I tak zakończyłam kolejną sagę rodzinną. Trylogia ,,Stulecie Winnych" to naprawdę wciągają, świetnie napisana książka, ale nie mogę nic poradzić na to, że czegoś mi w niej brakowało i zostawiła mnie ze sporym niedosytem.

W rodzinie Winnych zaszły duże zmiany. Ewa z mężem wyjechała do Izraela, Janek mieszka w Ameryce, gdzie próbuje odzyskać Łucję, Kasia samotnie wychowuje córeczkę, a Basia rodzi kolejne bliźniaczki - Julię i Urszulę. Tego samego dnia na świat przynosi Jeremi - chłopiec z biednej, patologicznej rodziny, który z czasem staje się przyjacielem Julii. Gdy dorastają rodzi się miłość, jednak kompleksy Jeremiego z powodu jego niskiej pozycji społecznej rzucają cień na to uczucie.

Akcja tym razem obejmuje czasy od porządku lat siedemdziesiątych do czasów współczesnych. Sporo jest na temat mafii pruszkowskiej, natomiast inne wątki historyczne znowu są potraktowane ogólnikowo. Grabowska krótko wspomina o strajkach w Gdańsku, pierwszych wolnych wyborach czy ataku na World Trade Center. Dużo wątków jest też ucinanych, niedostatecznie rozwiniętych(choćby anoreksja Janki), i jak w poprzednich częściach jest tu dużo momentów, kiedy autorka opisuje, co się stanie za ileś lat, po czym powraca do przeszłości, a czytelnik może się pogubić.

Natomiast nie można odmówić autorce ciekawego stylu i umiejętności wciągania czytelnika. Chociaż wiedziałam, że o większości spraw się nie naczytam, to jednak czytałam z ciekawością i niecierpliwością, co będzie dalej. Podobał mi się bardzo wątek Jeremiego i Julii, chociaż Jeremi stracił sporo z mojej sympatii, od momentu gdy zaczął być ,,przyjacielem" prostytutek. Julia, jak można się domyślać, była ta z bliźniaczek, którą polubiłam, natomiast Ula działała mi na nerwy. Przyznam, że Ałbena Grabowska idzie trochę na łatwiznę, po raz kolejny konstruując parę bliźniaczek według utartego schematu - jedna jest pewna siebie, wesoła i korzystająca z życia, druga cicha, wrażliwa, żyjąca w swoim świecie.

A Łucji to już nigdy nie polubię. Na początku pierwszej części jej postać miała ogromny potencjał, by stać się jedną z moich ulubionych, ale potem zaczęła zjeżdżać po równi pochyłej i teraz wręcz jej nienawidzę. Za Pawłem też nie przepadam i nie rozumiem gloryfikowania jego postaci. Za to Ania jako starsza pani jest cudowna! Świetna z niej kobieta. W drugiej części moja sympatia do niej nieco zmalała, ale tutaj(od połowy książki) znowu stała się wspaniałą postacią. Ignacy też jest bardzo ciekawy, wątek jego tajemnicy z czasów wojny dodany na siłę(według mnie), ale to nadal moja ulubiona postać, razem z Anią i Bronią.

Uwielbiam historię i ta saga nie do końca spełniła moje wymagania jako powieść historyczna. Jako obyczajówka też ma trochę wad, zwłaszcza ciągłe zmartwychwstania przeróżnych bohaterów(tego to nawet u Virginii Andrews nie ma). Ale mimo to nie ocenię jej na niżej niż 8, bo powieść jest dobrze napisana, wciągająca, zmuszająca do refleksji, zwyczajnie interesująca. Według mnie nie do końca potencjał tej historii został wykorzystany, ale jednak powstała powieść, która pozytywnie wypada na tle polskiej literatury współczesnej. Z chęcią sięgnę po inną serię Grabowskiej - ,,Alicja w Krainie Czasów".

,,(…) czasem tak jest, że ktoś zabiera ci duszę, robi sobie z niej zabawkę, a potem wyrzuca pod płotem. Tyle że nie zabija cię, bo miłości nie można zabić, można ją tylko wyczerpać(…)"

I tak zakończyłam kolejną sagę rodzinną. Trylogia ,,Stulecie Winnych" to naprawdę wciągają, świetnie napisana książka, ale nie mogę nic poradzić na to, że czegoś mi w niej brakowało i zostawiła mnie ze sporym niedosytem.

W rodzinie Winnych zaszły duże zmiany. Ewa z mężem wyjechała do Izraela, Janek mieszka w Ameryce, gdzie próbuje odzyskać Łucję, Kasia samotnie wychowuje...