kawał mięsa. Ostatnio mało co czytałam naprawdę dobre książki. Niestety przyjemność, z czytania, trwała nadzwyczaj krótko, ponieważ historię Bobbie pochłonęłam w kilka chwil.
Dlaczego? Dlaczego tylko 270 stron? Przecież to się przeczyta, nawet nie w jeden dzień. Karmię się nadzieją, że może będzie jakaś kontynuacja. Koniec był tak, jakby niezakończony, :p że się tak wyrażę.
Co mi się podobało? Na pewno samo Piper’s Hall. Prywatna szkoła dla dziewcząt to idealne miejsce akcji horroru. Bohaterzy też niczego sobie, ale przyznam, że nie są jacyś szczególni. Raczej nie są postaciami, które zapadają w pamięć. Coś w stylu „mało ważne”. Chociaż tu przyznam, że wątek zauroczenia Bobbie i Caine’a był świetnym pomysłem podkolorowania całej fabuły. Bez tego byłoby nijako. Jednak samemu przedstawieniu postaci, autor nie poświęcił zbyt wiele czasu. Bez obaw, to niczego nie psuje. Bowiem sama historia jest na tyle interesująca, że nie ma się czasu na czytanie o wyglądzie.
Konstrukcja książki jest świetna. Czytając czułam się, jak jej bohaterka! Jakbym pomagała Bobbie w rozwiązywaniu zagadki i jakbym razem z nią odliczała pozostały czas. Pięć dni na rozwikłanie sprawy Mary to mało czasu, i trzeba działać, działać! Akcja toczy się dynamicznie, dzięki czemu nie można przysnąć czytając. Z resztą kto lubi horrory, rozkręcające się wolno, jak żółw? Na pewno nie ja! Bobbie w roli Sherlocka Holmesa sprawdziła się doskonale. Nie była głupiutką nastolatką i szybko, krok po kroku, dochodziła do prawdy. Sekrety wychodzące na jaw były niesamowicie ciekawe. A przy końcu akcja pędziła, jak pociąg ekspresowy.
Tajemnice szkoły Piper’s Hall były intrygujące! Kto by pomyślał, że taka porządna, szanowana szkoła ma taką mroczną przeszłość? Nie raz poczułam ciarki na plecach. A później idąc do toalety włączała się wyobraźnia i ani rusz bez zapalonego światła. A lustra? Oj, nawet nie skomentuję.
Czas, który spędziłam z lekturą „Wypowiedz jej imię” był niewątpliwie udany. Liczę, że autor zdecyduje się na kontynuację. A jeśli nie, to i tak sięgnę po inną pozycję tego autora. Mówią, że pierwsze wrażenie jest najważniejsze. Pan Dawson nad wyraz korzystnie wypadł w moich oczach.
5/6

zjadamszminke.blogspot.com

Rzadko sięgam po młodzieżówki, i wcale nie dlatego, że nie lubię ich czytać. Jeszcze rzadziej po horrory. Jeśli o nie chodzi to do tej pory czytałam tylko jeden, a mianowicie „Egzorcystę”. Jako zagorzała fanka horrorów jestem zachwycona faktem, że udało mi się zdobyć „Wypowiedz jej imię”.
Kiedy tylko zobaczyłam oprawę graficzną tętno,...