"Otwórzcie oczy i popatrzcie na to, co możecie zobaczyć, nim zamkniecie je na zawsze."

Marie-Laure mieszka wraz z ojcem w Paryżu, jako sześciolatka traci wzrok i odtąd uczy się poznawać świat przez dotyk i słuch.
Pięćset kilometrów na północny wschód od Paryża w Zagłębiu Ruhry mieszka Werner Pfennig, który jako mały chłopiec stracił rodziców. Podczas jednej z zabaw Werner znajduje zepsute radio, naprawia je i wkrótce staje się ekspertem w budowaniu i naprawianiu radioodbiorników. Odtąd Werner poznaje świat, słuchając radia.
Kiedy hitlerowcy wkraczają do Paryża, dwunastoletnia Marie-Laure i jej ojciec uciekają do miasteczka Saint-Malo w Bretanii.
Werner Pfennig trafia tam kilka lat później. Służy w elitarnym oddziale żołnierzy, który zajmuje się namierzaniem wrogich transmisji radiowych. Podczas nalotu aliantów na Saint-Malo losy tej dwójki splatają się…

O tej powieści jest bardzo głośno. Książka zbiera wiele pozytywnych opinii i w Polsce i za granicą. Ja jednak długo "broniłam się" przed przeczytaniem Światła, którego nie widać. Dlaczego, spytacie. Opis brzmiał naprawdę świetnie, jednak ja bałam się, że zawiodę się na tej powieści. I niestety, w pewnym sensie tak się stało.

"Ulicami w dole krąży na koniu Śmierć, zatrzymuje od czasu do czasu rumaka i zagląda do okien. Jeździec ma ogniste rogi, z jego nozdrzy sączy się dym i trzyma w dłoni złożonej z samych kości nową listę adresatów."

Powieść czyta się w miarę szybko. Rozdziały są krótkie, a powieści podzielona jest na kilka części. Dzięki nim możemy poznać wydarzenia mające miejsce wcześniej lub później oraz lepiej zrozumieć całą historie Marie-Laure oraz Wernera. W Świetle, którego nie widać występuje narracja trzecioosobowa.
Autor świetnie manipulował światem przedstawionym. Mieszał fikcję z wydarzeniami historycznymi. Widać, że autor pisał tę powieść aż 10 lat, ponieważ wszystko jest dopięte na ostatni guzik. Po względem stylu Światło... zachwyciło mnie.

Niestety, jest też druga strona medalu. Jak już wspomniałam, rozdziały powieści są krótkie, jednak przez to zdarzało mi się gubić. Przeskakiwałam z miejsca na miejsce, a kiedy już oswoiłam się z daną scenerią to nagle rozdział się kończył i znowu byłam przenoszona gdzieś indziej. Bardzo, ale to bardzo mnie to irytowało.

"Jak nazywamy światło widzialne? Nazywamy je kolorem. Ale spektrum fal elektromagnetycznych rozciąga się od zera do nieskończoności, a zatem, dzieci, z matematycznego punktu widzenia całe światło jest niewidzialne."

Bohaterowie są średnio wykreowani. Właściwie nie wiemy o nich nic szczególnego. Autor praktycznie w ogólnie nie wspomina o towarzyszących im emocjom.
Marie-Laure była niewidoma. Uczyła się dróg do - na przykład - sklepu dzięki miniaturowym modelom Paryża oraz Saint-Malo, które zbudował dla niej ojciec. Mam co do niej mieszane uczucia. Raz zachowywała się dziecinnie, a raz była bardzo odważną i pewną siebie, młodą kobietą.
Werner jak nastolatek został wysłany do bardzo dobrej szkoły. Zasady tam panujące były surowe, za każde złamanie przepisów groziła kara. Nie było to miejsce dla słabeuszy. Chłopak, mimo że był żołnierzem, widział w swoim życiu wiele okrucieństwa, to pozostał wrażliwy na świat. Nie stracił czułości, nie został zaślepiony władzą, byciem "lepszym" od innych ludzi tylko dlatego, że był w stu procentach Niemcem.

"Prawdziwy Aryjczyk jest jasnowłosy jak Hitler, szczupły jak Goering i wysoki jak Geobels."

Książka podobała mi się, ale nie było rewelacji. Mimo, że wątek II wojny światowej była bardzo interesujący, a cała fabuła została świetnie dopracowana, to Światło, którego nie widać nie zachwyciło mnie tak jak innych. Powieść na pewno spodoba się fanom książek historycznych, za którymi ja osobiście nie przepadam.

"Otwórzcie oczy i popatrzcie na to, co możecie zobaczyć, nim zamkniecie je na zawsze."

Marie-Laure mieszka wraz z ojcem w Paryżu, jako sześciolatka traci wzrok i odtąd uczy się poznawać świat przez dotyk i słuch.
Pięćset kilometrów na północny wschód od Paryża w Zagłębiu Ruhry mieszka Werner Pfennig, który jako mały chłopiec stracił rodziców. Podczas jednej z zabaw Werner...