Tego typu historii staram się nie oceniać.Nawet źle czułabym się gdybym decydowała ,że ileś "gwiazdek" to jest to. To już druga z książek Anny Herbich (Dziewczyny z Powstania) jaką przeczytałam.Te 10 kobiet,które wspominają czasy gdy były dziećmi ,nastolatkami ale w chwilach , które nam dzisiaj wydają się niemożliwe ,że tak mogło być. Przy czytaniu takich wspomnień zawsze cieszę się ,że żyję w wolnej Polsce.Ile bym nie napisała słów to i tak nie oddam tego co czułam przemierzając te ogromne połacie syberyjskie.Ileż tam "zostało" tragedii ludzkich.....W historii każdej z kobiet,silne-wola i determinacja pozwoliły wyjść zwycięsko z tej walki o przetrwanie.Plusem tego co czytałam było pozwolenie na opowieść każdej z tych Bohaterek tak jakby każda z nich siedziała obok i opowiadała mi o swoich losach, w większości dramatycznych ale jednocześnie przecież znalazło się tam i to co w życiu w tym czasie było -na wagę złota..a wiec miłość,nadzieja. I odnoszę takie wrażenie , mimo ,że czasami najgorszym wrogiem człowieka-był drugi człowiek to ta "walka" zakończyła się zwycięstwem.Zastanawiam się- może rzeczywiście tak jak wspomina jedna z kobiet wtedy....ludzie ulepieni byli z innej gliny.Zależało im nie tylko na osobistym powodzeniu,byli zahartowani ,gotowi do poświęceń.Może właśnie dzięki temu też udało im się znieść wszystko,przetrwać i co ważne nie stracić nadziei.Czytam chętnie takie historie,wspomnienia bo dzięki nim cały czas poznaję "naszą historię" chociaż szczerze przyznaję...tyle w niej cierpienia i tych ,którzy brali udział....w tym aby ono było.Trudno mi to zrozumieć,zawsze po takiej lekturze siedzi to w mojej głowie przez najbliższe dni....

Tego typu historii staram się nie oceniać.Nawet źle czułabym się gdybym decydowała ,że ileś "gwiazdek" to jest to. To już druga z książek Anny Herbich (Dziewczyny z Powstania) jaką przeczytałam.Te 10 kobiet,które wspominają czasy gdy były dziećmi ,nastolatkami ale w chwilach , które nam dzisiaj wydają się niemożliwe ,że tak mogło być. Przy czytaniu takich wspomnień...