Szczerze mówiąc, mam problem z oceną tej książki. Z jednej strony cenię twórczość Gretkowskiej, z drugiej, po przeczytaniu kilku mało pochlebnych opinii, podchodziłem do "Podręcznika..." jak pies do jeża. Skoro jednak znalazł się w zasięgu wzroku postanowiłem zrobić odskocznię od zgłębianych przeze mnie ostatnio opasłych tomiszczy polityczno-społecznych i dać mu szansę, ot choćby żeby mieć go z głowy.

Początek był miłym zaskoczeniem. Lektura połechtała mój sentyment do podróży, bezcelowej włóczęgi, prowadzenia rozmów o wszystkim i o niczym z przypadkowo napotkanymi ludźmi. Dalej jednak wątki zaczęły się mieszać, chlupotać, kisić, fermentować a z gara wyzionął obezwładniający fetor.

Do jednego kotła wrzuceni są Marat, Charlotta Corday, Pieta, Munch, Durer, Rembrandt, wykopaliska pod Disneylandem, Frankenstein, Kordian, Maria Magdalena, Gombrowicz, Marylin Monroe, Matka Boska, kreolski ksiądz, Jan Potocki oraz Paryż, Mediolan, Toskania i Prowansja. To wszystko zostało upichcone w sosie kabalistyki, tarota i dość trywialnych wynurzeń o sztuce, modzie, filozofii.

Wygląda na to, że nie jestem wystarczającym erudytą (fakt: nie czytałem Rękopisu znalezionego w Saragossie, nie znam hebrajskiego i ogólnie kabała jest dla mnie mało pociągająca). Chyba zupełnie tej książki nie zrozumiałem. Wszystko utopiło się we wszechogarniającej, duszącej symbolice i banale. Nie wiem, może takie właśnie ma być jej przesłanie...

Na okładce mojego egzemplarza widnieje recenzja: „Pisarka staje po stronie symboliczności, przeciwko pragmatyzmowi, po stronie znaczenia, ale też przeciwko żonglerce interpretacyjnej, zadowalającej się „erudycyjnym bełkotem”, po stronie wieloznaczności, ale przeciwko złudzeniom, po stronie wtajemniczenia, ale przeciwko inicjacyjnej naiwności.” Przykro mi, dla mnie ta książka to kwintesencja „erudycyjnego bełkotu”.

Notka o książce zamieszczona w jej profilu na LC mówi: „rządzi nią ironia”, „ośmiesza pseudonaukowe pozy, sprowadza utarte prawdy do granic absurdu, aby pokazać złudzenia, w jakich żyjemy.” Ok, niech tak będzie, ale sposób w jaki autorka prowadzi narrację powoduje, że jedyne co człowiek odczuwa to zaduch i stęchlizna; zanim dostrzeże ową ironię ma ochotę cisnąć książkę w kąt i stanąć w przeciągu; zanim zacznie medytować nad złudzeniami, prawdami i absurdem udusi się i uwędzi.

Szczerze mówiąc, mam problem z oceną tej książki. Z jednej strony cenię twórczość Gretkowskiej, z drugiej, po przeczytaniu kilku mało pochlebnych opinii, podchodziłem do "Podręcznika..." jak pies do jeża. Skoro jednak znalazł się w zasięgu wzroku postanowiłem zrobić odskocznię od zgłębianych przeze mnie ostatnio opasłych tomiszczy polityczno-społecznych i dać mu szansę, ot...