W tych reportażach dziejących się w Rosji współczesnej, autorka utożsamia się ze swoimi bohaterami, dostajemy prawdziwy obraz życia tamtejszego i nielukrowane portrety ludzi z nizin społecznych. Ujmuje ich dobroć i bezinteresowność. Z drugiej strony pani Wojtacha przesadza mocno, ingerując w życie swoich bohaterów, usiłując je naprawiać, oczywiście bez powodzenia. To psuje niestety wrażenie z bardzo ciekawej lektury.

Autorka to młoda, bezczelna dziewczyna, z tych co to oknem wejdą jak je drzwiami wyrzucą, pcha się w zakazane miejsca i dzielnice, lubi ludzi z dna drabiny społecznej. Jej metodę reporterską dobrze ilustruje ów cytat: „od razu wiem, że musi być bezdomny albo bardzo biedny. Wiem też, że chcę z nim porozmawiać. Nie umiem tego wytłumaczyć, ale czasami po prostu na mojej drodze staje ktoś, kto od razu wzbudza moje zainteresowanie. To trochę jak miłość od pierwszego wejrzenia, tyle że taka dziennikarska miłość”

Dlatego ten kolejny zbiór reportaży o współczesnej Rosji wyróżnia się autentyzmem. Anna Wojtacha tak jak Hugo-Bader pije wódkę z Rosjanami, żyje tak jak oni, a nawet z jednym romansuje... Stawia się w tej książce - w odróżnieniu od innych reporterów piszących o Rosji - na równi z tubylcami, jest jakby jedną z nich, przebija niewidzialną barierę wyższości zachodniego człowieka patrzącego na gorszego człeka wschodu. Dzięki temu jej opowieści brzmią świeżo i autentycznie, znajduję w nich prawdziwy obraz duszy rosyjskiej: wyjątkowe ciepło, serdeczność i bezinteresowność pomieszane z grubiaństwem i obojętnością. Niektóre opowieści chwytają za gardło swoją prawdą: wtedy gdy pisze o swoim burzliwym romansie z żolnierzem Specnazu, czy wtedy gdy opisuje ciężkie życie Nadii z Irkucka, albo opowieść o Tatianie co wyszła za Niemca, mieszka w Berlinie ale usycha z tęsknoty za Rosją.

Pod koniec książki zaczęło mnie irytować, że autorka wtrynia się w życie swoich bohaterów wierząc naiwnie, iż może im pomóc w czasie krótkiej znajomości; tak nie można, bo tylko miesza w głowach, a po jej wyjeździe ci ludzie zostają ze swoim życiem, ze swoimi problemami, a ona ma tylko fałszywą satysfakcję, że zrobiła coś dobrego. Uważam to uszczęśliwianie na siłę za nieetyczne i naiwne, ot dziennikarka z Polszy, co przyjechała na kilka tygodni, wie lepiej co potrzeba ludziom żyjącym w głębi Rosji. Wychodzi tutaj niedojrzałość autorki: tak dziennikarz nie może robić. Zresztą raz się jej dostaje z tego powodu, krzyczy do niej jedna z bohaterek reportażu: „Dostałaś, czego chciałaś! Masz historię dwóch dziwek, a teraz spier..aj”

Tak, że wrażenia mam mieszane, niemniej rzecz zdecydowanie warta przeczytania.

W tych reportażach dziejących się w Rosji współczesnej, autorka utożsamia się ze swoimi bohaterami, dostajemy prawdziwy obraz życia tamtejszego i nielukrowane portrety ludzi z nizin społecznych. Ujmuje ich dobroć i bezinteresowność. Z drugiej strony pani Wojtacha przesadza mocno, ingerując w życie swoich bohaterów, usiłując je naprawiać, oczywiście bez powodzenia. To psuje...