Nie potrafię wytłumaczyć fenomenu książek o Afganistanie, ale każda z nich jest dla mnie objawieniem. Nie inaczej jest z tą pozycją, podejmującą bardzo trudny temat, a mianowicie zjawisko bacza pusz. Chodzi o wychowywanie córek na chłopców, gdy w rodzinie nie ma ani jednego męskiego potomka. Jest to z jednej strony forma talizmanu i zaklinania rzeczywistości – obecność w domu chłopca ma sprawić, że kolejnym dzieckiem będzie syn, zaś z drugiej – sposób na zmazanie hańby. Bo w Afganistanie brak męskiego potomka pociąga ze sobą szyderstwa ze strony rodziny i sąsiadów. Winna jest zawsze kobieta, bo nie za bardzo pragnęła syna lub jest fizycznie ułomna, choć pod względem biologicznym to przecież mężczyzna determinuje płeć dziecka.

Ale kto w Afganistanie – kraju, gdzie poziom analfabetyzmu sięga 90% – zaprzątałby sobie głowę jakimiś naukowymi faktami? Tu wciąż dominują przesądy, panuje średniowieczna mentalność, a kobiety nie mają żadnych praw. Autorka przedstawia historię kilku „chłopczyc”, których życie jest przewrócone do góry nogami. Nierzadko nie radzą sobie one ze swoim dojrzewającym ciałem, koniecznością wyboru, kim chcą być i utratą przywilejów, gdy postanowią jednak stać się kobietami. Prócz tego Nordberg zaznajamia nas z niełatwą sytuacją społeczną w Afganistanie, dzięki czemu jej reportaż zyskuje szerszy kontekst i stanowi ogromną wartość naukowo-kulturową. W trakcie lektury czytelnikiem targają rozmaite emocje – od złości, poprzez współczucie, aż po ulgę, że możemy żyć w państwie, które (jeszcze) liczy się z prawami kobiet.

Nie potrafię wytłumaczyć fenomenu książek o Afganistanie, ale każda z nich jest dla mnie objawieniem. Nie inaczej jest z tą pozycją, podejmującą bardzo trudny temat, a mianowicie zjawisko bacza pusz. Chodzi o wychowywanie córek na chłopców, gdy w rodzinie nie ma ani jednego męskiego potomka. Jest to z jednej strony forma talizmanu i zaklinania rzeczywistości – obecność w...