Bardzo ciężka decyzja przyszła mi do podjęcia.

Tematykę używek w kontekście muzyki to mój ulubiony gatunek. Uwielbiam historię zespołów takich jak GnR, Black Sabbath czy Nirvana. Jestem zdania, że biografia w której muzyka nie występuje z używkami to kiepska biografia:)

Po książce Barbary Burdzy spodziewałem się czegoś konkretnego o Maćku Maleńczuku. Myślałem, że w sposób OBIEKTYWNY zostanie mi przedstawiona ww. postać. Miałem nadzieję, na przedstawienie historii dochodzenia do popularności, tworzenia konkretnych numerów, zawirowań ze składami, postrzegania zespołów Maleńczuka przez społeczeństwo... Miałem nadzieję, dopóki nie dowiedziałem się, że Pani B....co tu dużo mówić: jest pukana przez głównego zainteresowanego. Także obiektywizm sobie odpuśćmy.

Co dostałem do rąk? Po pierwszych 100 stronach wydaje mi się, że książkę pod tytułem: Maleńczuk: narkotyki od kuchni. Kilkakrotnie Maleńczuk korzystał ze zwrotu: nie jest to o narkotykach więc nie będę się zagłębiał. Książka miała być kontrowersyjna i nietuzinkowa...I zapewne taka była, jednak taką książkę z oceną 10/10 może łynkąć jakiś gimnazjalista czy licealista. Gorzej ze starszym odbiorcom, który ma już poukładane w głowie.

Przeczytałem tę książkę i powiem Wam szczerze, że nie za wiele pamiętam. Zacząłem się zastanawiać czy ten problem nie tkwi we mnie. W mojej ocenie, problem tkwi w książce bo jest monotematyczna i niestety chaotyczna w odniesieniu do wydarzeń jakie po sobie następowały.

Wydaje mi się, że ten ,,wywiad" można było poprowadzić trochę inaczej. Zapytania Pani Burdzy w 90% to tylko takie przerywniki, że niby jest zainteresowana tematem. A w rzeczywistości tak nie było.

W mojej ocenie przewinęło się przez książkę kilka fajnych tematów, które albo zostały pominięte albo lekko nadgryzione. Chciałbym dowiedzieć się czegoś więcej o relacjach Maleńczuka z Riedelem, Staszczykiem, Maanamem. Chciałbym dowiedzieć się czegoś więcej o muzyce jaka mu towarzyszyła w konkretnych momentach życia. Szalenie ciekawił mnie wątek udziału Pana Maleńczuka w polsatowskim IDOLu. Jedyne czego się dowiedziałem to tego, że był non stop na kacu i zakładali mu okulary przeciwsłoneczne.

Najniższej oceny nie wystawię ponieważ, prawie żadna książka na to nie zasługuje. Ktoś wrzucił w ten projekt swoją energię i serce i trzeba to uszanować.

Bardzo ciężka decyzja przyszła mi do podjęcia.

Tematykę używek w kontekście muzyki to mój ulubiony gatunek. Uwielbiam historię zespołów takich jak GnR, Black Sabbath czy Nirvana. Jestem zdania, że biografia w której muzyka nie występuje z używkami to kiepska biografia:)

Po książce Barbary Burdzy spodziewałem się czegoś konkretnego o Maćku Maleńczuku. Myślałem, że w sposób...