Jastarnia. Trudny temat, ale opracowanie go (umieranie, tajemnice rodzinne) bardzo mi się podobało! Niektóre fragmenty niewiarygodne (zachowanie mężczyzn),ale i tak słuchałam z zainteresowaniem.

Jastarnia. Trudny temat, ale opracowanie go (umieranie, tajemnice rodzinne) bardzo mi się podobało! Niektóre fragmenty niewiarygodne (zachowanie mężczyzn),ale i tak słuchałam z zainteresowaniem.

Opinia dotyczy obu części.
To zdecydowanie nie jest literatura piękna. Bardziej podpada pod kategorię „literatura obyczajowa, romans”. Męczący, najeżony złymi emocjami, pełen psychopatycznych, agresywnych, manipulujących postaci, ale tylko romans. Nie ma tu wprawdzie morderstw, jak w kryminałach, ale jest przemoc psychiczna. I na tym opiera się całe napięcie i akcja tej dylogii. Już wolę kryminały. Tam jest wprawdzie trup, ale jest też zagadka, napięcie wynika z akcji a nie dociekań, z kim bohaterka finalnie się zwiąże. Na plus „Jantarni” można zaliczyć niezłe opisy przyrody i umiejętne budowanie nastroju nadmorskiego miasteczka po sezonie. Ale jedyną książką Hanny Kowalewskiej, którą według mnie można zaliczyć do kategorii „Literatura piękna” pozostaje „Julita i huśtawki”.

Opinia dotyczy obu części.
To zdecydowanie nie jest literatura piękna. Bardziej podpada pod kategorię „literatura obyczajowa, romans”. Męczący, najeżony złymi emocjami, pełen psychopatycznych, agresywnych, manipulujących postaci, ale tylko romans. Nie ma tu wprawdzie morderstw, jak w kryminałach, ale jest przemoc psychiczna. I na tym opiera się całe napięcie i akcja tej...

Początek książki jest bardzo spokojny, poznajemy w nim sylwetki bohaterów, ich cechy charakteru. Nie ma wartkiej akcji, ale pozwala on głębiej wejść w tą historię. Czytając budzą się domysły co do wcześniejszych wydarzeń, ale nie są one banalne i przewidywalne. Zawiłe, trudne relacje i tajemnicze losy bohaterów pozwalają wejść w ich świat i poczuć się bliskim obserwatorem wydarzeń w tej nadmorskiej miejscowości. Chętnie sięgne po kolejną część opowieści!

Początek książki jest bardzo spokojny, poznajemy w nim sylwetki bohaterów, ich cechy charakteru. Nie ma wartkiej akcji, ale pozwala on głębiej wejść w tą historię. Czytając budzą się domysły co do wcześniejszych wydarzeń, ale nie są one banalne i przewidywalne. Zawiłe, trudne relacje i tajemnicze losy bohaterów pozwalają wejść w ich świat i poczuć się bliskim obserwatorem...

Po siedmiu tomach sagi o Zawrociu postanowiłam skusić się na drugą sagę pióra Hanny Kowalewskiej, tym razem o Jantarni. Ta miejscowość, od razu kojarzącą się z Jastarnią, leży blisko morza, na Półwyspie Helskim i jest świadkiem wielu skomplikowanych relacji rodzinnych. Niewątpliwie widać sporo analogii do Zawrocia. Główna bohaterka, tym razem Inka, również związana ze sztuką, absolwentka ASP, pracownica galerii malarstwa, otrzymuje niespodziewany spadek od przyszywanej cioci, która wychowywała ją od czwartego roku życia przez kilkanaście lat, po śmierci biologicznej matki. Spadek spory, znacznej wartości, a ponieważ dziewczyna nie była obecna w Jantarni przez dziesięć lat w opinii naturalnych krewnych ciotki niesłusznie przyznany. Stąd wylewa się na nią fala wrogości, nienawiści, zawiści i zazdrości. Kto czytał Zawrocie dostrzega pewnie od razu podobieństwa, prawda? Inka wezwana z Warszawy nagłym telegramem towarzyszy cioci w jej ostatnich dniach życia i odkrywa krok po kroku związki swojej biologicznej matki z rodziną ciotki, a są to związki dosyć nietypowe...

“Tam, gdzie nie sięga już cień” to typowo kobieca współczesna powieść obyczajowa o rodzinnych tajemnicach i skrętnie skrywanych grzeszkach, w których na pierwszym miejscu znajdują się zawiłe układy miłosne, trójkąty, a nawet wielokąty. Sporo jest w tej powieści miłości o różnych obliczach. Macierzyńskiej, tacierzyńskiej, siostrzanej i klasycznej damsko-męskiej, często pokazywanej w odważnych scenach seksu, w nieco wulgarnej, jak na moje gusta, słownej wersji. To także dosyć przygnębiające studium o samotności, uzależnieniu od drugiego człowieka i wybaczaniu zdrady.

Uprzedzam, że historia z początku wydaje się nieco chaotyczna i dopiero około setnej strony rozeznałam się całkowicie w poszczególnych bohaterach i ich roli w powieści. Trzeba się w nią po prostu “wgryźć”, ale potem jest już tylko lepiej. Wydarzenia płyną, na światło dzienne wychodzą tajone zaskakujące wydarzenia, a bohaterowie odkrywają swe prawdziwe twarze.

Poezji i klimatu towarzyszącego pierwszemu, najlepszemu w mojej opinii, tomowi o Zawrociu tutaj jednak nie znajdziecie. Ale jeśli lubicie morze, wierzycie w magię zaklętą w bursztynie i podoba Wam się kultura kaszubska ta powieść jest dla Was.

Po siedmiu tomach sagi o Zawrociu postanowiłam skusić się na drugą sagę pióra Hanny Kowalewskiej, tym razem o Jantarni. Ta miejscowość, od razu kojarzącą się z Jastarnią, leży blisko morza, na Półwyspie Helskim i jest świadkiem wielu skomplikowanych relacji rodzinnych. Niewątpliwie widać sporo analogii do Zawrocia. Główna bohaterka, tym razem Inka, również związana ze...

Inka wraca do Jantarni na wieść o ciężkiej chorobie ciotki. Wraz z jej powrotem wychodzą na jaw coraz mroczniejsze sekrety członków jej najbliższej rodziny i błędy, które zaważyły na całym życiu dziewczyny. Z pozoru senne miasteczko, gdzie czas powoli płynie, okazuje się być areną dramatów z przeszłości i grzechów, których nigdy nie odkupiono. Czasami bolesna, czasami pełna refleksji, napisana poetyckim językiem powieść o powrocie do przeszłości, z którą musimy się zmierzyć nawet, jeśli bardzo tego nie chcemy

Inka wraca do Jantarni na wieść o ciężkiej chorobie ciotki. Wraz z jej powrotem wychodzą na jaw coraz mroczniejsze sekrety członków jej najbliższej rodziny i błędy, które zaważyły na całym życiu dziewczyny. Z pozoru senne miasteczko, gdzie czas powoli płynie, okazuje się być areną dramatów z przeszłości i grzechów, których nigdy nie odkupiono. Czasami bolesna, czasami pełna...

Miałam tę przyjemność poznac panią Hannę i porozmawiać w spokoju. Niezwykła kobieta!!! Pierwsza część o Jantarni (Jastarnii) wciąga jak zawsze stylem i kreacją mężczyzn. Inka, podobnie jak Matylda, z Zawrocia, ma problem z angażowaniem się, kochaniem. Lubie w nich ten chłód, który zawsze reprezentuję, kiedy ktoś wylewa na nie cały bród. Takie cudowne hrabiowsie zachowanie ;) Pikanterii dodaja faceci - Zbyszek - ach ci niegrzeczni chłopcy! I poczucie humoru pani Hani - jedyne: "Inka - srynka" ;) Polecam!

Miałam tę przyjemność poznac panią Hannę i porozmawiać w spokoju. Niezwykła kobieta!!! Pierwsza część o Jantarni (Jastarnii) wciąga jak zawsze stylem i kreacją mężczyzn. Inka, podobnie jak Matylda, z Zawrocia, ma problem z angażowaniem się, kochaniem. Lubie w nich ten chłód, który zawsze reprezentuję, kiedy ktoś wylewa na nie cały bród. Takie cudowne hrabiowsie zachowanie...

Przyjemna książka, sięgnęłam po nią, ponieważ bardzo spodobała mi się seria owej autorki "Zawrocie" która mnie bardzo i wciągnęła .Główna bohaterka po otrzymaniu telegramu, po wielu latach przyjeżdża w rodzinne strony. Osoba, która ja wychowała po śmierci matki, oddaje jej pamiątki. Czy tajemnice skrywane przez lata wyjdą na światło dzienne? Jak potoczą się losy Inki i przyrodniego brata Zbyszka.A to już w drugiej części serii, może bardziej mnie zainteresuje.

Przyjemna książka, sięgnęłam po nią, ponieważ bardzo spodobała mi się seria owej autorki "Zawrocie" która mnie bardzo i wciągnęła .Główna bohaterka po otrzymaniu telegramu, po wielu latach przyjeżdża w rodzinne strony. Osoba, która ja wychowała po śmierci matki, oddaje jej pamiątki. Czy tajemnice skrywane przez lata wyjdą na światło dzienne? Jak potoczą się losy Inki i...

Jak dla mnie znowu rewelacja!! Piękny język,nastrój, czytając potrafię sobie wszystko wyobrazić a na dodatek nawet po skończeniu czytania nadal jestem z bohaterami i to długo. Po przeczytaniu wszystkich książek z cyklu Zawrocie, postanowiłam przeczytać i inne książki autorki. I nie zawiodłam się. Przede mną drugi tom i nie mogę się doczekać chwil kiedy usiądę w fotelu i zagłębie w lekturze. Książka obok pięknego języka jest ciekawa, wciągająca a tajemnice takie ludzkie , gdyż pełne zazdrości, zdrad i wszystkich odcieni ludzkiego charakteru. Mi się nie nudzi...

Jak dla mnie znowu rewelacja!! Piękny język,nastrój, czytając potrafię sobie wszystko wyobrazić a na dodatek nawet po skończeniu czytania nadal jestem z bohaterami i to długo. Po przeczytaniu wszystkich książek z cyklu Zawrocie, postanowiłam przeczytać i inne książki autorki. I nie zawiodłam się. Przede mną drugi tom i nie mogę się doczekać chwil kiedy usiądę w fotelu i...

Bohaterka wraca po latach do nadmorskiej Jantarni,, by spędzić ostatnie chwile z umierającą Bertą, która ją wychowywała. Przychodzi czas by zmierzyć się z przeszłością, odkryć tajemnice zmarłej matki. Swoje mroczne sekrety mają prawie wszyscy mieszkańcy miasteczka, a śmierć starej kobiety sprawia, że odżywają uśpione "demony". Powieść pełna emocji, wciągająca.

Bohaterka wraca po latach do nadmorskiej Jantarni,, by spędzić ostatnie chwile z umierającą Bertą, która ją wychowywała. Przychodzi czas by zmierzyć się z przeszłością, odkryć tajemnice zmarłej matki. Swoje mroczne sekrety mają prawie wszyscy mieszkańcy miasteczka, a śmierć starej kobiety sprawia, że odżywają uśpione "demony". Powieść pełna emocji, wciągająca.

Na początku zirytowała mnie nazwa miejsca akcji: Jantaria! serio?? Naprawdę nikt jej nie skojarzy z Jastarnią? Ja kojarzę, chociaż ostatni raz byłam tam na wakacjach, przeszło trzy dekady temu.
Potem przejrzałam książkę, po łebkach, stwierdziłam, że fabuła jest przewidywalna i ...
No właśnie ...
Mimo przewidywalnej fabuły, mimo irytującej nazwy, kartka za kartką, opowieść wciągała mnie coraz bardziej.
Wszystkie wątki mają w powieści swoje miejsce, (mimo (znów),że nie wszystkie są doprowadzone do końca, ale to przecież pierwsza powieść z cyklu) i każdy z nich jest ważny dla całości.
Dla mnie, bardzo dobra książka, z chęcią sięgnę po następne w cyklu.

Na początku zirytowała mnie nazwa miejsca akcji: Jantaria! serio?? Naprawdę nikt jej nie skojarzy z Jastarnią? Ja kojarzę, chociaż ostatni raz byłam tam na wakacjach, przeszło trzy dekady temu.
Potem przejrzałam książkę, po łebkach, stwierdziłam, że fabuła jest przewidywalna i ...
No właśnie ...
Mimo przewidywalnej fabuły, mimo irytującej nazwy, kartka za kartką, opowieść...